Wie zijn nachtmerries het liefst zo klein mogelijk heeft, loopt beter in een boogje om Little Nightmares 2 heen. Want zelfs horror in zakformaat blijkt enkel geschikt voor grote durvers.

Het is alweer vier jaar geleden dat de eerste Little Nightmares het daglicht zag. ‘t Is te zeggen: veel licht kwam er niet aan te pas in de akelige puzzelplatformer die qua look-and-feel dicht aanleunt tegen Playdeads indiepareltjes Limbo en Inside. “Geen horrorgame pur sang, maar een uitermate huiveringwekkende achtbaanrit. Achter de schattigheidsfactor schuilt een guur verhaal met diepgang”, luidde onze conclusie destijds. Smaakt naar meer, dus – angstscheten ten spijt. En meer krijgen we: Tarsier Studios herkauwt diezelfde essentie, maar past de alomgekende groter-en-beter-formule toe. Of in dit geval: groter en … enger. Veel enger!

Geen eenzame tocht

Nochtans, een eenzame tocht door het donker is dit niet. Six, het geelgekapte meisje dat de hoofdrol vertolkte in deel 1, fungeert hier als een door AI bestuurde kompaan, terwijl jij in de huid kruipt van Mono, een knaap die om niet nader vernoemde redenen met een papieren zak over het hoofd door het leven gaat. Zes jaar na de gebeurtenissen in onderwaterwereld The Maw ontmoet dit duo elkaar, en moet het zich een weg banen doorheen het lugubere Pale City om uiteindelijk the Dark Tower te bereiken, alwaar de mysterieuze Thin Man (lees: Slender Mans achterneef) de plak zwaait. Klinkt akelig? Yep, dat is het ook.

Toen we vorig jaar een voorsmaakje te spelen kregen, schreven we dat de horreur zelden een Silent Hill- of PT-gehalte bereikt. Wel, eigenlijk waren we mis. Door luchtkokers opgejaagd worden door een schooljuf met schijnbaar eindeloos uitschuifbare nek of je in een moeras verstoppen terwijl een gedrocht met Capitool-bestormer-looks je aan flarden probeert te schieten met een shotgun: ja, de échte kak-in-de-broekmomenten zijn wel degelijk talrijk.

Honey, I Shrunk the Kids from Hell

Gelukkig zit het tempo goed, en worden die extreem intense momenten afgewisseld met gezapig puzzel- en klauterwerk. Maar vergis je niet: een luguber sfeertje is te allen tijde aanwezig, dik in de verf gezet door de ijzige soundscapes. Dat je je continu extreem kwetsbaar voelt in deze Honey, I Shrunk the Kids from Hell,draagt daar alleen toe bij.

Al kan de kleine Mono zich her en der wel degelijk verweren tegen gedrochten allerlei, met huishoudelijke voorwerpen die rondslingeren in de duisternis. Soms is samenwerken met Six dan weer van tel, die ondanks onze vrees een pientere kompaan blijkt die je meer op weg helpt dan in de weg staat. Trial-and-error is daarbij opnieuw essentieel, al wordt er lustig met checkpoints gestrooid.

En da’s maar goed ook, want iets minder wild zijn we van Mono’s wendbaarheid. De controls doen af en toe tegenintuïtief aan, waardoor frustratie nooit ver weg is. Een klein beetje finetuning op dat vlak had geen overbodige luxe geweest, maar dat is eigenlijk onze enige ergernis in deze even prachtig als walgelijk vormgegeven dodentocht.

Hoedjes verzamelen

Of toch nog dit: hoewel Tarsier een dubbel zo lang avontuur als deel één beloofde, valt dat nogal tegen. In ruim vier uur zagen we de credits over het scherm rollen en we voelden weinig motivatie om nog eens opnieuw te beginnen. Op alternatieve hoofddeksels verzamelen voor Mono na valt er eigenlijk niets nieuws te ontdekken. Maar laat dat hoegenaamd geen excuus zijn om dit gruwelijk toppertje aan je voorbij te laten gaan, en al zeker in dit veel te rustige voorjaar. Of durf je niet?