Getest op: PS VR2

Nieuwe hardware heeft een system seller nodig: een game die toont wat het nieuwe stuk technologie allemaal kan. En indien mogelijk, zó goed zijn dat je er speciaal de hardware wil voor kopen. Horizon: Call of The Mountain slaagt alvast in één van die missies.

VR blockbuster

Guerrilla en Firesprite bewijzen dat ook VR-games de hoge productiewaarden van blockbustergames kunnen hebben. Deze spin-off van Horizon mag dan wel niet zo’n uitgebreid verhaal vertellen als de hoofdgames, alles ademt gewoon triple AAA-game uit. Tijdens de intro vielen we haast uit onze virtuele kano van verbazing. Als dit de nieuwe standaard voor VR-games is, dan houden we de PS VR2 gewoon op. 

In Call of the Mountain ga je niet aan de slag met de roodharige krijgster Aloy, wel met de onbekende Ryas. Hij is een gevangen Shadow Carja die de kans krijgt om zich terug in ere te herstellen. Na een vochtige introrit gaan de boeien af en mag je op zelfmoordmissie: ontdekken welke dreiging het territorium van de Carjas is in geslopen. En daarvoor zal je als begenadigd krijger vooral je schiet- maar nog meer je klauterskills moeten aanwenden.

 

Besturing finetunen

Maar eerst deze gouden raad: kies in godsnaam niet voor de standaard Comfort-besturingsoptie. Die dwingt je namelijk om met je armen te bewegen om je personage vooruit te laten lopen. Leuk voor op een beurs, maar niet voor thuis. Het is vermoeiend voor de armen, onprecies en ongelooflijk contraproductief tijdens de hectische gevechten. Want probeer jij maar eens een vuurpijl in de muil van een metershoge T-Rex te mikken, terwijl je als een idioot met je armen staat te zwieren.

Call of the Mountain biedt gelukkig voldoende opties om de besturing naar persoonlijke voorkeur aan te passen. Bewegen doe je best met de sticks in plaats van als een idioot met je armen te zwaaien. De camera zetten wij ook op snap, want motion sickness stak bij ons vooral de kop op tijdens het bewegen van de camera. De verklaring ervoor hebben we nog niet gevonden. We speelden deze game ook zittend: het belast de hersenen minder snel en het zijn toch vooral de armen die het werk moeten doen.

Klimmertje *geeuw* klim

De helft van deze zes uur durende spektakelrit spendeer je namelijk vooral aan rotswanden, bengelend aan houten balken en strategisch geplaatste gele touwen. Eerst met je blote handen, erna met een stel pikhouwelen en zelfs een ropecaster. Die laatste laat je toe Tarzan-gewijs tussen de rotsen te slingeren, honderden meters boven de wildernis. Hoogtevreeslijders binden best een incontinentiepamper rond de billen. Of kijken gewoon niet naar beneden.

Het klimmen werkt uitstekend. Een berg bedwingen met je blote handen of met twee pikhouwelen: we voelden ons heel even Kratos. Maar eerlijk? Dat klimmen gaat na een tijdje vervelen. Niet dat we Call of the Mountain een klimsimulator kunnen noemen – daarvoor gaat het allemaal veel te gemakkelijk – maar voortdurend met onze neus tegen een muurwand plakken, is niet ons favoriet VR-tijdverdrijf. Guerrilla zorgt voor voldoende afwisseling tijdens het klauteren, maar wij maakten er ons na de zoveelste bergflank toch liefst zo snel mogelijk vanaf.

Sterke combat

Nee, geef ons dan liever de combat: zo mag je een legertje aan uitmuntend gedetailleerde robotdino’s in arenagevechten afmaken. Terwijl de mechs zich in het midden bewegen en je bestoken met projectielen en aanvallen, beweeg jij in een cirkel rond je doelwit. Strafend je vuur- en shockpijlen mikken op de verschillende onderdelen van hun pantser, aanvallen ontwijken en als het even kan een groene appel meegrissen tegen de dood? Wij vinden het heerlijk wegspelen.

Hoewel die battles nooit echt uitdagend worden, stond het zweet ons toch regelmatig in de nek. Het gevecht met zo’n kolossale Thunderjaw is retespectaculair en ontzettend intens. Vooral wanneer je enkele vuurpijlen in elkaar moet knutselen terwijl de laserstralen rond je hoofd dansen. Om de kolos vervolgens met een vriespijl tot stilstand te brengen en hem vervolgens in lichterlaaie te zetten met een welgemikt schot op de explosieve lading naast zijn poten. Mocht Guerrilla een vervolg maken met uitsluitend dit soort combat, is het nu al een insta-buy.

PS VR2 showcase

Heb je een PS VR2? Dan moet je sowieso deze in huis halen. Want op visueel vlak is dit een van de indrukwekkendste VR-games die we ooit speelden. Met ontzettend mooie vista’s in een wereld die bulkt van het detail. De veertjes aan je boog bijvoorbeeld dansen realistisch in de wind. En je kan haast het aantal bouten in de bek van de Thunderjaw tellen wanneer hij je tussen zijn stalen kaken probeert te pletten.

Deze Call of The Mountain bewijst ook dat de tech van PS VR2 wonderwel werkt. Door de menu’s bladeren met eye tracking werkt verbluffend goed. En ook de Sense-controllers tonen hoe precies de hand- en vingerbewegingen geregistreerd worden. Zo moet je aan de werkbank onderdelen van werktuigen in elkaar zetten en minutieus gaan vastbinden met touw. Of tijden de battles je eigen pijlen in elkaar zetten.

Het zijn net die kleine momenten van originaliteit die we vaker hadden willen zien. Liever dan de zoveelste bergwand van dichtbij. Ondanks zijn grote focus op het klautergedeelte blijft Horizon echter een sterke PS VR2 exclusive. En doet ons hoopvol uitkijken naar wat de PlayStation Studios de komende maanden nog voor ons in petto hebben.