The Dark Pictures saga is intussen aan zijn derde deel toe. Supermassive Games – de ontwikkelaar achter het uitstekende Until Dawn – koos na de kritiek op Men of Medan voor een engere setting in sequel ‘Little Hope’. Stiekem hadden we gehoopt dat deze ‘House of Ashes’ de lat opnieuw iets hoger zou leggen, maar na het spelen bleven we toch vooral op onze honger zitten.

Griezelen op het slagveld

House of Ashes verplaatst het verhaal naar Irak rond het begin van de eeuwwisseling. In hun zoektocht naar massavernietigingswapens botsen de Amerikanen op een ondergrondse Mesopotamische tempel waar zich duizenden jaren eerder een vreselijk drama afspeelde. Jij kruipt in de huid van vijf verschillende personages, elk met hun eigen achtergrond en visie. Zo bestuur je de ene keer Salim, een Iraakse goedzak, dan weer de zelfverzekerde Amerikaanse legeraanvoerder Eric of diens vrouw Rachel, een bazige CIA-agente.

Games in dit genre plaatsen je vaak in vreselijke situaties waarbij je hartverscheurende keuzes moet maken die het verdere verloop van het verhaal veranderen. Of zo zou het toch moeten zijn. In deze House of Ashes kan het ons echter geen moer schelen wie overleeft en wie niet. Elk personage lijkt immers mee te dingen naar de Oscar voor ‘meest oppervlakkige vertolking van een irritant personage’. Vooral Rachel, vertolkt door Ashley Tisdale, kan op weinig sympathie van ons rekenen. Bovendien ontdekten we dat sommige zijpersonages sowieso een vreselijke dood tegemoet gaan, wat we ook probeerden.

Meer drama dan horror

De gekozen locatie vinden we ook verkeerd gekozen voor een griezelverhaal. De plot is al geruime tijd aan de gang wanneer de actie zich verplaatst van legersetting naar de tempel. Op geen van beide locaties krijg je echter het gevoel een horroravontuur te beleven. Best een interessante setting voor een Indiana Jones-film, maar niet voor een game uit The Dark Pictures saga. Ook de personages zelf lijken zich hiervan bewust, want de dialoogkeuzes schotelen vaak een komisch antwoord voor op de vreemdste momenten.

Toegegeven, de presentatie is prima. Vooral de omgevingen en monsters komen helemaal tot leven op ons grote OLED-beeldscherm. Dankzij de kracht van next-gen consoles ziet alles er nog gelikter uit dan voorheen. Enkel de personages zien er door de gezichtsanimaties en vaak doodse ogen, soms enger uit dan de monsters zelf. Ironisch genoeg valt dit nu harder op omdat de rest zo goed is uitgewerkt. Hopelijk slagen de ontwikkelaars er bij het volgende deel wel in om op alle vlakken dezelfde hoge kwaliteit te bereiken.

Meer film dan game

Wij speelden dit avontuur twee keer: eerst solo en dan met enkele vrienden op de bank. Na vier tot vijf uur bereikten we de eerste keer de aftiteling. De tweede speelbeurt veranderde teleurstellend weinig aan de plot. Hoewel het aantal overlevenden niet lijkt vast te liggen, blijft de overkoepelende plot vrijwel onveranderd tot het einde. Zeker voor zo’n kort avontuur hadden we meer impact verwacht van onze keuzes. ‘Batman: The Enemy Within’ van voormalig ontwikkelaar Telltale Games toont hoe dat gemakkelijk anders kan.

Het valt ook op dat het aantal inputmomenten relatief laag ligt. Tussen de vele dialogen komt slechts sporadisch de optie om in interactie te gaan, waarbij de gekende ‘houd je adem in’ segmenten gameplaygewijs nog het leukst zijn. Er zijn ook enkele momenten waarbij je beter niet deelneemt aan de quick time events. Zo krijg je al vroeg in het spel de keuze om iemand al dan niet neer te schieten. Dat vonden we weer wel een originele insteek, al loont het meestal wel gewoon om netjes de knoppencombinatie in te toetsen die men je vraagt.

Multiplayer is leuker

House of Ashes op z’n best in de multiplayermodus. De ontwikkelaars weten dit ook, want het is de eerste optie die je voorgeschoteld krijgt. Hoewel het verhaal hetzelfde blijft, is het interessant om te zien welke keuzes je vrienden maken. Steken ze een mes in je rug of helpen ze je een handje wanneer het erop aankomt? Multiplayer kan opnieuw online met twee spelers of thuis met vijf vrienden die elkaar de controller doorgeven.

Speel je House of Ashes op je eentje, dan zal je vaak vreemde cameramomenten zien waarbij de naam van een personage random in beeld lijkt te komen. Dit houdt pas steek in multiplayer waar je doorhebt dat die momenten gebruikt worden om de controller door te geven. Een beetje slordig dat die overgangen niet vlotter zijn gemaakt voor solospelers. Maar het geeft nog maar eens aan dat dit avontuur echt gemaakt is om met vrienden te spelen.

Minimale verbeteringen

Tenslotte introduceert ‘House of Ashes’ nog een aantal kleine gameplayverbeteringen. Zo staat het cameraperspectief niet langer vast en kan de speler die vrij verplaatsen. Er zijn voor het eerst ook meerdere moeilijkheidsgraden. Wij vonden de standaardoptie prima en zelfs als je even op de verkeerde knop drukt, betekent dat niet altijd game over voor je personage. Kleine verbeteringen die echter niet opwegen tegen de mindere aspecten waar de franchise nu al zolang mee worstelt. Hopelijk krijgen we volgend jaar opnieuw een echt enge én volledig interactieve horrorervaring.