De makers beloofden een snelle DOOM-like shooter in het Warhammer 40K-universum. De trailers deden ons alvast hopen op het beste, maar ja, daar dienen trailers natuurlijk voor. De uiteindelijke game blijkt toch een stuk minder indrukwekkend.

Cyberpunk 40K

Je bevindt je in Necromunda, de grootste Hive City uit Warhammer 40K en het gaat er serieus fout. Als huurling word je ingeschakeld om de moord op één van de meest beruchte Guilders uit de stad uit te klaren, maar al snel kom je terecht in een bendeoorlog. Best leuke insteek en de wereld ziet er dik oké uit. Sterker, de game schiet gezwind uit de startblokken met snel en vlot knalwerk. Wat je even doet wegdromen. Maar helaas maakt de erbarmelijke uitwerking je al snel wakker.

Al snel merk je dat vijanden net als de schrijver van dit verhaal, genieten van een ondermaatse intelligentie. Een onverlaat om zeep helpen met een shotgun voelt aanvankelijk geweldig, tot je het voor de honderdste keer doet zonder dat iemand je een strobreed in de weg legt. De baddies blijven toestromen, doen altijd hetzelfde en laten zich gewillig afknallen, ook al hebben ze net hun voorganger uit elkaar zien spatten.

Ook niet zo slim van de makers: de brute animaties die je bij elke mêlee-kill krijgt te zien (denk aan de glory kills bij DOOM), maken je tijdelijk onkwetsbaar. Op die manier kan je zigzaggend een gans slagveld gevuld met baddies uitdunnen zonder ook maar een schrammetje op te lopen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Deze Hired Gun valt helemaal plat op zijn bek, wanneer je doorhebt dat heel wat mechanismen het gewoonweg niet doen. Het wallrunnen en walljumpen bijvoorbeeld ziet er best gelikt uit, maar die gebruik je maar zelden. Omdat de game jouw tempo niet goed kan volgen. Dan begint de framerate te hakkelen en stoten, of crasht de game gewoon helemaal. Waarna je het muurlopen gewoon links laat liggen.

Cold Turkey

Necromunda: Hired Gun is best ambitieus en integreert verschillende RPG-elementen die we kennen uit andere shooters. Het geeft het looten en grinden wat meer diepgang. Maar ook daar dezelfde vaststelling: de makers hebben de mechanismen niet erg goed uitgewerkt. Zo maken de shockwave en het teleporteren je iets sneller tijdens het knallen, maar doet de bullet time-upgrade bijna niets. En da’s ook het geval met je robothond. Je kan je blikken viervoeter upgraden met cybernetische enhancements tot hij er even badass uitziet als een Terminator-K9, maar bijdragen in de strijd doet hij nooit.

De wapens hebben eenzelfde tegenstrijdigheid in zich: strak design en best leuk om naar je tegenstanders te zippen en ze recht in hun tronie te schieten, maar je wil ook graag nieuwe en betere wapens oppikken. Helaas. Het op Destiny-geïnspireerde lootsysteem levert steeds dezelfde wapens met steevast vergelijkbare stats. Waardoor het looten je geen enkel tactisch voordeel oplevert. Het voelt allemaal zo nutteloos.

Het kon zo mooi zijn: een Warhammer 40K-versie van DOOM, maar de bar slechte uitwerking is een doodssteek voor het spelplezier. Het verhaal gaat uiteindelijk nergens toe, de dialogen houden geen steek (er wordt zelfs ‘Kill Him’ gescandeerd wanneer je als vrouwelijk personage speelt) en de moeilijkheidsgraad is gewoon onbestaand. Dit allemaal zorgt ervoor dat dit een nodeloos uitstapje was naar het adembenemende Warhammer 40K-universum bleek.

Vinden we ook niet kunnen: de singleplayercampagne is bijzonder kort. In een 6-tal uurtjes wals je – mede dankzij de domme AI – hier gemakkelijk doorheen. Je kan nog aan de slag met de vele zijmissies, maar dat betekent vaak backtracken op een deel van een map. En wie heeft in deze barre omstandigheden daar nog zin in? Lichtpuntje: de missie Cold Black laat je even de gemiste kansen voelen wanneer je afdaalt naar het oudste gedeelte van Necromunda om het daar te gaan uitvechten met één van de beruchtste schurken uit Warhammer 40K. Bummer.