Videogames verfilmen? Meestal draait dat uit op een sisser. Het tij lijkt echter te keren met Assassin’s Creed. Grote namen zoals Michael Fassbender, Marion Cotillard en Jeremy Irons tekenden in om Ubisofts actiereeks naar het het witte doek te brengen. Of deze topcast de vloek van de filmgames kan doorbreken? Invader woonde de persvisie bij.

Het verhaal draait rond ene Callum Lynch, een gedetineerde wiens voorvader Aguilar tijdens de Spaanse Inquisitie een heftige strijd voerde tegen de orde der Tempeliers. Aguilar was een Assassin die niet alleen zijn vinger opofferde voor een polsmes, maar de Apple of Eden met zijn leven beschermde. Net als in de games zijn de Tempeliers sindsdien al eeuwen op zoek naar het artefact om hun greep op de maatschappij te versterken.

De Orde der Tempeliers wordt belichaamd door Abstergo, een bedrijf gerund door hoofdtempelier Rikkin (Jeremy Irons) en dochter Sofia (Marion Cotillard). In hun hypermoderne burcht in Madrid huizen ze een collectie aan Assassin-items en een lijvige Animus die elke proefpersoon het verleden van zijn voorouders laat herbeleven. De hypertechnologische ligbank uit de games is hier ingeruild voor een dreigende mechanische grijparm die de proefpersoon niet alleen van links naar rechts zwiert, maar op een slechte dag ook al eens tegen de grond smakt. Kwestie van de spektakelwaarde op te drijven.

Het verhaal is een samenraapsel van plotlijnen uit de games. We zouden het niet noodzakelijk als slecht omschrijven, maar het blijft op veel vlakken flinterdun, voorspelbaar en onafgewerkt. Om een best complex verhaal – dat uitgesmeerd werd in vijf games – samen te vatten in 115 minuten is een heuse uitdaging. Het fileermes werd daarom bovengehaald en het aantal historische sequenties met de Spaanse Aguilar jammer genoeg tot het strikte minimum herleid. Zonde.

Op vlak van acteerprestaties zijn het Michael Fassbender, Jeremy Irons en Marion Cotillard die de show stelen. Vooral Cotillard zet een ijzersterke prestatie neer als het brein achter de Animus. Als kijker ga je haast twijfelen of ze daadwerkelijk slechte intenties heeft. We hadden het artefact bijna als kerstcadeau aan haar willen geven.

We hadden niet minder verwacht van een filmgame, maar de visuele presentatie is ijzersterk. Het klim- en klauterwerk is best spectaculair en werd vakkundig uitgevoerd door stuntpersoneel. Daarbovenop maakt regisseur Kurzel handig gebruik van sterk afwijkende kleuren en sets om extra contrast te scheppen tussen de tijdsperiodes: strakke betonnen constructies met een blauwe zweem voor het heden versus stoffige historische sites met een gelige gloed. Assassin’s Creed ziet eruit als een blockbusterproductie en dat kan van vele filmgames uit het verleden niet gezegd worden.

Het eindverdict

Voor gamers die de reeks tot op het bot gespeeld hebben, breekt Assassin’s Creed weinig potten en voelt het eerder als een laagdrempelige kennismaking voor het grote publiek. Het verhaal schiet wat tekort en de film lijkt veeleer een veilige basis om op verder te bouwen. Langs de andere kant: het is een hele tijd geleden dat we nog eens een degelijke gamefilm gezien hebben en dat alleen al kunnen we een mijlpaal noemen. Assassin’s Creed is het bekijken waard, maar daarom niet noodzakelijk op het grote scherm.