Net als A Way Out, de co-op-gerichte voorganger uit 2018, speelde ik It Takes Two samen met m’n beste vriend, en ik kan me niet voorstellen dat ik de game met iemand anders zou spelen. Niet dat ik geen andere vrienden heb of zo, maar dit is gewoon het soort videogame-ervaringen waarvoor beide speler elkaar héél goed moeten kennen, en ze zelfs wat lichte verbale agressie van elkaar moeten kunnen verdragen.

Zonder matchmaking

Josef Fares, de Deens-Libanese filmmaker die zich bekeerde tot het ontwerpen van videogames, slaagt er opnieuw in om een game te maken waarin de twee spelers resoluut op elkaar zijn aangewezen. Dat maakt van It Takes Two een best aparte co-opgame, want tijdens je zoektocht naar een medespeler kan je zelfs geen online kompaan zoeken via een matchmaking-systeem. Zeer ongewoon, al heeft dat een reden.

De online matchmaking werd er volgens Fares bewust uit gelaten, om ervoor te zorgen dat de twee spelers goed genoeg op elkaar zijn ingespeeld. Dat moet, want tijdens het gamen moeten de spelers constant in conversatie met elkaar blijven. Voor de rest werd zo veel mogelijk frictie weggenomen om de game ook speelbaar te maken voor de maat naar keuze: je kan in dezelfde woonkamer gewoon local co-op spelen of je medespeler een Friend’s Pass sturen zodat hij/zij geen eigen exemplaar van de game hoeft te kopen.

Steun aan elkaar

Videogames hoeven niet noodzakelijk een lolletje te zijn: het mag ook over iets onprettigs gaan. En dat bewijst de openingscutscene van It Takes Two: de game gaat, ondanks de lieflijke presentatie, in essentie over een echtscheiding. Het echtpaar Cody en May staat op het punt de brui aan het huwelijk te geven, maar dan gebeurt iets wonderlijks: door een magische interventie – waarvan ik de details niet zal verklappen – veranderen ze allebei in twee poppen van dochterlief.

Dat betekent dat het huis dat de ouders ooit met veel liefde hebben gebouwd ineens met reuzengrote bedreigingen en obstakels à la Honey, I Shrunk the Kids zit. En spelers moeten op elkaar steunen om die te trotseren, zodat Cody en May weer in hun menselijke gedaante kunnen worden veranderd. Niet lang daarna loop je Dr. Hakim tegen het lijf, een sprekend boek dat zichzelf opwerpt als jullie Latijns-Amerikaanse liefdescoach.

Platformtraditie

Die gebeurtenissen brengen jullie op een pad dat fans van A Way Out nog heel goed zullen kennen. Al is het centrale opzet van de gameplay erg verschillend: waar A Way Out om eerder filmische interactie draaide, is It Takes Two een 3D-platformer waarin je cruciale obstakels met zijn tweetjes moet overwinnen, en daarom allebei ook een zekere bedrevenheid in dat genre nodig hebben.

Er zitten enkele prettige verrassingen in de game (we willen niet spoilen), maar niet alle puzzels zijn helemaal foolproof: op meerdere momenten gingen we het veel te ver zoeken, bijvoorbeeld, terwijl de truc waarmee we verder geraakte, veel simpeler was. De puzzels blijven relatief eenvoudig, met hier en daar een best geniale uitblinker. Zoals het level waarin de ene met spijkers gooit en de andere met een hamer mept. Of de magnetische puzzels in de sneeuw. Of jouw vlucht uit een wespennest met een onderbroekenvliegtuig. Net zoals de baasgevechten op het einde van elk level: bijzonder origineel, maar nooit onoverkomelijk ingewikkeld.

Er zijn wel wat kosten aan de checkpoint-economie van de game: soms moesten we nét iets te ver terug bij een slecht uitgevallen sprongetje. Maar gelukkig heb je als speler een eindeloos aantal levens en gebeurt respawnen instant. It Takes Two is trouwens uniek in zijn soort: een meer dan geslaagd co-opavontuur waarbij de makers koppig weigeren gameplaymechanics te herhalen. Elk level is anders waardoor je als speler steeds voor nieuwe verrassingen komt te staan. En dat soort originaliteit en afwisseling mag voor ons part in élke game zitten. Dikke aanrader!