De tijden dat de termen ‘remake’ en ‘remasters’ een vieze bijsmaak hadden, zijn voorgoed voorbij. Dat Bluepoint Games ontzettend getalenteerd is in het tot leven brengen van oerklassiekers, bewezen de Texanen al eerder met Shadow of The Colossus. Ter gelegenheid van de PS5 launch gingen ze nog een stap verder en leveren ze zowat hun magnum opus af: Demon’s Souls is niet alleen een briljante remake, het is ook gewoon een briljante PS5-game.

Psychologische druk

Een makkelijke klus moet dit niet geweest zijn. Al was het nog maar omwille van de psychologische druk die komt kijken bij het hermaken van een cultklassieker van dit slag. Het origineel op PS3 was immers het begin van de opmars van de Japanse masochisten van FromSoftware. In een tijd waar games haast zichzelf speelden, durfden zij het aan om de retemoeilijke, afstraffende en meer dan eens frustrerende videogame van weleer terug te brengen. Dat erna nog drie Dark Souls-games én Bloodborne zouden volgen, bewijst alleen maar dat ze op het goede pad zaten.

Oké, misschien moet het wat duidelijker voor de nieuwkomer: Demon’s Souls is niet gewoon moeilijk. Het is afstraffend, in die zin dat het ongeduldig en hersenloze spelers afstraft. Waar de meeste games op reflexen en vingervlugheid teren, vereist Demon’s Souls tactische beslissingen van de speler. Om het risico op sterven zo goed mogelijk in te perken. Ga je voor de aanval en stel je jezelf open voor tegenaanvallen? Of kies je eerder voor verdediging waarbij je stamina-meter sneller leegloopt? Welk wapen kies je voor welke vijand, wanneer sla je die helende sla binnen en welke route is de meest voordelige? We stellen het nu misschien wat oppervlakkig voor, maar je snapt ons punt. Demon’s Souls dwingt je tot het plannen van elke handeling om het soms eindeloos lijkende legertje soldaten, zombies en monsters te overleven. Maar wanneer jouw plannetje werkt: godsamme, wat is dat bevredigend.

Bekje open

De eerste indruk bepaalt alles en jongens, wat is-ie diep. Nadat je je eigen krijger hebt aangemaakt met de belachelijke gedetailleerde creator, sta je op de brug, klaar om het koninkrijk Boletaria van zijn donkere geesten te bevrijden. Het grafisch detail is ontzagwekkend. En die eerste uren vallen je voortdurend nieuwe hoogstandjes op. De grimassen van de ondode krijger die je net het staal van je tweehandig zwaard door zijn ribben hebt geschoven. Het opspattende bloed dat aan je maliënkolder en schild blijft kleven. Dat vertezicht wanneer je de kasteeltorens beklimt. De lichteffecten wanneer de beruchte tunnel door die klotige achtpotige plotsklaps in lichterlaaie wordt gezet. Geweldig.

Het ziet er allemaal trouwens net iets gelikter uit in de Cinematic Mode. Die zet het aantal frames per seconde vast op 30 en toont in ruil alles in 4K. Wij schakelden echter al snel terug naar de Performance mode met 60 frames per seconde en geüpscalede 4K-resolutie. Want in een game waarin één verkeerde beweging je laatste kan zijn, is vlotheid en precisie net iets belangrijker. Dat de laadtijden dankzij de snelle SSD bijna tot nul herleid zijn, helpt ook. Die opgelegde time-out na het sterven in de vorm van een gitzwart laadscherm is er gelukkig niet meer.

Levenskwaliteit

Vergis je niet. Bluepoint en Sony zorgen voor meer dan een visuele facelift. Demon’s Souls werd helemaal van nul hermaakt en dat merk je eraan. Wij haalden bij wijze van voorbereiding nog eens onze PS3 boven om het origineel te herbeleven. Verrassing: 11 jaar later speelt dat voor geen meter meer. De bewegingen zijn onprecies, rollen kan in welgeteld vier richtingen en de reactietijd is haast even sloom als de animaties van je zelfgemaakte krijger. Bluepoint heeft niet alleen de besturing de 21^e eeuw ingeloodst en alle bijhorende ouderdomsverschijnselen weggewerkt, maar tegelijk ook de Demon’s Souls gemaakt zoals die exact al die jaren in ons hoofd zat. En da’s een kunst op zich.

De echte sterkte van deze remake zit hem in de vele zogenaamde quality of lifeverbeteringen. Kleine aanpassingen met een niet te onderschatten impact op de gameplay. Zo kan je nu op slag zien hoe het gesteld is met de levensduurte van je wapens. En wat je volgende wapen of items is waar je naar kan schakelen. De nieuwe itemriem geeft je nu snel toegang tot bepaalde items via de touchpad. En god, wat zijn we blij dat we items nu ook kunnen bewaren en niet elke keer terug moeten naar de Nexus om ze op te bergen voor later. En zo kunnen we maar blijven doorgaan.

Wie het origineel speelde, zal hier misschien minder boodschap aan hebben. Al zullen die nieuwkomers ongetwijfeld wél onder de indruk zijn van de DualSense controller. En dan vooral van de haptische feedback. De trillingen wanneer je een grote aanval blockt met je schild voel je gewoon door de controller zinderen. Gecombineerd met het sublieme geluid kan je niet anders dan onder de indruk zijn. Spelen met een headset op, kunnen we iedereen aanraden. Al was het maar om te horen vanuit welke windrichting die mogelijk fatale pijl komt aan gezoefd. En om je nekharen rechtop te voelen komen dankzij de (overigens nieuwe) bombastische soundtrack tijdens de bossbattles.

Oldschool kantjes

Bluepoint bleef trouw aan het origineel en dat zorgt ook voor enkele scherpe kantjes. Het managen van je inventory in die oldschool ogende menu’s – ook al zijn ze opgefrist en intuïtiever gemaakt – voelt te ouderwets aan. Het upgraden van je wapens aan de hand van de maar liefst 16 (!) verschillende materialen, is niet meer van deze tijd. En ook al reïncarneerden de meesters van Bluepoint de baasgevechten op sublieme wijze, toch vallen enkele uit de toon. Let op, begrijp ons niet verkeerd: het blijven de meeste memorabele confrontaties die FromSoftware ooit bedacht, maar Baas Draak en zijn goedkope boss mechanics, mocht van ons part ook een stevige trap in de drakenballen ontvangen hebben.

Maar goed. Het zijn maar enkele kleine smetten op het blazoen van deze anders voortreffelijke Demon’s Souls. Een remake waar onmetelijk veel bloed, zweet en liefde is ingepompt. Een PS5 launchgame waar je de komende maanden zoet mee bent. En tegelijk de standaard voor herwerkingen onmetelijk hoog legt. Wat we een goede zaak vinden. Hopelijk kan dit onkundige ontwikkelaars afschrikken vooraleer ze een cultklassieker (zoals het recente XIII) onder het mom van remake eeuwig verminken.