Vorig jaar classificeerde de Wereldgezondheidsorganisatie gameverslaving als een mentale ziekte. Een nieuwe studie aan de universiteit van Oxford is het daar niet mee eens. De onderzoekers vinden dat een ongezonde psychosociale levensstijl niet per se gelinkt moet worden aan obsessief gamegedrag.

De studie ondervond dat jeugdige personen die problemen hebben om te functioneren in hun omgeving, vaak games spelen. Al zijn die games niet noodzakelijk de oorzaak van dat probleem. Dokter Andrew Przybylski, een van de hoofdonderzoekers, stelt dat er een bredere context nodig is om iemands emotionele en mentale toestand te begrijpen. Volgens hem is het onredelijk om het misnoegen van een persoon enkel te wijten aan zijn gamegedrag:

“Onze bevindingen suggereren dat er geen link is tussen gamegedrag en emotionele en sociale problemen en zelfs gedragsproblemen. Integendeel, gamegedrag hangt vaak samen met de psychologische noden van een persoon, zoals het tonen van zijn competenties, het sociale saamhorigheidsgevoel en zelfs zelfstandigheid. Schieten die tekort, dan kan een persoon zijn heil zoeken in games.

Bovendien moeten we ons afvragen of een persoon daarbuiten ook alternatieve problemen heeft om te kunnen functioneren. Volgens ons is er te weinig bewijs voorhanden om extensief gamegedrag in se als een klinische afwijking te beschouwen.”

Om tot deze conclusie te komen, deden de onderzoekers een interessant experiment. Ze onderzochten het gedrag van gamers, die door allerlei omstandigheden nooit de kans kregen om te gamen gedurende de proef. De impact van dit ‘gebrek aan game-tijd’ veroorzaakte bij de proefpersonen wat frustraties, maar die waren verwaarloosbaar in vergelijking met de rol die de psychologische noden van de proefpersonen speelde. De onderzoekers deelden die in als volgt:

• Bekwaamheid: een verschil kunnen maken in de omgeving, dat het gewenste effect oplevert.
• Zelfstandigheid: het gevoel van een psychologische vrijheid om keuzes te maken.
• Verwantschap: het gevoel om erbij te horen en verbonden te zijn met anderen.

Het is dus duidelijk dat gamers niet alleen videospellen spelen, simpelweg omdat ze willen gamen. Volgens heeft dat verlangen naar een digitale trip te maken met diepere psychologische noden, die gamers met videospellen invullen als ze die niet uit hun omgeving kunnen halen.

Dat gezegd zijn, blijft ook escapisme een belangrijk motief. Even aan de sleur van het leven ontsnappen door bijvoorbeeld een Griekse God op zijn muil te slaan. Iets wat je in het echte leven nooit zou kunnen doen.

Waarom speel jij vooral games? Kan jij je vinden in de studie hierboven?