Van een bliksemaanval gesproken: begin juni aangekondigd, release in augustus en op die korte tijd al voor tonnen controverse gezorgd. De reden? De Britse racegoden van Slightly Mad Studios sturen met Project CARS 3 hun reeks in een volledig andere richting. De eerste gameplay toonde namelijk geen racesimulatie, maar een extraverte arcaderacer. Heiligschennis, schreeuwden de internettrollen. Dus gingen we zelf op onderzoek.

Toegankelijke gameplay

Als we Herman Brusselmans even mogen citeren: vanaf het eerste moment van onze testsessie valt op dat Project CARS 3 toegankelijker is dan de foef van een tentslet. Die eerste gameplaybeelden logen dus niet: dit is niet de racesimulatie van voorheen. Zelfs met een slecht afgestelde controller hou je hier de hyperste hyperbolide makkelijk in bedwang. Sterker nog, na enkele races moeten we zelfs besluiten dat Project CARS 3 minder gemeen heeft met zijn voorganger dan met pakweg Rocket League. Oké, we overdrijven, maar het zal het gevoel vertalen van fans die de start van deze reeks hebben meegemaakt.

De fans van het eerste uur herinneren zich alvast nog dat het CARS uit de titel ooit stond voor Community Assisted Racing Simulator. Met Project CARS wou Slightly Mad de ultieme racesimulator bouwen met hulp én feedback van de community. Van beide elementen is na 5 jaar eigenlijk niets meer te bespeuren. Nu Slightly Mad officieel een dochteronderneming is van Codemasters en het statuut van indie developer van zich af heeft geworpen, is participatie van het publiek uit den boze. En de pure simulatie is ook verdwenen. Vreemd dus dat deze game de naam Project CARS 3 meekreeg, al begrijpen we waarom. Een gevestigde naam verkoopt beter dan een onbekende IP. Toch denken we dat deze verregaande reboot, want dat is het, heel wat raceveteranen tegen de borst zal stuiten.

Voor nieuwkomers bedoeld

Maar goed, genoeg achtergrond. Project CARS 3 is dus anders en ontworpen voor nieuwkomers. Dus moesten ook wij tijdens de eerste sessies uitzoeken hoe je Project CARS 3 precies moet benaderen. We lieten ons betrappen op gedoseerd remmen, voorzichtig insturen en beheerst het gaspedaal indrukken. Het gevolg was een pakje slaag van de nu al best potente, net iets te agressieve AI. Dus gooiden we het over een andere boeg.

Nieuwe aanpak: rammen op de remmen, allesbehalve subtiel de bocht aansnijden en gas geven met dezelfde finesse als de tweets van Donald Trump. Plots kwam onze gepimpte Mitsubishu Lancer Evo tot leven en ontdekten we dat met een gecontroleerde drift de bocht uitglijden voor scherpere chrono’s zorgt. We moeten toegeven: er zit potentie in deze aanpak. Het zou ons niet verrassen als Project CARS 3 een eigen niche vindt als een leuke racer met toegankelijke gameplay. Ergens tussen Forza Horizon en Forza Motorsport in. Geen simulatie, wel een bloedmooie racegame waar je niet eerst uren moet spenderen om een scherpe bocht te kunnen nemen.

Concurrent in eigen huis

Zal het grote publiek ook ongetwijfeld aanspreken: de nieuwe personalisatieopties. Het systeem heeft veel weg van dat van Need For Speed. Dankzij de vele cosmetische opties kan je razendsnel een oogverblindende wagen uit de vingers toveren. Daar zit het helemaal goed. Over de waarheidsgetrouwheid van de circuits hebben we dan weer onze bedenkingen.

Bij de eerste bochten op Silverstone, een circuit waar we letterlijk al duizenden virtuele ronden hebben gereden in talloze racegames, zijn we zelfs na enkele bochten niet zeker of we vertrokken zijn aan de oude of nieuwe startlijn. De bochten lijken scherper dan anders. Heel vreemd. Alsof je half slapend je T-shirt achterstevoren aantrekt. Je voelt dat er iets niet klopt, maar je weet niet precies wat. Slightly Mad Studios produceerde in het verleden nochtans enkele heel accurate, lasergescande circuits. Hopelijk is dit geen representatief voorbeeld.

We moeten wel meegeven: de previewversie van Project CARS 3 die wij onder handen mochten nemen, was nog heel ruw. Met meer game- dan autocrashes als gevolg. Toch kunnen we nu al concluderen dat Project CARS 3 met uitzondering van de naam in niets nog op zijn voorgangers lijkt. Het is een gewaagde gok, en de kans op mislukken is even groot als de kans op slagen. Bovendien leunt deze game heel dicht aan bij GRID, die andere racer van moederbedrijf Codemasters. Wat de keuze voor deze redesign er alleen maar verwarrender op maakt. Ons eindverdict krijg je eind deze maand.