Wanneer grootmeester Shinji Mikami een nieuwe IP loslaat, dan davert de Invader-redactie op haar grondvesten. Ook al blonken ‘s mans laatste uitspattingen – The Evil Within en diens sequel – vooral uit in mediocriteit, als je de vader van Resident Evil heet, sta je bij ons voor altijd in het geheugen gegrift als onversneden legende. In Ghostwire: Tokyo verruilt hij de volbloed survivalhorror voor een actievol avontuur, in eerstepersoonsaanzicht dan nog. Maar maak je geen zorgen: de Japanse mallemolen draait ook hier overuren.

Raar stel

Welkom in Tokio, ‘s werelds indrukwekkendste metropool waar neon de plak zwaait, en het noodlot algauw toeslaat. Iedere inwoner verdwijnt op mysterieuze wijze tijdens een invasie van al even geheimzinnige als wanstaltige entiteiten, Visitors geheten. Het lichaam van de jongeman Akito, de hoofdrolspeler van dienst, wordt Venom-gewijs ingepalmd door de spirit detective KK, die hem zegent met magische krachten. Terwijl beiden hun eigen agenda’s hebben, moet dit raar stel willens nillens samenwerken om de grootstad te vrijwaren van al haar demonen en de bovennatuurlijke bende achter dit alles, een sinister groepje gehuld in traditionele Hannya-maskers, af te stoppen.

Omineus sfeertje

Wie Mikami-sans oeuvre een beetje kent, weet dat hij meligheid omarmt en diepgravende karakterontwikkeling schuwt (want ook al zijn het tijdloze klassiekers: Resident Evilverzuipt in de cheesiness). Dat is ook hier het geval: de plot wist ons zelden te raken en de interactie tussen het olijke hoofdduo gaat zelden verder dan onnozele oneliners. Wat sfeerzetting betreft, toont de Japanner zich dan weer een genie. De schitterend vormgegeven mistige straten van Shibuya en co. halen het beste van je PlayStation 5 boven en baden in een omineus sfeertje dat te allen tijde zinspeelt op de vele duivelse creaturen die je pad kruisen.

Ethereal Weaving

Gelukkig ben je geen hulpeloos sulletje, maar biedt KK je een heel arsenaal aan magische foefjes, Ethereal Weaving genaamd, die gebaseerd zijn op wind, vuur en water. Met de trigger-knoppen schud je de meest spectaculaire elementaire projectielen uit je mouwen, met de allesverschroeiende vuurballen op kop. Wanneer een geest voldoende schade heeft geleden, ben je in staat hun ziel uit hun lijf te rukken, waarop ze voorgoed verdwijnen.

De combat is even flashy als bevredigend, en je hebt het gevoel dat je moves bijleert waardoor verveling nauwelijks kans krijgt. Het enige smetje op het blazoen is een gebrek aan ontwijkopties (of hebben we te veel Elden Ring zitten spelen?). Op een block-optie na, is het vrij pittig om ongehavend uit een confrontatie met een legertje vinnige Visitors te komen, en al zeker omdat de munitie niet bepaald welig tiert. Shinji heeft het survival-aspect dus toch niet helemaal achter zich gelaten, dus.

In theorie is Ghostwire: Tokyo een openwereldgame, al voelde dat voor ons minder zo aan, aangezien vele plekken pas bereikbaar zijn wanneer je de mist doet opklaren via het zuiveren van de vele Torii-poorten, en de dialoog je continu in de richting duwt van de hoofdmissies. Maar wie dat wil, kan zich laven aan de vele sidequests die het nachtelijke Tokio rijk is, of verloren zieltjes redden met je Katashiro. Beide acties krikken jouw XP op, die dan weer toegang verschaffen tot extra en/of sterkere vaardigheden. Het opvijzelen van Akito’s skills gaat lekker vlotjes, dus grinden is hier niet aan de orde. Niet onbelangrijk voor hen die met tijdsgebrek kampen.

Ook voor bangeriken

Ook niet onbelangrijk: hoe eng is deze dodentocht? Want wanneer je het woord ‘horror’ in de mond neemt, kom je algauw terecht in een niche van durvers. Wel, hoewel Tango Gameworks’ enemy design alweer lof verdient voor zijn uitgekiende gedrochtelijkheid, voelden we ‘m nooit écht knijpen, dankzij Akito’s veelvuldige manieren om Visitors te slopen. De actie primeert, dus twijfelende angsthazen kunnen gerust een enkeltje richting virtueel Tokio boeken, ook al is een claustrofobisch gevoel in de duistere metropool voortdurend aanwezig.

Boven alles onderscheidt Ghostwire: Tokyo zich van de rest dankzij zijn uniciteit. Ja, ieder afzonderlijk element hebben we misschien al eens gezien in eerdere games, maar Mikami’s mix van Japanse horrorfolklore, een prachtige recreatie van het hypermoderne Tokio en de op magie gestutte first-personshooteractie leidt tot een nooit eerder meegemaakte ervaring, wat we alleen maar kunnen bejubelen. Nooit hadden we het gevoel dat we ons in een instantklassieker aan het verdiepen waren, maar we hebben ons ook geen seconde verveeld, ook al neemt de glans wat af naar het einde toe. Prima toevoeging tot de steeds indrukwekkender wordende PS5-bib.