Na de belabberde roadtrip die Final Fantasy XV was, waren we ervan overtuigd dat de oude glorie van de reeks voorgoed verdwenen was. Tot we Final Fantasy VII Remake in onze PS5 schoven. Het moderne epos van Cloud schopte Square Enix’s topreeks weer in de juiste richting. Met Final Fantasy 16 lijkt de uitgever helemaal in overdrive te gaan, want het nieuwste deel combineert klassieke met moderne elementen.

Wij mochten uitgebreid aan de slag met Final Fantasy 16 in Parijs en ontdekten dat deze telg de roem van de PS1-era games opnieuw probeert te vatten. Met succes, want het is lang geleden dat we nog zo enthousiast waren over een Final Fantasy-titel.

Middeleeuwse Cloud

Bij de start van de demo vinden we hoofdpersonage Clive Rosfield bij een kampvuur. De gelijkenis met Cloud Strife is treffend: ook Clive heeft een ruige uitstraling en een doodserieuze blik. Wanneer de veldslag in de nabije vallei losbarst, moet de jonge soldaat van het strijdgewoel gebruik maken om de Dominant van Shiva te lokaliseren en elimineren.

Voor wie de vele trailers gemist heeft: een Dominant is een persoon die de ziel van een Eikon (lees: goddelijk wezen) huist. Tijdens conflicten kunnen Dominants de macht van hun Eikon ontketenen, waardoor ze transformeren in de creaturen. Ifrit, Shiva, Bahamut, Phoenix en Titan zijn enkele voorbeelden van zo’n Eikons.

Als dageraad aanbreekt, begeven Clive en zijn strijdmakkers zich naar een viewpoint met zicht op de veldslag. Een imposante scène, want troepen van beide kampen gaan elkaar te lijf met zwaarden en magie in een duchtige strijd. Alsof de clash tussen beide legers niet badass genoeg is, duiken plots de Eikons Titan en Shiva op. En dan slaan de vonken helemaal over.

Titanenstrijd

Shiva zet de aanval in. De ijsgodin creëert een ijsblok boven haar uitgestrekte hand. Een visueel spektakel, want het ijs krijgt in real-time vorm en ziet er dankzij de ray-tracing geweldig uit. De ijsgodin slingert de intussen volmaakte ijsspeer richting Titan, die de aanval afweert met een loeiharde vuistslag. Als repliek raapt de reus een gigantisch rotsblok op en werpt het naar Shiva. Die zichzelf beschermt met een schild van ijzig kristal.

Terwijl de kolossale Eikons het tegen elkaar opnemen, vechten aan hun honderden soldaten op leven en dood. Het is een bijzonder verbluffend tafereel. Helaas hebben we niet veel tijd om van het visuele spektakel te genieten, want de titanenstrijd veroorzaakt aardverschuivingen en inslaande ijskristallen. We maken ons uit de voeten, maar tijdens de ontsnapping krijgt Clive een tik van een rotsblok en gaat het licht uit. Dit moet wel een van de vetste intro’s ooit zijn.

Demon Slayer

Tijd voor een flashback, want we zetten het avontuur verder met een jongere Clive in Rosalith, de hoofdstad van Rosaria. De binnenplaats van de burcht is een bruisende locatie met kraampjes, stallen, trainingdummies en meer. Als speler waan je je in een levendig middeleeuws kasteel. Op weg naar de troonzaal passeren we zelfs tuiniers die de kasteeltuinen onderhouden met magische tools.

In de troonzaal krijgt Clive zijn eerste officiële missie van de vorst. In het naburige Stillwind zijn Goblins gespot. Aan de jonge soldaat om de misbaksels te verdrijven. Een perfecte manier om de combat te testen. Die voelt enorm vloeiend en snel, wat niet verrassend is. Square Enix heeft Ryota Suzuki, een veteraan van Devil May Cry 5, ingezet om de combat te verfijnen.

Clive combineert zwaardcombo’s met magie en acrobatische moves. Clive is dan wel geen Dominant, maar heeft wel de zegen van de Eikons, wat hem toelaat om magie te gebruiken. In onze demo zijn zijn magische vaardigheden nog beperkt, al zijn we benieuwd naar de krachten die een full-power Clive in huis heeft. Vinden we wel jammer: in Final Fantasy 16 krijg je enkel de controle over Clive zelf. Even je team micro-managen als het misloopt, zit er niet langer in.

Zijn magische Eikonic aanvallen kan je hieronder bekijken:

Schadespons

Dankzij een goede mix van zwaardcombo’s en evades, triomfeert Clive al snel over de Goblins. Als ook de Goblin King opduikt, springt helaas een eerste minpuntje van de combat in het oog. Eindbazen absorberen belachelijk veel schade, waardoor de impact van Clive’s aanvallen minimaal lijkt. Toegegeven, de beperkte moveset van de jonge soldaat heeft er allicht ook mee te maken, dus hopen wij dat de balans iets beter is als Clive over sterkere vaardigheden beschikt.

Aansluitend volgt een heus gevecht met een Morbol (lees: Malboro). In vorige games een geduchte tegenstander, want zijn Bad Breath liet altijd een resem debuffs op je personages achter. Verrassend genoeg liepen we enkel schade op, dus hebben we voorlopig geen idee hoe negatieve statuseffecten werken in Final Fantasy XVI. Ook de Morbol was trouwens een enorme schadespons, waardoor wij hopen op een paar balance tweaks, althans in de boss fights.

Eikon Clash

Na Clive’s zege in Stillwind zakt hij af naar Phoenix Gate, waar de troepenmacht van Rosaria gestationeerd is. En hier begint het avontuur pas echt. Om spoilers te vermijden, willen we enkel kwijt dat het verhaal op fantastische wijze in gang getrapt wordt. De meeslepende cutscenes staan bol van complexe personages, heerlijke plottwists, aangrijpend drama en worden gevolgd door coole confrontaties en visueel spectaculaire beelden.

De fusie van de klassieke lore en de moderne actie combat past de evolutie van de reeks als gegoten. De magie, personages en Eikons zijn op uitstekende manier vormgegeven en de narratieve diepgang is weer helemaal terug. Als kers op de taart eindigt het hoofdstuk met een epische confrontatie tussen Ifrit en Phoenix. Toegegeven, die speelbare Eikon battles voelen wat meer arcade-y, al is het cool om een conflict tussen de grootmachten in real-time te beleven.

Een van zo’n Titan clashes kan je hieronder bekijken:

Missiestructuur

Als de flashback afloopt, ontwaken we als oudere Clive in de centrale hub van Final Fantasy 16, Cid’s Hideout. Missies lijken altijd te starten vanuit dit bevoorradingsoord. Het doet een beetje denken aan The Celsius van Final Fantasy X-2, al wordt het geheel filmischer aan elkaar geregen. De Hideout heeft een smidse, een item shop en meer waar je terecht kan om Clive zo goed mogelijk uit te rusten.

Fans van de Monster Hunts uit vorige delen zullen blij zijn, want ook in Valisthea moeten er heel wat beesten verslagen worden. Vanzelfsprekend kunnen de rebellen van Cid’s Hideout wat hulp gebruiken, dus mag Clive af en toe een handje toesteken via side quests. Maar goed, de jacht op de Dominants is nog niet voorbij en dus mogen we een Wildwood gaan scouten. Waarbij we geassisteerd worden door de coole viervoeter Thorgal.

Filmische actie

Tijdens onze trektocht door het visueel bruisende en gedetailleerde woud passeren we tal van inheemse fauna, dus roepen we onze bijtgrage wolf-kompaan te hulp. Thorgal handelt onafhankelijk, al kan Clive hem aansturen om specifieke vijanden aan te vallen. Ook kan de viervoeter een fractie levenspunten helen, zoals Aerith in Final Fantasy VII doet met haar Pray ability. Dat Thorgal een aanwinst is voor je team, staat buiten kijf. Hadden we trouwens vermeld dat je hem zo nu en dan een krabbetje achter de oren kan geven?

Met Thorgal aan onze zijde bereiken een mysterieze ruïne, waar we belaagd worden door een gigantische pangolin. Zoals voorgaande eindbazen kan ook dit beest verrekt veel pijn verdragen, al introduceert de boss fight coole Cinematic actions. Een Quicktime Event zeg maar, waarbij je slechts één keer op de correcte knop moet drukken. Een geslaagde toevoeging, want het geeft meer impact aan een uitgelichte attack of evade. En wederom: het ziet er adembenemend goed uit.

Het mag duidelijk zijn dat we van onze tijd met Final Fantasy 16 genoten hebben. De visuals zijn fantastisch met de Eikon battles als absolute climax. Het verhaal is meeslepend en de personages zijn goed uitgewerkt. De actie combat is vloeiend en acrobatisch, ook al vinden we dat bazen net iets te veel schade absorberen. Een klein minpuntje, want als Final Fantasy 16 dit niveau over de hele lijn doorzet, heeft Square Enix een topper in huis.