Death Stranding heeft ons heel wat geleerd. Dat post-apocalyptisch Amerika eruit zal zien als IJsland op een regenachtige dag. Dat door je controller schreeuwende baby’s nefast zijn voor ons humeur. En dat developers die de grenzen van games opzoeken, steevast onder vuur komen te liggen. Hideo Kojima verkocht zo’n 5 miljoen exemplaren van zijn Death Stranding, maar verdeelde zijn achterban harder dan tevoren. Met deze Director’s Cut probeert hij beide kampen terug bij elkaar te brengen. Maar dat lijkt ons een onmogelijke missie.

Ultieme versie

Heb je Death Stranding nog niet op PS4 gespeeld en wil je weten waar de forumherrie en zure comments vandaan komen? Dan haal je met deze Director’s Cut de ultieme versie in huis. Los van die misplaatste ondertitel – het origineel was immers ook al de visie van Hideo Kojima – krijg je op PS5 een survivalavontuur gestroomlijnder dan eender welke sportwagen: geen laadtijden, 60 fps en een rits nieuwe features die de ervaring euhm, wat zachter maken.

Op PS4 haakten veel spelers af tijdens de eerste uren. Zoals we in onze review vertelden ligt het tempo na de intro ontzettend laag en is het doorbijten voor de speler. Je gevecht als koerier Sam Bridges met de barre omgevingen is traag en onverbiddelijk. Waarbij de plot zich al even sloom ontplooit. Deze Director’s Cut probeert die eerste tien speeluren wat te verzachten voor Death Stranding-maagden en tegelijk de actie op te drijven.

Meer actie (en training) vind je op de nieuwe shooting range. Hier kan je oefenen met elk wapentype en je combat skills bijschaven dankzij zo’n 30 challenges. Zo moet je in verschillende virtuele settings een zooi aan vijanden aanpakken, telkens met ander wapentuig. En altijd tegen de klok. Leuke afwisseling voor als je even genoeg hebt van pakketjes ronddelen en bovendien een goede training voor nieuwkomers.

Op safari met robot

Meer ingrijpend is de toevoeging van enkele nieuwe snufjes die je calvarietocht er een stuk makkelijker op maken. Zo kan je nu een Buddy Bot inschakelen die met je meewandelt om je lading te dragen. Sterker: je kan er gewoon opklimmen en hem het vuile werk laten opknappen. Terwijl je geniet van een ontspannend ritje door het IJslandse landschap. Oké, af en toe komt hij met zijn poten vast te zitten, maar meestal klaart hij de klus probleemloos.

Met de nieuwe katapult kan je dan weer ladingen honderden meters wegschieten zodat je ze minder lang hoeft mee te zeulen. Het maakt het bezorgen van pakketjes alvast een stuk minder lastig. Best cool om noodpakketjes op je uitgestippelde wandelroute te mikken, maar tegelijk druist het wat in tegen het kernconcept van de game. Want was Death Stranding nu net niet zo belonend omdat het zo afstraffend is? Eerst zorgvuldig je lading managen, dan je route uitstippelen en vervolgens alle uitdagingen van de omgeving proberen te overwinnen. Kojima maakt het de nieuwkomers nu makkelijker en vreet zo wat aan de funderingen van zijn eigen concept.

Racen begot

Verder voegt Kojima nog wat extra verhaaluitdieping toe en een handvol nieuwigheden, die allesbehalve essentieel zijn. Zoals schansen waarmee je ravijnen kan overbruggen. Of die nieuwe Maser gun die elektriciteit afvuurt. Of de optie om je BB pod te gaan pimpen met nieuwe materialen. Leuk extra’s, meer niet. Net zoals de optie om een racetrack te bouwen: hier zien we het nut of plezier écht niet van in. Op je eentje op een mak circuit tegen de klok racen? Er zijn leukere tijdverdrijven in Death Stranding. En de racewagen die je ermee unlockt is zo goed als waardeloos op het rotsachtige terrein.

Toch blijft deze Director’s Cut door de vele verbeteringen dé versie die je moet spelen. Kojima serveert een aparte ervaring die geen enkele andere titel weet te evenaren. Met fantastische hoogtepunten, maar evenveel momenten van labeur en wanhoop. Kojima vijlt in deze editie enkele scherpe kantjes weg. Scherpe kantjes die volgens puristen essentieel waren voor de beleving. Maar gezien die gemakkelijk 40 uur in beslag neemt, vinden we een beetje minder ellende onderweg best kunnen.