Marvel vs. Capcom mag bij ons niet zo groot zijn, binnen de wereld van het competitief meppen is deze team based fighter zowat de heilige graal van het genre. En wat er gebeurt wanneer je als ontwikkelaar een religieus artefact ingrijpend wil veranderen? Dan schreeuwt het volk moord en brand.
Onderwerp van de verontwaardiging is de stijlverandering die Capcom doorvoerde: de befaamde comiclook van de reeks wordt ingeruild voor een semi-realistischer uiterlijk dat meer aanleunt bij het Marvel-universum. Oké, Infinite mist daarom de persoonlijkheid van zijn voorgangers en door de vaak houterige gezichtsanimaties komen de helden vrij inspiratieloos over. Maar daar struikelen we minder over. De presentatie, die menu’s, de user interface: het is zò basic gehouden dat Infinite in vergelijking met concurrenten Street Fighter V en Tekken 7, niet langer de Japans-Amerikaanse wervelwind is, maar meer weg heeft van een Oost-Europees weeskind.
Strike nummer 2: Gezien niet Marvel, maar Fox de rechten op de X-Men bezit, moeten we het ook zonder Wolverine en de rest van de inconische helden doen. Het personagerooster valt daarom mager uit en Capcoms DLC-politiek werkt dat verder in de hand. Gelukkig maakt het vechten zelf veel goed en daar draait het om, toch? Capcom maakt het vechtsysteem nog toegankelijker voor beginners, zonder aan complexiteit en diepgang in te boeten. Weg zijn de assist attacks, nu kan je tijdens een combo of special attack snel wisselen en zo je combo met je strijdmakker verderzetten. Het zet de deuren open voor meer tactiek, net zoals de toevoeging van de Infinite Stones-meter die je tijdelijk macht geeft over één van de zes dimensies. Kortom: een betere vechtgame, maar dan in een esthetisch minder geslaagd en bovendien erg minimalistisch jasje.
