fbpx

Ni No Kuni II: Revenant Kingdom

Ooit Ni Nu Kuni op PS3 gespeeld? Nee? Je hebt iets gemist. De RPG die in samenwerking met de befaamde animemeesters van Studio Ghibli werd gemaakt, was even fabelachtig als ontroerend. Dit vervolg is een ander soort beest: het deelt nog dezelfde esthetiek en gevoel voor magie met zijn voorganger, maar staat er eigenlijk volledig los. Sterker, op gameplayvlak draagt dit vervolg meer de uitgesproken stempel van ontwikkelaar Level-5. En da’s helemaal geen slechte zaak.

De Japanners van Level-5 tonen zich al bijna twee decennia één van de meesters van de moderne RPG. Op PS2 brachten ze met Dark Cloud, Dark Chronicle en Rogue Galaxy hun talent al in de aandacht. Op PS3 deden ze dat netjes over met de eerste Ni No Kuni en White Knight Chronicles. Ondertussen werd die studio ook nog eens hofleverancier van RPG’s en adventures voor Nintendo’s 3DS. Dragon Quest IX? Inazuma Eleven? Yokai Watch? Professor Layton?! Allemaal het werk van Level-5. Om maar te zeggen dat ze exact weten hoe ze een populaire franchise moet ontwikkelen.


Maar bij Ni No Kuni II duurt het even voor we helemaal verkocht zijn. De sprookjesachtige wereldreis van koning Evan en zijn bonte gezelschap komt verrassend traag op gang na de nochtans intense proloog. Na dat eerste uur verwacht je een epische tocht doorheen de bloedmooie fantasywereld, maar in plaats daarvan neemt het spel plots gas terug. Toch op het vlak van verhaallijn en het uitdiepen van de personages. Op het vlak van nieuwe gameplay mechanismen draait Level-5 dan weer overuren. Het zorgt voor een ietwat vreemde balans tussen gameplay en verhaal, die pas écht hersteld wordt vanaf het vierde hoofdstuk.

In zijn kern is Ni No Kuni een actie-RPG met tientallen subsystemen die voor afleiding kunnen zorgen. Het vechten speelt verrassend vlot en ondanks de bulk aan extra mogelijkheden – wapenupgrades, magische spreuken, de Tactics Tweaker, etc. – kan je de game volledig uitspelen met het relatief simpele vechtsysteem. Harde en zachte aanvallen, afschermen en ontwijken, af en toe een toetsencombo om een krachtige skill te activeren. Zelfs een kind kan het. Sommige bazen en moeilijkere Dream Dungeons zullen iets meer tactiek nodig hebben, maar dat is eerder de uitzondering. Pas wanneer het vierde hoofdstuk losbarst en Evan eindelijk koning wordt van zijn eigen nieuwe koninkrijk Evermore, komt alle gameplay samen in één mooi geheel. Eindelijk.

Eens Evermore er staat, hebben zowel de speler als Evan eindelijk een streefdoel. Evan beslist een vredeskoning te worden en probeert alle andere koninkrijken te bezoeken om hen een vredesakkoord te laten ondertekenen. Dit terwijl de kwaadaardige Doloran net probeert de koninkrijken te destabiliseren om zo zelf controle over de wereld te krijgen. Als speler wordt je doel ook plots duidelijk: Evermore uitbouwen tot een efficiënte en gelukkige natie. De wereld zit bomvol personages die je kan rekruteren om in Evermore te komen wonen en werken. Een heerlijke knipoog trouwens naar de klassieker Suikoden. Telkens zal je voor die personages wel eerst een zijmissie moeten oplossen, maar daarna verhuizen ze gewillig naar je nieuwe rijk, waar jij ze dan weer kan inzetten voor een (liefst) geschikte job. Zo neem je jagers, soldaten, marktkramers en schepenbouwers op in je koninkrijk, wat dan weer zorgt voor allerlei directe en indirecte bonussen voor Evan en zijn groep. Koninkrijkjes bouwen was nog nooit zo geniaal.

Nog een reden waarom we niet kunnen stoppen met spelen: die verdomde Higgledies. Deze Pikmin-achtige wezentjes kan je meenemen in de strijd. Ze maken jouw personages sterker en kunnen zelf krachtige aanvallen lanceren. Leuk om in te zetten tijdens battles, maar het venijn zit hem vooral in het verzamelen. Er zijn er zo’n honderdtal die je moet (of beter: kan) vinden en een groot deel zit goed verborgen. Het verzamelen van die Higgledies en het aantrekken van nieuwe inwoners voor je koninkrijk wordt na een tijdje zo verslavend, dat je ergens de invloed van Pokémon kan voelen. En daar hebben wij – obsessief compulsieve verzamelaars van nature – helemaal niets op tegen.

Ni No Kuni II is een ijzersterke RPG, maar helaas niet helemaal perfect. De verhaallijn wordt nooit echt diepgaand, en zowel het design van de vijanden als de muzieknummers worden net iets te vaak herhaald. Dat Studio Ghibli dit keer niet echt betrokken was bij de ontwikkeling (of toch niet zo hard als bij zijn voorganger), laat ook wel enkele sporen na op de visuele creativiteit zoals overworld en de skirmish gevechten. Maar die kleine minpuntjes nemen niet weg dat Ni No Kuni II, zeker voor nieuwkomers in het genre, één van de beste RPG’s van dit jaar mag genoemd worden. Nu al.

[thb_gap height=”30″]
8.9
  • adembenemende animestijl
  • veel sterke ideeën
  • bouw-je-eigen-koninkrijk
  • trage eerste helft

BESLUIT

Een reactie achterlaten