Hoewel het bestaan van de game al jaren eerder gelekt was, sloeg het nieuws op de afgelopen E3 toch in als een klein atoombommetje: Square Enix zou de vieze nasmaak van de Avengers dit jaar nog trachten door te spoelen met zijn eigenzinnige visie op Guardians of the Galaxy. Na het heelal doorkruist te hebben met Star-Lord en diens bonte gezelschap kunnen we meteen bevestigen met een welriekende boer: het is hen potdomme gelukt. Burps.

Opzij Avengers

Hoewel ontwikkelaar Crystal Dynamics scoorde met de kerngameplay van Avengers, gooide het op Destiny gestut game-as-a-service-model stevig roet in het eten. Avengers bleek uiteindelijk meer grinden dan plezier, dus belandde de superheldengame pijnlijk snel in de budgetbakken. Poging twee dan maar, met ditmaal Eidos Montreal – laatste wapenfeit: het ijzersterke Shadow of the Tomb Raider – aan het roer. Deze Guardians of the Galaxy kreeg dan ook een compleet andere insteek dan de Avengers-game: een rechtlijnige third-person shooter met een even harde nadruk op compleet over-the-top schietgeweld als op een meeslepende plot. En dat laatste vonden we best verrassend.

We verwachtten eerlijk gezegd eerder een plezant tussendoortje, een Big Mac in gamevorm, dat we weliswaar met brede grijns zouden verorberen. Maar Guardians is een pak meer dan dat: het is een bescheiden epos met Naughty Dog-ambities geworden, waarin verhaal- en karakterontwikkeling een prominente rol krijgen. We plengden bij sommige van de veelvuldige en onverwacht lange cutscenes net geen traan, iets dat slechts weinig games gegund is.

Russische labrador

De plot begint nochtans behoorlijk rechtdoorzee. Het is twaalf jaar geleden sinds het einde van de grote Galactische Oorlog. Peter Quill, beter bekend als Star-Lord, is een voormalige ruimtepiraat die een zootje ongeregeld bijeen heeft gesprokkeld, bestaande uit Rocket, een trigger-happy wasbeer (maar waag het niet om hem zo te noemen!), de kolos Drax The Destroyer, ex-huurmoordenaar Gamora en Groot ten slotte, een fors uitgevallen wandelende tak die zich enkel en alleen kan uitdrukken met de snedige zin ‘I Am Groot’. Dit vijftal fungeert als ‘inhuurbare helden’ en komt al snel in aanraking met de zogeheten Universal Church of Truth, die vergane glorie van weleer tracht te herstellen. TLDR:baddies willen het universum inpalmen, de Guardians moeten dat voorkomen.

Van zo’n premisse gaan er dertien in een dozijn superheldenfilms, maar Eidos-Montréal schuwt de diepmenselijke kant van al dat ge-pew pew pew niet en voorziet iedere Guardian, en ook de andere nevenpersonages (de labrador met Russisch accent Cosmo als onze lieveling!) van een uitgediepte persoonlijkheid. In die mate dat je werkelijk geen enkele conversatie wil missen. Want naast geknald wordt er ook behoorlijk wat geluld in deze game, vaak ook optioneel. Gelukkig zit het snor wat de humor betreft, een beetje op hetzelfde niveau van James Gunns succesvolle filmtweeluik, te vinden op Disney+. (Deel 3 ziet in 2023 het daglicht!)

Knallen en switchen en knallen

Dat je enkel en alleen in Star-Lords raketlaarzen kruipt, er geen sprake is van (online) co-op en je metgezellen dus NPC’s zijn, vonden wij vooraf een dik gemiste kans. Na afloop zijn we nog steeds die mening toegedaan, maar we respecteren de designkeuze. Als Star-Lord kan je de andere Guardians bevelen geven. Elke Guardian beschikt over vier unieke aanvallen (met cooldown) die je te allen tijde op het strijdveld kan inzetten. Zo kan Gamora bijvoorbeeld diepe snijwonden aanbrengen met d’r samoeraizwaard, en Groot vijanden tijdelijk aan de grond nagelen met zijn lange wortels. Het resultaat is chaos van een haast ongeziene schoonheid. Dat de framerate op onze PlayStation 5 geen moment hakkelt, zelfs niet tijdens de meest waanzinnige vuurgevechten, is niets minder dan indrukwekkend.

Star-Lord zelf beschikt over twee Elemental Blasters die doorheen het avontuur upgradebaar zijn met allerlei, welja elementaire extra’s (lees: water, wind, elektriciteit, vuur). Altijd is het zaak om de zwaktes van je tegenstanders in te schatten en navenant te wisselen van upgrade. Dat continu knallen en switchen en weer knallen, aangevuld met de speciale krachten van je kompanen, werkt zodanig goed, dat geen enkele shoot-out of baasgevecht ooit echt verveelt. Ook al worden vele vijandtypes oeverloos herkauwd en is een déjà-vugevoel dan ook nooit ver weg, toch blijft de fun stevig overeind staan.

Rickroll

Extra cool is ook de zogeheten ‘huddle’, waarbij je in moeilijkere momenten je troepen moet zien te motiveren met een peptalk. Kies je de juiste dialoogoptie, dan krijgt de volledige motley crew een boost van jewelste. Kies je de foute, dan worden allerlei flarking verwensingen naar je kop gekeild en is enkel Star-Lord zelf tijdelijk onoverwinnelijk. Ongeacht het resultaat maakt de orkestrale soundtrack even plaats voor een van de vele gelicentieerde 80s-songs, zoals ‘The Final Countdown’ van Europe, ‘Take on Me’ van A-Ha en ‘I Ran (So Far Away)’ van A Flock of Seagulls.

Het zijn stuk voor stuk kleppers, met ‘Never Gonna Give You Up’ van Rick Astley als grappigste uitschieter. Een hectische boss fight uitvechten op de tonen van deze catchy tune? Beste. Rickroll. Ooit. Naast die hitjes heeft ook de Senior Audio Director van Eidos-Montréal zijn eigen gelegenheidsband Star-Lord opgericht met tien originele songs die wel heel erg doen denken aan de metal van toen, genre Maiden, Priest en Leppard. Hoe cool is dat?

Kattengejank

Hoewel al dat glorieuze (gitaar)geweld de hoofdbrok vormt, laat Eidos ook ruimte voor platform-, slier- en kalmere puzzelsequenties, waarbij je een beroep moet doen op de vaardigheden van je partners. Zo kan Drax zware obstakels verplaatsen en is Rocket de pientere van de bende met hackings kills. Echt lastig te ontcijferen wordt het nooit, al zitten er her en der wel verfrissende breinkrakertjes bij. Of heb je ooit al eerder een ruimtelama richting uitgang gegidst met je kattengejank? Nee? Dat dachten we al.

We schreven het al: Guardians of the Galaxy is een rechtlijnige verhaalervaring, al moeten er soms stevige knopen doorgehakt worden. Die hebben dan weer een invloed op het verdere spelverloop, al moet het wel gezegd: de wijzigingen zijn eerder subtiel van aard.

De keerzijde…

Is deze review dan één grote lofzang zonder meer? Ahum, niet helemaal. Guardians is over de hele lijn enorm genietbaar, al werd ons reviewexemplaar geplaagd door een veelvoud aan bugs allerlei. Screen tears, textures die niet goed inladen, maar bovenal: prompts die plots dienst weigeren en ons verplichten om het hoofdstuk opnieuw te starten. Het viel een keer of tien voor, zonder overdrijven. Frustratie was nooit ver weg, dat hoeven we jullie niet uit te leggen. Nu: Eidos is zich bewust van het probleem en belooft de boel te pleisteren op dag van release. Maar na het fiasco dat Cyberpunk 2077 heet, houden we toch collectief onze harten vast.

Laat jullie in ieder geval niet van de wijs brengen: ondanks die technische mankementjes is Guardians of the Galaxy een must voor Marvel-aficionado’s en voor wie houdt van actie-avonturen genre Uncharted, Tomb Raider en Control. Met een respectabele speeltijd van om en bij de vijftien uur staat deze game zijn mannetje tussen het behoorlijk rijke aanbod van dit jaar. Square Enix, die scheve schaats met de Avengers? Het is jullie helemaal vergeven.