Getest op: PC
Ook beschikbaar op: PS5/Xbox Series

Het eerste deel was een matig hitje in het genre, maar de waardering bleef vooral bij een kleine, harde kern van rpg-fanatiekelingen steken. Nu Elden Ring het pad voor soulslikes richting het grote publiek heeft geëffend, probeert Capcom het opnieuw. Met een sequel die duidelijk het unieke DNA van zijn voorganger niet is kwijtgespeeld.

Vette character creator

Eerlijk? Dragon’s Dogma en uitbreiding Dark Arisen bleven niet nazinderen bij ons, omdat onze Westers getinte papillen het niet helemaal konden smaken. Maar de erg robuuste character creator – misschien wel dé reden voor de culthitstatus van deze reeks – onthielden we wel.

We beloofden vooraf plechtig dat we niet overdreven veel tijd zouden spenderen aan het creëren van ons personage. Vier uur (!) later was het zover. We verschenen ten tonele met een haast perfecte digitale kloon van onszelf en besluiten dat Capcom nu al de award voor coolste character creator van het jaar verdient.

Eindelijk konden we het avontuur tegemoet. Helaas, na een halfuurtje spelen, was het weer zover. We mochten onze pawn, een soort verkapte gids, van kruin tot teen samenstellen. Na (amper) twee uren bleven we over met een jongedame die iets weghad van de bevallige actrice Lupita Nyong’o. Lang moesten we dus niet zoeken naar een naam voor onze sidekick. Een kleine vijf uren waren verstreken en we konden er eindelijk aan beginnen.

Moord en brand

De vroege reviews die her en der al verschenen, verbazen ons ietwat. Ze gewagen van een actie-RPG die je niet bij het handje houdt. Dat is nochtans exact wat jouw pawns – je kan er drie tegelijk inhuren – doen. Ze wijzen je de weg, vechten met je mee en plukken zelfs ongevraagd de obligate 36 rpg-kruiden.

Dat partysysteem met AI-companions lijkt op papier een goed idee, maar de pawns hingen ons al snel de achter een lange baard verscholen keel uit. Ze functioneren min of meer als pseudomultiplayermedespelers – probeer dat woord maar even in scrabble – en gedragen zich net zo idioot als vele spelers dat online doen. Vooral hun chaotische over-en-weergeloop en het constante declameren van weer dezelfde onliner stootte ons tegen de hartloze borst.

Enfin, ze joegen wat ons betreft de kans weg om je echt in te leven in de uitgebreide wereld van Dragon’s Dogma 2. Dat is een wereld waarin fast travel zo goed als afwezig blijft. Voor ons geen probleem, want wij weigeren al decennialang om dat soort snelreisopties te gebruiken in games. Dat is, beste lezer, niet eens onze ergste afwijking.

Over een ander veelgehoord punt van kritiek kunnen we ook redelijk kort zijn. De keuze van Capcom en sterke man Hideaki Itsuno om je maar één saveslot te gunnen, is van de pot gerukt. We wachten nu al met een bak popcorn in de hand op spelers die moord en brand zullen schreeuwen omwille van een savefile waar iets aan schort . Gelukkig spelen wij op pc en vermoeden we dat een mod niet lang zal uitblijven.

30 is niet de nieuwe 60

Van pc’s gesproken: die hardware is ongetwijfeld de beste optie. Wij haalden vaak ruim boven de 100 frames per seconde, met raytracing aan, op onze onlangs ge-upgrade machine. Al kakte die om onduidelijke redenen ook soms fel in. De hier gebruikte RE Engine is nochtans een engine die erom bekend staat op alle systemen vlotjes te draaien.

Op console is dat een ander verhaal. Daar is een schamele 30 fps het doel, wat naar hedendaagse normen eigenlijk onaanvaardbaar is. Omdat de combat in Dragon’s Dogma een scherpe timing vraagt, begrijpen we de keiharde kritiek die daar op kwam helemaal. Enkel 30 fps aanbieden, is vandaag de dag not done.

Gezwinde combat

Op momenten waarop je de wapens opneemt tegen het vele gespuis, toont Dragon’s Dogma 2 zijn ware gelaat. Chaotisch zijn ze zeker, die gevechten, maar eenmaal je het wat in de vingers hebt, blijf je over met een variant tussen wat Shadow of the Colossus en de zoveelste soulslike. Alleen kwieker, een versnelling hoger en wat ons betreft genietbaarder.

Toch een domper: de camera laat vaak steken vallen. We lieten meer dan eens het leven omdat we niet zagen wat er precies aan de hand was. En da’s enorm frustrerend. Dat je met wat doorzettingsvermogen ook straffeloos alle speelstijlen en klassen (vocations) kan uitproberen met hetzelfde personage, vinden wij dan wel weer geniaal.

Zo hoef je het duffe, inspiratieloze en verwaarloosbare verhaal over de Arisen die zijn/haar gestolen hart terug wil pikken van een draak, dus niet opnieuw te doorlopen als je jouw huidige build betreurt. Godzijdank.

Zonder compromis

Dragon’s Dogma 2 is een uniek samenraapsel van verschillende ideeën. Je kan jouw protagonist machtig personaliseren zoals in Black Desert. En over waar Capcom voor de combat de mosterd haalde, hadden we het al. In deze game is alles onmiskenbaar ook allemaal wat Japans vreemd. Je kent dat wel: dialogen die niet echt vloeien in het Engels in combinatie met ongemakkelijke stiltes, een onhandige interface en ga zo maar verder.

Toch moeten we één compliment geven: Hideaki Itsuno heeft een duidelijke visie en hij durft ze zonder compromis uit te werken. Dat verdient meer bewondering dan de zoveelste dertien-in-een-dozijn-rpg. Dat de uitwerking een stuk beter kon, is helaas ook waar. We weten nu al dat we ons binnen 12 jaar net als bij de voorganger maar één ding zullen herinneren: de character creator.