Vier jaar geleden zette Telltale Games een nieuwe standaard neer voor LEGO-games. Een klein leger mini-superhelden rondhossend in een miniatuurversie van New York City? Het maakte van LEGO Super Heroes een favoriet bij jong en oud. Dit vervolg bouwt daarop verder, maar slaagt er jammer genoeg niet in dat succes over te doen.
Nochtans start dit LEGO-avontuur veelbelovend: onze helden moeten Kang de Veroveraar een halt toeroepen alvorens hij de tijddimensie volledig naar de vaantjes helpt. Deze manipulatieve gluiperd gooit zijn veroverde werelden uit verschillende tijdperken samen in één gedroomde Utopia: Chronopolis. De plot is best goed gevonden en zelfs de geestigste die we in jaren hebben ervaren. Combineer dat met ijzersterke animaties voor de geblokte mini-helden en je krijgt een game die bij momenten aanvoelt als een interactieve film.
Het aantal personages is nog steeds ontzagwekkend groot. Meer dan 200, waarbij The Guardians of The Galaxy de favoriete nieuwkomers zijn en naast een hele reeks minder bekende Marvel-gezichten vechten. Opsteker: elke held is dit keer grondiger uitgewerkt en voorzien van unieke aanvallen en vaardigheden. En ook het wisselen van personages is vereenvoudigd. Nu schakelt het rooster automatisch naar de vereiste held zodat je gemakkelijker en vooral sneller de klus kan klaren.
Schokkende gameplayveranderingen? Nee, daar moet je niet op rekenen. De welgekomen afwisseling komt er dankzij de spelwereld. Chronopolis is een diverse wereld waarin je tegelijk het Oude Egypte, een stukje middeleeuws Engeland en zelfs het Wilde Westen mag verkennen. Jammer genoeg is er een stevige rem op de variatie gezet door zielloze zijmissies die de speler van het kastje naar de muur sturen. Eentonigheid troef dus.
Maar hét domein waar LEGO Marvel Super Heroes 2 faalt? De technische afwerking. Onzichtbare muren die elke vooruitgang verhinderen, de plattegrond die plots bevriest of je held die vast komt te zitten in het decor. Zonde, want het verknalt vaak het spelplezier. LEGO Marvel Super Heroes 2 stelt daarom teleur, zeker als we het vergelijken met het ijzersterke eerste deel. Speeluren zat, maar wel met de nodige technische mankementen en déjà-vu momenten.
