De eerste Dying Light was eigenlijk de spirituele opvolger van Dead Island, de zombie hack ‘n slasher die Techland maakte in opdracht van uitgever én rechtenhouder Deep Silver. Overnieuw dan maar, maar wel met een stevige portie parkour erbovenop. Die formule van brute combat en acrobatisch geklauter in een grote, grauwe open wereld hebben ze in dit vervolg netjes overeind gehouden en vooral de boel gestroomlijnd. Zonder écht aardschokkende nieuwigheden toe te voegen.

De eerste Dying Light moet je trouwens niet gespeeld hebben: dit verhaal speelt zich 15 jaar later af en staat los van zijn voorganger. Geen overheidsagent Kyle Crane meer, wel pelgrim Aiden die tussen de laatste menselijke nederzettingen rondzwerft op zoek naar zijn verloren zus. Die zoektocht neemt een plotse wending wanneer hij geïnfecteerd geraakt, in Villedor belandt en er ternauwernood ontsnapt aan een ouderwetse lynchpartij. Welkom, vreemde!

Nu ook met dialoog

De menselijke beschaving of wat ervan overblijft is duidelijk terug gekatapulteerd naar de Middeleeuwen. Villedor is een primitief, overwoekerd hol waar je moet opletten voor duizenden schuifelende hersenvreters, hun snellere (en gevaarlijkere) gemuteerde broertjes en menselijke overlevers die elkaar voor de minste reden de schedel inslaan. Als buitenstaander slalom je tussen de verschillende facties en hun opdrachtgevers. Het pad naar je zus en info over je donkere verleden is bezaaid met intriges, verraad en vooral veel dood.

Terwijl Techland duidelijk meer budget en moeite heeft gestopt in het acteer- en stemmenwerk, blijft het verhaal aan de flauwe kant. Techland slaagt er alweer niet in je aandacht vast te houden door een meanderend plot met onbeduidende plottwisten. De nemesis van dienst is ondermaats, de finale act zelfs tergend sloom. Gelukkig redt Actrice Rosario Dawson de boel nog wat als scherpschutter Lawan die niet verlegen zit om een schunnige opmerking. Ons advies: doe zoveel mogelijk side quests. Die zijn een stuk vleziger dan voorheen en serveren je ironisch genoeg de meest memorabele verhaalmomenten.

Dankzij de nieuwe dialoogopties (denk Assassin’s Creed Valhalla) krijg je nu ook keuzes tijdens gesprekken. Al dienen ze vooral om meer backstory mee te geven. Jouw keuzes leiden nooit echt tot een apart verhaalpad, ook niet alsof wanneer Aiden een belangrijke knoop moet doorhakken. Waardoor het dialoogsysteem ietwat zijn doel voorbij schiet. Ach, we zijn hier vooral om zombies tot moes te meppen, of niet soms?

Double whammy plezier

Die zombies aan gort hakken of ze van de 15e verdieping naar beneden dropkicken, is ontzettend vermakelijk. Dying Light 2 verfijnt vooral de bekende gameplay. Het acrobatische klimwerk voelt nu wel een stuk vlotter én vergevingsgezinder: waar je vroeger regelmatig onterecht naar beneden donderde, lijkt Dying Light 2 steeds meer op een first-person Assassin’s Creed waarbij je over en door buildings sprint, aan lantaarnpalen zwiert en een death ride afrondt met een verpletterende ground pound.  

Je merkt bovendien dat Techland goed gekeken heeft naar de openwereldformule van Ubisoft en verschillende elementen heeft overgenomen. Zoals de R3-knopfunctie die je omgeving en interactieve elementen oplicht of touwliften die je meteen naar het dak van een gebouw brengen. En eerlijk? We vinden dat stiekeme jatwerk niet eens erg. Het komt de openwereldformule van Dying Light 2 enkel ten goede. Samen met de kleine quality of life verbeteringen – die eigen zijn aan een vervolg – maken ze de navigatie in de open wereld alvast een stuk gemakkelijker.

Brute, rauwe combat

De ultragewelddadige combat blijft de publiekstrekker en voelt ook hier ontzettend goed aan. Alweer wat vloeiender – je kan nu nog met een grotere precisie ledematen decimeren – en een stuk uitdagender. Vooral de AI van de mensenvijanden is opgedreven. Ze proberen je tijdens gevechten op de verkeerde voet te zetten met schijnbewegingen en counteren je als je uitpakt met steeds dezelfde moves. De grotere exemplaren durven je al eens van een gebouw gooien, waardoor je die best eerst met twee voeten vooruit tegen een stekelmuur keilt.

Elke confrontatie is een bikkelharde doodsstrijd waarbij je getimed moet blocken, ontwijken en counteren. Dit terwijl je je staminameter voortdurend in de gaten moet houden. Een beetje zoals Fight Night dus, maar dan met vlijmscherpe zelfgeknutselde steek- en hakwapens. Plus enkele acrobatische aanvallen waar de gemiddelde Amerikaanse worstelaar jaloers op is. Ook geslaagd: Techland heeft alle vuurwapens overboord gegooid, waardoor je voor aanvallen vanop een afstand bent toegewezen op je rudimentaire pijl-en-boog.

Looten is ook hier opnieuw essentieel. Brandbommen, explosieve pijlen, wapenmods, medikits en allerhande boosters: je moet ze zelf in elkaar knutselen met gevonden onderdelen. Je kan je DIY-items ook upgraden, al moet je daar terug andere resources voor zien te vergaren. Het craftsysteem werkt: zet aan tot het verkennen van je omgeving en die schaarste aan middelen houdt de spanning er voortdurend in.

De evolutie van jouw zombiekiller is trouwens eenvoudig maar doeltreffend: je hebt twee skill trees, eentje voor combat en eentje voor parkour. Je speelt ze gradueel vrij door… het gewoon te doen. Met gevonden inhibitors (lees: drugs) kan je dan weer kiezen om ofwel je gezondheid- of staminabalk op te krikken. Waar veel ontwikkelaars de speler overdonderen met mechanics, houdt Dying Light 2 het opzettelijk eenvoudig voor een RPG. En dat werkt. Al hadden we ten opzichte van Dying Light misschien meer écht nieuwe skills verwacht.

When the freaks come out

Na de eerste 10 uurtjes ruil je de ouwe stad van Villedor in voor Central Loop, een zakendistrict waar Techland alle registers opentrekt. Tussen de wolkenkrabbers zweven met je gloednieuwe paraglider? Om vervolgens een vijand onder je met een doodsmak hersendood te maken? Belachelijk leuk, temeer omdat Techland best veel afwisseling in zijn zandbak heeft gestopt. Wij deden zo’n 20 uur over de verhaalmissies, maar wil je echt de hele map clearen, doe je dat getal gerust maal vijf.

Van allerlei klimpuzzels en het ontruimen van kampen en metrostations tot stroompuzzels die je grijze cellen én oriëntatiezin aan het werk zetten. Heb je bepaalde locaties bevrijd, dan kan je die toewijzen aan één van beide facties. Dat heeft zijn impact op de wereld rond je: terwijl de ene factie voor meer valstrikken en wapens zorgt in de straten, zorgt de andere voor meer parkourmogelijkheden in hun gebieden. Een leuke extra, maar ook niet meer dan dat.

Techland heeft de nachtgameplay dit keer beter uitgewerkt. Waar je in vorig deel bij zonsondergang het liefste gewoon in je vuile slaapzak kroop, lokken de makers je nu ’s nachts de straat op met allerlei missies. Zo duiken bepaalde zombietypes pas dan op, kan je Dark Zones gaan infiltreren voor loot en krijg je elke keer geheid een meute virals op je hielen en moet je zien te ontsnappen naar een safehouse met UV-licht. Jouw acute allergie voor het donker, zorgt voor enkele intense momenten.

Wisselvalligheid troef

Oké, we hebben gelogen. Techland trekt niet alle registers open. Op grafisch vlak vinden we Dying Light 2 middelmatig. Zo krijg je op PS5 drie grafische modes voorgeschoteld, waarvan er slechts eentje écht speelbaar is. Performance mikt op een vloeiende 60 fps, maar levert te wazige texturen af waardoor de game er eerder uitziet als een PS4-titel. Quality combineert 4K én raytracing met een bijna onspeelbare framerate als gevolg. Resolution is de enige aanvaardbare keuze: geüpscalede 4K visuals aan een matige 30 fps. Al blijft ook dan de grafische kwaliteit best wisselvallig.

Zo zien de personages en monsters er best gedetailleerd uit, net zoals heel veel binnenomgevingen. Maar turend naar de skyline vraag je je af je niet per abuis de PS4-versie hebt gedownload. Gebouwen die plots tevoorschijn springen, traagladende of ronduit wazige texturen,… op grafisch en technisch vlak is het wisselvalligheid troef. Tijdens de snoeiharde combat of acrobatische klauterwerk let je gelukkig nooit hard op die onvolmaaktheden, maar van een game op PS5 of Xbox Series X verwacht je nu eenmaal meer.

Wie de eerste Dying Light heeft kapot gespeeld zal zich ongetwijfeld ook met dit vervolg tientallen uren vermaken. Techland heeft vooral de formule verfijnd zonder echt grote vernieuwingen door te voeren. Dat je het ganse verhaal ook in co-op kan spelen is mooi meegenomen, al gooide de testserver tijdens het reviewen bij ons nog roet in het eten. Sterk en vooral leuk vervolg, al hopen we voor deel 3 op een échte knal.