Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC/Switch

‘t Werd potterverdorie eens tijd: na een matige doortocht op de oudere generatie spelcomputers krijgt The Boy Who Lived eindelijk eerherstel, ook al is Harry Potter zelf nergens te bespeuren. Hogwarts Legacy beloofde hét magische avontuur te gaan worden waar wij als halfwassen dreuzels alleen maar van konden dromen. Goed nieuws: die droom wordt werkelijkheid.

Hogwarts Legacy, vakkundig gebricoleerd door Avalanche Software (recentste wapenfeit: Disney Infinity), is in een notendop een actie-rpg waarin jouw zelfgemaakte tovenaar/heks in de jaren 1800 als verse vijfdejaarsstudent uitgenodigd wordt op Zweinstein, zeg maar de Harvard voor Hocus-Pocus en consorten. Vrijwel meteen raak je verwikkeld in een complot waarin Aloude Toverkunst, duistere magiërs en een koboldenrebellie centraal staan.

Hoewel die hoofdverhaallijn nooit écht de epiek evenaart van de boeken of films – J.K. ‘Zij-Die-Niet-Meer-Genoemd-Mag-Worden’ Rowling heeft hier dan ook niets mee te maken – waren we toch van begin tot slot geboeid door het zich ontrafelende mysterie en de goeddeels interessante personages die je tegen het lijf loopt. Ook durft het noodlot al eens toe te slaan, hetgeen ons inlevingsvermogen op de proef stelde. Al hadden we het gevoel dat onze (dialoog)keuzes slechts een minieme invloed hadden op het spelverloop.

Feest van herkenning

De plot verbleekt echter naast de echte ster van de show: de waanzinnig mooi vormgegeven, volledig exploreerbare wereld. Wanneer je na enkele uren queesten volbrengen losgelaten wordt in het majestueuze schoolgebouw, het naburige dorpje Hogsmeade, het verboden bos en ver daarbuiten, komt de magie pas écht binnen. Avalanche overzag geen enkel detail en pootte een even sprookjesachtige als geloofwaardige wereld neer die één groot feest van herkenning biedt voor Potterheads zoals wij.

Hoogst aangename rugrillingen overvielen ons zelfs wanneer we voor het eerst langs Zweinsteins torens raasden op onze bezem of hippogrief, begeleid door een aan John Williams schatplichtige streep muziek. Audiovisueel scheert Hogwarts Legacy dan ook de hoogste toppen, met een aalgladde performance op PlayStation 5. Wij opteerden voor de balanced modus, die tegen de 60 fps draait, maar een minimum inboet aan grafische finesse.

Voer voor hoarders

Ook hoarders komen stevig aan hun trekken, want er valt veel bijeen te sprokkelen in en rond Zweinstein. Wij klokten af op een 25 uur speeltijd, al moeten we wel benadrukken dat we erg gefocust te werk gingen wegens de in onze nek hijgende deadline. Na afloop van het hoofdverhaal bleek er nog belachelijk veel te ontdekken en verzamelen, gaande van outfits over magische fauna tot perkamenten, het kweken van planten en brouwen van toverdranken en bandietkampen uitroeien.

Je kan ook de relaties onderhouden met je medestudenten, die je richting zijsporen allerlei sturen. Die variëren van vergetelijke fetch quests tot boeiende, langer uitgesponnen missies, waarin zelfs sprake is van enige karakterontplooiing. Al te vaak eindigt zo’n queeste in confrontaties met gevarieerd geboefte, waaronder kobolden, zombieachtige wezens en uit de kluiten gewassen spinnen (trigger warning!). Een geslaagde openwereldmix die niet echt iets innoverend doet. Strip je Hogwarts Legacy van zijn magische laagje, dan vind je hier een best standaard openwereldervaring. Niet meer en niet minder.

Spectaculaire tovercombat

We vreesden aanvankelijk voor die combat, maar dat bleek ongegrond. In feite vallen de stand-offs met toverstaf nog het best te vergelijken met de gelauwerde Batman Arkham–reeks, eveneens uit de stal van Warner Brothers. In plaats van rake klappen uit te delen, rijg je naadloos je uitgebreide arsenaal aan aanvalsspreuken aaneen en word je tijdig gewaarschuwd wanneer een mokerslag of flits jouw richting uitkomt. Zo kan je snel wegrollen of beter: counteren met een allesverlammende Stupefy.

Belagers de lucht in keilen, bestoken met een barrage aan pijnlijke schichten, vervolgens weer onzacht met de vloer laten kennismaken om hen daarna te kwellen met de onvergeeflijke Crucio-spreuk – Ja, wij zijn dát soort magiër geworden: de chaos is even vloeiend als onderhoudend, en dat gedurende het hele avontuur.

Dat je zoals Spider-Man rondslingerende gebruiksvoorwerpen in de strijd kan gooien en vliegensvlug over het slagveld kunt zoeven maakt je bovendien extreem wendbaar en gevaarlijk vanuit iedere hoek. Avalanche wil je duidelijk het gevoel geven dat je in de huid kruipt van een almachtige magiër met wie je beter niet solt. En dat is ook exact wie wij ons waanden. Stealth is ook altijd een optie, en soms zelfs verplicht, al raden we die aanpak niet echt aan.

Animal Crossing vs. Tamagotchi

Een van de opvallendste features is ongetwijfeld de zogeheten Room of Requirement, een geheime kamer die je volledig zelf in real-time kan inrichten. Niet alleen interessant voor aspirant-interieurarchitecten: de ruimte kan je volstouwen met werkstations om upgrades allerlei mee ineen te flansen, zoals een soort naaiatelier dat je kleding van extra aanvallende en/of defensieve kwaliteiten voorziet.

Vooral in de tuin die erbij hoort, is het geestig toeven, want het is daar dat jouw vele (met liefde) gevangen diertjes rondhossen. Eten geven en hun vacht kammen levert je eveneens voordelen op. Zie het als een soort Animal Crossing meets Tamagotchi. Toegegeven, wij spendeerden niet bijster veel tijd in dit salon, aangezien zelfs een trol een fijnzinniger gevoel voor interieurdecoratie heeft dan wij, maar de feature doet alleszins z’n werk.

Zwerkbal moet erbij

Nu, onze playthrough bleef niet van ergernissen gespaard. Zo is het aantal epische boss fights veel te gering en vinden we de menu’s en de 3D-kaart log. En net zoals in een mobile game word je hier continu opdringerig aan herinnerd dat er nog véél te unlocken en verzamelen valt. Microtransacties zijn gelukkig niet van de partij, al vinden we Hogwarts Legacy met momenten te uitleggerig.

Nog een ergernis van de Harry Potter-adept in ons: de gangen van Hogwarts zijn iets te kaal, alsof je eerder in een museum rondloopt dan in een echte, bruisende school. Wat meer gezellige drukte was welkom geweest. Dat schoollessen gewoon tussen de standaardmissies gemikt zijn, en geen bijzondere minigames vormen à la Bully, vonden we ook een gemiste kans. Daarnaast is je zak voor gear opvallend snel vol, waardoor je bijna verplicht wordt om zo veel mogelijk Merlin Trials (lees: omgevingspuzzels à la Breath of the Wild) te volbrengen, die je meer opbergruimte bieden.

Dé grootste blunder echter: het nijpende gebrek aan Zwerkbal. Oké, we wisten het al langer en de ontwikkelaars waren transparant wat dat betreft. Maar toch blijven we het een bijzonder vreemd gemis vinden. Vooral voor een ervaring die zó prat gaat op authenticiteit.

Eigenlijk maakt het niet bijster veel uit wat we schrijven. De Potterheads – en die zijn duidelijk met velen – zijn al lang overtuigd, en terecht, zo blijkt. Eventuele twijfelaars kunnen we bij dezen over de streep trekken: Hogwarts Legacyis misschien een rechttoe rechtaan openwereldavontuur geworden, maar dan wel een met heel veel zorg en gevoel voor detail gemaakt. En dat door een team met een encyclopedische kennis van de Wizarding World. Duidelijk het wachten waard.