Gameregisseur Yoko Taro mag dan wel de vreemdste snuiter in de gameindustrie zijn, de Japanner weet verdomd goed hoe hij een interessante wereld in elkaar moet boksen. Verrassend genoeg blijft het gros van zijn games helaas onder de radar van het grote publiek. Neem nu NieR Replicant. Ondanks het succes van sequel NieR Automata, was Replicant bijlange niet zo bekend. Een remake vinden we dan ook niet meer dan terecht. Maar of die PS3-game na al die jaren nog overeind blijft? Wij zochten het voor jou uit.

Pakkende verhalen

De wereld van NieR Replicant is er eentje die je wil verkennen. Niet alleen door zijn meeslepend sfeertje, maar ook dankzij de personages. In tegenstelling tot de originele NieR, speel je in deze remake niet de vader van het zieke meisje Yonah, maar haar oudere broer. Yonah lijdt aan The Black Scrawl, een dodelijke ziekte die op mysterieuze wijze gelinkt is aan duistere wezens die de mensheid willen uitwissen. Haar enige redding is het magische boek Grimoire Weiss, dat met zijn krachtige spreuken de duisternis een halt kan toeroepen.

Wat NieR zo beklijvend maakt, is dat alle personages een verrassend menselijke achtergrond hebben, ondanks hun aanvankelijk stereotiepe voorkomen. Zo zijn de grofgebekte Kainé en de zachtmoedige Emil behoorlijk complex. Om spoilers te vermijden gaan we daar niet dieper op in, maar niets is wat het lijkt. En dat zie je ook bij de side quests. Oké, veel van die opdrachten zijn eenvoudige – en soms ronduit vervelende – fetch quests. Maar het verhaal dat eromheen geweven is, heeft vaak een dubbele bodem. En die singuliere ontknoping zet je als speler vaak aan het denken.

Speciale aandacht in de wereldopbouw gaat trouwens naar de soundtrack. De muziekstukjes van Keiichi Okabe kregen subtiele aanpassingen in deze remake, maar blijven stuk voor stuk meesterwerkjes. Bovendien weet regisseur Yoko Taro perfect waar hij elke song moet inpassen. Van vrolijke deuntjes en bombastische koorzangen tot melodramatische melodieën en opzwepende gevechtsmuziek: de muzikale begeleiding versterkt de impact van bijna elke scène. Geloof ons: de soundtrack alleen is reden genoeg om deze game te spelen.

Origineel vs. remake

Iets waar spelers zich wel vragen bij gaan stellen, is de status van deze remake die de wel erg lange titel NieR Replicant ver.1.22474487139… meekreeg. Zo is de game ontwikkeld met de engine van Automata. Dat resulteert in gedetailleerde personagemodellen en bruisende kleuren, maar het gros van de texturen evenaart nog steeds de kwaliteit van een PS3-titel. Nu goed, fans van Yoko Taro weten dat zijn games op grafisch vlak altijd een generatie achterop hinken. En eerlijk gezegd doen de graphics geen afbreuk aan de geweldige ervaring die NieR Replicant is. Maar verwacht hier geen grafische krachtpatserij à la Demon’s Souls op PS5.

Het vechtsysteem is er wel op vooruit gegaan. De jonge Nier is een behendige krijger die allerhande vijanden met vloeiende animaties naar de verdoemenis helpt. Zoals in de originele game, heb je de keuze uit éénhandige of tweehandige zwaarden en ook speren, al is de unieke feel en impact van de wapens hier veel prominenter.

Ook de vernieuwde krachten van Grimoire Weiss zorgen voor de nodige afwisseling tijdens je steekspel met vijanden. Een Shade doorboren met een magische lans? Of liever de tegenstand bont en blauw slaan met een kolossale vuist? Geloof ons, de combat van NieR Replicant mag gerust naast die van Automata staan. Taro heeft absoluut zijn lessen getrokken uit de samenwerking met Platinum Games.

Typisch NieR

Zoals in Automata, zit de ware kracht van de gameplay in het fantastische spel met de camera. Via slimme cameraperspectieven wisselt NieR Replicant naadloos tussen een third-person hack ’n slasher, een beat ‘m up sidescroller, een top-down shooter en zelfs een isometrische RPG. Elke dungeon heeft z’n eigen aanpak en dat houdt de gameplay lekker fris. Hadden we trouwens al vermeld dat enkele spelsegmenten bestaan uit pure tekst met de nodige raadsels? Experimenteel inderdaad, maar ondanks de grote verschillen past alles perfect binnen het overkoepelende geheel.

Hoe zit het dan met de nieuwe toevoegingen? De game bundelt alle uitbreidingen, die oorspronkelijk alleen in Japan verscheen, samen met een nieuwe dungeon in deze remake. Leuke nieuwigheden, maar het is vooral de extra Mermaid episode die je zal bijblijven. Niet alleen voegt die een epische battle toe, maar ze vertelt ook een verhaal dat perfect binnen het NieR-universum past. Daarbovenop krijgen we ook een compleet nieuw einde. En net als bij Automata zal je Replicant enkele keer moeten uitspelen om het volledige verhaal te begrijpen. Dat NieR Replicant een goed gevulde game is, staat dus buiten kijf.