fbpx

Dead Island 2 serveert gruwelijke, maar veel te vertrouwde zombiekost

Screenshot1
Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC
Na bijna negen jaar is hij er eindelijk: de zombiesequel die meer ontwikkelaars heeft versleten dan wij onderbroeken tijdens deze review. Maar of die bijzonder moeizame ontwikkeling ook te merken is in het eindresultaat? Wij slepen onze van 2200 Volt voorziene machete en trokken naar Hell-A.

Development hell

Hell-A? Da’s een spitsvondige manier om Los Angeles na de zombiecalypse te beschrijven. Al hebben ze bij Dambuster Studios genoeg tijd gehad om dat soort geinigheden te bedenken. Vier jaar om precies te zijn. Wat er dan in de eerste vijf jaar gebeurd is? Development hell. Het project verhuisde van ontwikkelaar naar ontwikkelaar omdat niemand erin slaagde het origineel van bedenker Techland te evenaren. Tot Dambuster (voormalig Crytek UK) werd ingeschakeld om het ondode boeltje nieuw leven in te blazen.

En eerlijk? Buiten Hell-A zijn we niet veel andere spitsvondigheden tegengekomen. Dead Island 2 is een grafisch indrukwekkend, maar o zo veilig vervolg dat geen potten breekt. Een actiegame geënt op het zo gruwelijk mogelijk aan stukken rijten, hakken, steken en knallen van zombies. Maar meer moet je er niet van verwachten.


Het verhaal bijvoorbeeld is flinterdun en opvallend bijkomstig. Net na het opstijgen crasht jouw vliegtuig in de heuvels van Hollywood. Jouw personage – dat je kiest uit één van de zes passagiers – wordt op de koop toe gebeten door een zombie en dat is de start van een bloederige toeristentrip door Hollwyood. Je ontmoet andere overlevenden – denk ouwe gedrogeerde rockers in onderbroek – maar op verhaalvlak wordt het allesbehalve memorabel. De voorgekauwde missies sturen je van locatie naar locatie waar zich via flauwe, hersenloze dialogen een ontzettend voorspelbaar plot ontrafelt over fout gelopen medische experimenten.

Screenshot 2

Snack sized zombieworld

Maar laten we het eerst hebben over onze grootste teleurstelling: Dead Island 2 heeft de openwereldformule van zijn voorganger overboord gegooid. De makers serveren nu kleine, compacte levels die volgestouwd zitten met hersenvreters. Toegegeven, je krijgt er haarscherpe graphics voor in ruil, maar de kleinschaligheid voelt ouderwets en haast bekrompen aan.

Het vreemde aan Dead Island 2: ook al is het een opeenvolging van korte levels, het lijkt alsof de makers je wel een openwereldgevoel willen aanwrijven. Zo unlock je tijdens de singleplayer ook zijmissies waarbij je gewoon een vorig level opnieuw moet doorlopen voor een of andere fetch quest. De missiestructuur met hoofd- en zijmissies die eigen is aan openwereldgames, voelt hier gewrongen.

Zo kan je bijvoorbeeld ook via een landkaart ‘fast travelen’. Of beter: een vorig level opnieuw laden. Hierbij worden alle vijanden gewoon terug op dezelfde plaats gespawnd. Die ene agentzombie zit zijn collega terug op te vreten op exact dezelfde plaats als de eerste keer. Best oldschool allemaal, net als in een ouwe arcadegame. Alleen willen de makers dat zelf niet beseffen.

Het survivalgevoel uit het origineel – of beter: de angst om het loodje te leggen tijdens je overlevingstocht – is hiermee ook helemaal verdwenen. In de kleine levels van Hell-A vind je altijd voldoende medikits, werkbanken om je wapens te herstellen en sterker te maken. Dead Island 2 lijkt dan ook eerder te mikken op korte speelsessies, waarbij je met co-opvrienden over-the-op zombieslachtpartijen uitvoert.

Screenshot 4

F.L.E.S.H.

En toch is er ondanks die ouderwetse korte levels ook een vleugje vernieuwing. Die komt in de vorm van het doorgedreven F.L.E.S.H.-schadesysteem waarmee je zombies in nooit eerder gezien detail kapot kan maken. Schedels kan je gradueel aan diggelen meppen tot de glibberige hersenmassa tevoorschijn komt. Om die er vervolgens met je shotgun uit te knallen. Kaakbeenderen hangen na een welgemikte slag te bengelen en linkerogen floepen er na een harde homerun met je baseballbat gewoon uit. Neem het van ons aan: deze level van gore heb je nooit eerder gezien.

En daar horen ook geschifte executies bij. Door een zombie op het juiste moment te ontwijken of te blocken, struikelt hij/zij en kan je die vervolgens gaan executeren. Die finishers verschillen per wapen en zien er verdomd smerig uit.

Zo sla je jouw vuist of Wolverine-klauw dwars door een schedel en laat je een vuistgroot gat in zijn zombiesmoel achter. Of spiets je een zombiekop op de tanden van je hooivork. Dat terwijl de camera alle groteske details netjes in slowmotion toont. Liefhebber van geperforeerd en gegrild zombievlees? Dan is Dead Island 2 absoluut je game.

Dead island 2 review gore 1

Dead Rising deed het beter

Het grafische geweld vinden wij het sterkste punt van Dead Island 2. Al gaat ook die grafische gruwel snel wennen. Veel wapens hebben maar één finisher of recycleren die van een ander wapen, zodat je heel vaak dezelfde ziet terugkomen. En dat geldt ook voor de gameplay: het aan stukken hakken met een arsenaal aan zelfgemaakte slag- en steekwapens voelt bijzonder vertrouwd. 

Dat ‘zelfgemaakt’ slaat vooral op de mogelijkheid om een vuur-, stroom- of zuurelement aan je wapen toe te voegen. Wanneer je wapen na veelvuldig gebruik breekt, kan je die simpelweg herstellen met dollars. En bij de verkoper kan je altijd een exotisch exemplaar op de kop tikken. Zolang je maar genoeg dollars hebt.

Hakken, slashen, gibberen bij de liters bloed en tonnen ingewanden. Da’s Dead Island 2 in een notendop. O ja, en als een dwangneuroot alles lopen looten. Die loot heb je nodig om je wapens sterker te maken of items te craften. Al wordt het ook op dat vlak nooit echt spannend. De blauwdrukken worden haast in je schoot geworpen en de wapencombinaties, tjah, die zijn bijzonder voorspelbaar. Zo maakten we tien jaar geleden al in Capcom’s ondergewaardeerde zombiereeks Dead Rising veel gekkere en creatievere wapencombo’s. De jongens van Dambusters mochten hier gerust een voorbeeld aan hebben genomen.

dead island 2 review.jpeg

Spartan Zombie Rage

Dead Island 2 mikt met zijn losse kleine levels duidelijk op arcade-achtig co-opvertier. Zo kan je kiezen uit een half dozijn kleurrijke zombiekillers, elk met hun eigen sterktes. Van rapper Sam B die zijn comeback (nou ja) maakt tot een Lenny Kravitz-kloon, gekke Aziatische chick met een Oscar Pistorius-been en een povere Tekashi69-kopie. Voldoende afwisseling en best een leuke vibe, maar verrassend is het allemaal niet. 

Via een card deck skill-systeem kan je jouw zombiekiller verder finetunen. Zo kan je jouw special attack kiezen, een selectie passieve skills activeren en ga zo maar verder. Dat je tijdens je zombie-rampage – dat trouwens verdacht veel wegheeft van de Spartan Rage uit God of War – kan kiezen tussen projectielkotsen met zuur of zombies Fus Ro Dah’en, daar liggen wij niet echt wakker van. En het maakt ook echt weinig verschil: overleven doe je toch, ongeacht welke skills je kiest.

Combat is best goed

Dead Island 2 is ontzettend voorspelbaar, maar eerlijk is eerlijk: de combat blijft leuk. Zombies dropkicken in een plas water om ze erna middels een autobatterij 2200 volt door het vlees te jagen. Of ze naar een benzinevat lokken en die vervolgens met een ground pound tot ontploffing brengen: we deden het al in ontelbare andere zombiegames en het blijft vermakelijk.

Op combatvlak presteert Dead Island 2 best goed, al wordt het nooit uitdagend. Niet één keer zijn we gestorven tijdens een bossfights. Al moeten we er meteen bijvertellen dat die op één hand zijn te tellen en buiten afstand houden, weinig tactiek vereisen. Dat voortdurend dezelfde zombietypes opduiken helpt ook niet. Af en toe steekt een groter zombie-exemplaar de kop op en naar het einde toe dikt Dambusters zijn zombieleger wat aan met enkele bekende archetypes. Maar niets dat we niet eerder in Left4Dead hebben gezien.

dead island 2 1

LA vibe

Als we dan toch nog een pluspunt mogen aanhalen: de setting is echt geslaagd. Als je ooit in Los Angeles bent geweest, zal je merken dat Dead Island 2 die over-the-top, zonovergoten sfeer vol glamour, anabolen en vergane glorie perfect weet te vatten. Een leuke setting en vibe voor een zombiegame en het ziet er bovendien allemaal ontzettend goed uit op PS5. Misschien daarom vinden we het doodzonde dat dit geen openwereldgame is geworden. De beurshallen van het Convention Center binnenbreken om er een zombified E3 te vinden? Hoe vet zou dat niet geweest zijn?

Dead Island 2 is best vermakelijk, maar erg ‘been there, done that’. Na de eerst playthrough die ons een 14 uurtjes heeft gekost, hadden wij weinig zin om het opnieuw te proberen met een ander personage. Laat staan het in co-op te herspelen. En dat zegt voldoende.

De makers hebben duidelijk ook de recente evolutie van het actie-RPG genre gemist (of straal genegeerd): een reden om te blijven spelen of herspelen is er gewoon niet. Er is geen interessant zijverhaal, geen wereld die je wilt blijven verkennen en geen hoger XP-doel om naartoe te werken. Kortom, geen enkele motivatie om de game te blijven spelen. En dat zijn we vandaag de dag niet meer gewoon.

7.0
Dead Island 2
  • ziet er gruwelijk goed uit
  • doorgedreven zombieschade
  • extreem gore finishers
  • geen open wereld
  • eentonige gameplay
  • geen reden tot herspelen

BESLUIT

Dead Island 2 is een vermakelijke zombiegame die je even snel weer zal vergeten zijn. Buiten de ontzettend gedetailleerde grafische gruwel, tappen de makers vooral uit het vertrouwde zombievaatje. Leuk om een keer te doorploegen, maar wacht gewoon tot deze in de budgetbak ligt. 

Een reactie achterlaten