Vijf jaar geleden zette Ubisoft met Mario + Rabbids: Kingdom Battle (met 7,5 miljoen spelers) een moddervette hit neer door. Hoe? Door XCOM-eske tactische gameplay te Nintendoficeren. Met deze opvolger voeren de makers een forse vereenvoudiging door en breiden ze tegelijk gevoelig uit. Klinkt ingewikkeld, zeg je? Niet helemaal.

Van je 1, 2, 3-in-1

Mario + Rabbids: Sparks of Hope is eigenlijk drie games in één. Eerst en vooral is deze crossover een turn based tactische game. De confrontaties met vijanden uit het Nintendo- en Rabbids-universum voltrekken zich op een tactisch speelveld, met beurtelingse aanvallen. Maar daarboven zit er tegelijkertijd ook een Mario 64-eske 3D-adventuregame in verscholen waarin je met Mario en de Rabbids de wereld kan verkennen.

En, ten derde, is deze Sparks of Hope ook een heuse actie-rpg: buiten de cruciale gevechten kan je ook willekeurige confrontaties krijgen met schietgrage mormels die vrij door de wereld trekken. En zit een best diepgaand variabelensysteem waarmee je jouw uitrusting en personages naar persoonlijke voorkeur kan afstellen.

Eenvoudig en complex

Verwacht van dat laatste echter geen Elden Ring-eske diepgang: ieder personage dat je aan je team toevoegt (opnieuw vooral Nintendo-figuren of Ubisofts Rabbids die als die Nintendo-coryfeeën verkleed zijn) heeft zijn eigen unieke wapens en aanvallen, en die zitten min of meer in steen gebeiteld. Luigi is onze favoriet: sniper van dienst die met zijn Stalen Blik onze harten verovert.

Elke van je teamleden heeft zijn eigen skill tree en daar voegen de makers nu de gloednieuwe Sparks bij. Die Fonkels – niet te verwarren met de elektrisch geladen deeltjes uit Super Mario Bros. 2 (1992) – zijn het bastaardgebroed van de Lumas uit de Super Mario Galaxy-games en – opnieuw – Rabbids. Stervormige wezentjes met konijnenoren, in essentie. Er zijn er enkele dozijnen die je kan unlocken. En geloof ons, ze kunnen een fors verschil maken in de strijd.

Tactische overload

De Sparks kunnen jouw aanvallen namelijk injecteren met elementaire krachten zoadat je bijvoorbeeld je vijanden onder een meteorietenregen kan bedelven. Of ze kunnen worden ingezet om helende krachten uit te strooien over een bepaalde radius. Ze vormen een extra strategische dimensie aan de al best uitgebreide waaier aan tactische opties tijdens de battles. En dat kan voor sommigen misschien wat veel worden.

Die uitbreiding voelt niet helemaal in de haak voor een game met Nintendo-figuren: de laatste keer dat een Mario-game nog zo complex is geweest, is al geleden van Super Mario RPG: Legend of the Seven Stars, en die game is straks een kwarteeuw oud. Wie een Nintendo-game speelt, verwacht dat zijn behendigheid gestaag op de proef wordt gesteld, maar niet dat hij in menu’s moet zitten zoeken naar de meest geschikte krachtencombinatie. Verraderlijk complex dus, al zal je fans van het tactische genre daar niet over horen klagen.

Dammit, opnieuw

Daar tegenover staat een veel meer welgekomen nieuwigheid: het bij spelers van tactische games bekende raster, dat behouden bleef maar niet langer je aantal stappen telt. Je kan je personage dus vrij besturen binnen een bepaald bereik, tot je je eerste aanval van de beurt hebt uitgevoerd. Vanaf dat moment: rien ne va plus, wat het bewegen betreft tenminste (je kunt nog wel een passieve kracht gebruiken, zoals alle medestanders in je buurt genezen).

Nog altijd moet je echter dekking zoeken (en er wordt ook nog altijd onderscheid gemaakt tussen hele en halve dekking), maar het brengt meer eenvoud en vrijheid naar de game. Iets wat je natuurlijk in de eerste plaats verwacht in een videogame met Nintendo-figuren. Dat, en de mogelijkheid om je tegenstanders nog snel even tegen de schenen te gaan schoppen voordat je vanuit dekking je echte aanval uitvoert.

Die licht overtollige extra complexiteit even buiten beschouwing gelaten, is Mario + Rabbids: Sparks of Hope een geslaagde sequel die je constant terug naar zijn actie blijft roepen. Al relatief vroeg in het spel kwam ook dat – zeker in dit genre – cruciale gevoel van ‘Damn, dit level had ik eleganter moeten aanpakken’. En eender welke game waarin je uit eigen beweging sequenties opnieuw speelt, omdat je personages nét iets te veel schade hebben geleden, is er eentje die het aanraden waard is.