Je moet het maar durven: als vlaggendrager van een consolemerk een volledige consolegeneratie zo goed als overslaan. Gran Turismo 6 op PS3 dateert ondertussen al van negen jaar geleden. Heeft bezieler Kazunori Yamauchi die tijd gebruikt om het roer om te gooien? Nee hoor, hij doet wat moet en levert met GT7 zowat de meest complete doch herkenbare Gran Turismo-ervaring.

Leugenaar!

Wat?! En Gran Turismo Sport dan? Die was toch wel op PS4? Klopt. Maar door zijn focus op online racing en eSports was het zo’n een breuk met vorige games – en kreeg daar ook tonnen kritiek voor – dat die niet bij de hoofdserie wordt meegeteld. Deze Gran Turismo 7 serveert opnieuw een ouderwetse singleplayer campagne en voelt dan ook als een deugddoende terugkeer naar weleer. Een soort ultieme throwback toen GT als ‘ultieme racesimulator’ in de markt werd gezet en het racegenre voorgoed hertekende.

Sterker, 25 jaar nadat we met open monden naar die realistische blokjesgraphics op PS1 zaten te gapen, heeft bezieler Kazunori Yamauchi eigenlijk niet veel veranderd aan zijn formule. Ouderwets volgens de ene, een warm bad van herkenning volgens de andere. Je start nog steeds met het behalen van je rijbewijs door enkele eenvoudige proeven te voltooien. Daarna krijg je wat GT-dollars toegestopt om een goedkope, haast circuitonwaardige tweedehandsbak te kopen, waarna je je stap voor stap doorheen de eerste races moet sleuren. Races winnen, beter worden, betere auto’s unlocken en je zo een weg doorheen de talloze circuits en kampioenschappen werken. Tot je autocollectie die van een Russische oligarch benadert.

Traag maar gestaag

Toegegeven, voor wie de spektakelraces van Forza Horizon gewoon is, gaat GT7 best traag en is het franjeloos. Hier geen over-the-top verhaal met jumps uit helikopters, flitsende cutscenes of veel te hippe personages die je krampachtig willen overtuigen dat racen cool is. Gran Turismo 7 neemt je rustig bij de hand en leidt je ongedwongen doorheen Yamauchi’s wondere, haast steriele versie van de autosport. Je leert snel dat er een groot verschil is tussen voorwiel- en achterwielaandrijving bijvoorbeeld. Dat je moet remmen voor de bocht en het liefst de rempedaal gradueel indrukken tijdens een recht stuk. Racen voor dummies, zeg maar, waar wij gretig van leerden.

In het Café (het centrale punt van de map) krijg je via een droge menukaart telkens nieuwe missies die je kennis laat maken met alle features van Gran Turismo waarbij alle attracties van het Olympisch racedorp mondjesmaat worden opengooid. Van de tuning shop en car wash (ja, die is er nog steeds) tot het challenge circus en de split screen 2 player modus. Reken zo’n 3 uurtjes om alle opties te ontgrendelen.

In tijden waar ontwikkelaars hun publiek overstelpen met content, dwingt Gran Turismo 7 je de tijd te nemen om de knepen van het racevak te leren. En die ouderwetse aanpak werkt verfrissend. Reken gemakkelijk 30 uur om je door het gros van de kampioenschappen te werken. En dan staat er nog een hoop challenges, verzamelobjectieven en online toernooien voor je klaar.

Detailniveau: Polyphony

We hadden niet anders verwacht, maar de presentatie op de PS5 is niet minder dan weergaloos. Oké, volgens de oeroude GT-traditie hebben de bolides alweer géén schademodel. Een onzachte aanraking met een vangrail zorgt voor gensters, maar niet voor geblutste zijdeuren of gedeukte bumpers. Niet erg, want Gran Turismo 7 is een soort fantasiewereld voor autofanaten: de steevast onverwoestbare, glimmende vierwielers zullen menig race-adept – vooral tijdens de haast fotorealistische replays – ongetwijfeld erectie geven. Om maar te zeggen dat de Japanners van Polyphony zichzelf alweer overtreffen op vlak van detail en presentatie.

Op PS5 kan je bovendien kiezen tussen twee grafische modes: die met ray tracing en zonder. Met die kanttekening dat Yamauchi geen ondermaatse framerate wil, gezien dit de race-ervaring serieus kan verstoren. De ray tracing wordt tijdens het racen dus sowieso uitgeschakeld, waardoor je keuze enkel impact heeft op de replay video’s. Gewoon kiezen voor ray tracing dus en vergaap je aan de wondermooie 4K 60fps visuals. Buiten die occasionele kartonnen toeschouwer die te dicht in beeld komt of andere objecten die wel in lage resolutie worden weergegeven, benaderen de replayfilmpjes het fotorealisme. Een feature waar Yamauchi ooit tijdens de persconferentie van GT5 mee pochte, maar die nu pas écht realiteit is geworden.

En GT7 gaat écht ver in zijn presentatie. Dat de auto’s zo nauwgezet en gedetailleerd zijn nagemaakt – je kan het leder tijdens de interieurshots haast ruiken – is één ding. Dat je ook nog je auto kan laten opdraven in scenery shots en de Photo Modus meer opties heeft dan onze SLR-camera kunnen we niet anders omschrijven dan pure autoporno. Dat wij minstens een uur van onze kostbare reviewtijd hebben opgeofferd om het ultieme kiekje van onze nieuwe Dodge Viper SRT-10 te maken, zegt genoeg.

Koning van de weg

Maar goed. Presentatie is één ding, hoe het speelt is een stuk belangrijker. Gran Turismo steekt er al jaren met kop en schouders uit qua weggedrag. Het is een mooie kruising van simulatie en arcade, geschikt voor zowel mainstream publiek als de meer ervaren asfaltvreter. En da’s niet anders met Gran Turismo 7. Waar je in het begin nog letterlijk aan het lijntje wordt gehouden met verschillende assistsystemen, ontdek (en leer) je gaandeweg snel de finesses in het weggedrag.

De auto’s zijn een stuk minder vergevingsgezind: te veel gas geven of overdreven hard remmen, leidt onherroepelijk tot de grindbak en een plekje naast het podium. Rijden als een idioot wordt afgestraft. Je kan ook beter met het gewicht van je auto spelen. De Ferrari met motor achterin en achterwielaandrijving stuurt zoals het hoort compleet anders als de Ford Focus RS met voorwielaandrijving en motor vooraan. Als ondergetekende – en ik reken me absoluut niet bij de autokenners – zelfs dat verschil voelt in besturing, heb je als ontwikkelaar écht iets goed gedaan. Nooit eerder voelt het zoeken naar de juiste racelijn zo goed.

Gran Turismo 7 is zowel goed speelbaar met controller als racestuur. Op PS5 maakt de haptische feedback van de DualSense het grootste verschil en laat je zelfs de kleinste aanraking met de curb voelen. De adaptieve triggers werken subtieler en laten zich naar onze mening minder voelen. Het verschil tussen de PS4- en PS5-controller zit ‘em dan ook vooral in de haptische trillingen. Wie nog nauwkeuriger over het circuit wil vlammen, kiest voor stuur en pedalen, al kan je perfect met de DualSense uit de slag.

Ode an die Wagen

Gran Turismo 7 is geen gewone racegame. Het houdt ergens midden tussen een racesimulator, ultiem speelgoed voor autofetisjisten en een eerbetoon aan de autosport. Bedenker Yamauchi wil via GT7 zijn liefde voor de autosport overmaken aan de speler en dat merk je aan alles. Van de geschiedenislessen over elk merk, de tonnen info over letterlijk elk van de +400 automodellen, tot zelfs de originele ontwerpers van iconische modellen die je komen uitleggen waarom ze voor een bepaalde bumper hebben gekozen. GT7 bulkt van de info en lijkt bij momenten wel een encyclopedisch naslagwerk. Het kan best overweldigend overkomen, vooral voor wie enkel wil sjezen met een oranje Lambo. Maar goed, daar heb je andere games voor.

De passie voor de racesport druipt van GT7. Zo hard dat we Yamauchi en zijn team perfectionisten best enkele foutjes kunnen vergeven. De Music Rally bijvoorbeeld – zowat de enige écht nieuwe modus – is allesbehalve overtuigend. Het is een soort checkpointrace op de tonen van een muzieknummer en draagt weinig bij. Misschien daarom dat je het meteen al tijdens het downloaden van de game kan spelen: eerder bedoeld als onbenullig extraatje dan een volwaardige modus waar je uren kan inpompen.

Vinden we ook jammer: de auto-onderdelen zijn peperduur, waardoor je maar een klein gedeelte van je wagenpark kan gaan tunen. Je spaart dat geld beter voor de meer exclusievere modellen, want ook die zijn belachelijk duur. We begrijpen het, je kan niet alles zo maar te grabbel gooien en van wat grinden is nog niemand doodgegaan. Maar als we dan zien dat je in het menu op elk moment je portemonnee kan aandikken door GT-credits met écht geld in de PlayStation Store aan te schaffen, krijgen we een naar gevoel.

Ook serveert GT7 weinig nieuwe circuits. Eigenlijk geen enkele nieuwe als je alle GT-games op een hoopje gooit. Ouwe racerotten zullen wel tevreden zijn met de terugkeer van High Speed Ring, Trial Mountain Circuit en Deep Forest Raceway. Stuk voor stuk fictieve circuits uit de ouwe doos die sinds het PS2-tijdperk in ons gamegeheugen gegrift staan. En net daarmee scoort deze Gran Turismo 7 het hardst mee: voor ouwe veteranen een feest van herkenning, terwijl de nieuwe generatie een oerdegelijke en bloedmooie racegame in de racehandschoenen krijgen. Een evenwichtsoefening waar erg weinig ontwikkelaars mee wegkomen.