De SEGA Mega Drive Mini Kopen? Da’s een no brainer
Ben Allossery |
02 oktober 2019
Wat retroconsoles betreft hebben we het beste en slechtste onderhand gehad. Terwijl Nintendo met zijn NES en SNES Classic toonde hoe het moet, stelde Sony teleur met zijn PlayStation Classic. Nu de retrohype gaan liggen is, lanceert Sega met de Mega Drive Mini eindelijk zíjn nostalgietrip in miniformaat. En je weet wat ze zeggen over laatkomers.
It took ages
Retrogames soepel laten draaien via emulatie, het is een lastigere opdracht dan je zou denken. Dat bewees Sony met zijn technisch ondermaatse retroconsole die de PS1-klassiekers geen eer aandeed. Maar ook de talrijke Mega Drive-klonen die de Amerikaanse fabrikant AtGames de afgelopen jaren op de markt bracht, toonden hoe het niet moet. Het waren stuk voor stuk misbaksels die slecht functionerende hardware combineerden met manke software.
Dat Sega nu zelf het heft in handen neemt, is een wijze beslissing. Terwijl Sega zelf de hardware van de Mega Drive Mini aflevert, zijn het de veteranen van M2 – bekend van de Sega Ages-reeks en tal van andere retrocompilaties en ports – die de emulatie voor hun rekening nemen. Die tandem doet alweer wonderen: met de Mega Drive Mini leveren ze zowat de beste retroconsole ooit af.
Hardware
Laten we beginnen met de console zelf. Ze lijkt twee druppels op het origineel uit 1989, maar is de helft kleiner. De beweegbare volumeknop, de cartridgegleuf die open kan (maar voor de rest niets doet): deze Mini is een gedetailleerde replica waar de liefde van afspat. Echte fan service. Ook de grote controllers (je krijgt er meteen twee) zien er exact uit als vroeger en liggen goed in de hand. Het snoer is gelukkig een stuk langer dan bij de NES Classic, al hadden we hier liever een extra controller met zes knoppen gehad (stukken handiger om Street Fighter II te spelen). Naast een HDMI-poort en een USB-stroomsnoer is er verder op hardwarevlak weinig te beleven. Meer da’s meer dan voldoende eens je het ding opstart.
40 keer raak
Want je ziet meteen dat dit een nostalgische trip van formaat wordt. De 42 klassiekers vormen de perfecte dwarsdoorsnede van één van de belangrijkste periodes van gamebedrijf Sega. Van Sonic, Ecco the Dolphin en Golden Axe die de toon zetten tijdens het begin tot Street Fighter II, Streets of Rage 2 en Phantasy Star IV die consolegaming in de vroege nineties zijn vorm gaf. Oké, het zijn niet allemaal toppers. Het vechtspel Eternal Champions was vooral een mooie, maar zwakke scifi-kloon van Mortal Kombat en de arcadeport van Virtua Fighter 2 was niet meteen de vermakelijkste. Maar godsamme, wat is het heerlijk om al die jeugdherinneringen naast elkaar in het menu te zien. Terwijl de 16-bit soundtracks door je tv-speakers schallen.
Qua opties doet Mega Drive Mini zoals verwacht: bij elke game horen verschillende save files, je kan kiezen of je de games in breedbeeld of de klassieke 4:3 speelt en kan uit verschillende achtergronden kiezen. Ook handig: je kan hier gemakkelijk tussen games switchen en hoeft niet telkens de console te resetten wanneer je een andere game wil spelen. Van elke game kan je ook het doosje bekijken en krijg je van de makers een korte geschiedenisles.
Kopen of niet?
Heb je ooit een Mega Drive gehad? Dan is dit een no brainer. Games zoals Kid Chameleon, Gunstar Heroes en Earthworm Jim spelen dankzij het fijne werk van M2 nog exact zoals je ze herinnert en da’s reden genoeg om deze Mini voor 80 euro in huis te halen. Heb je die 16-bit periode nooit meegemaakt of zat je in het SNES-kamp? Dan is dit een geslaagde geschiedenisles. Vooral wanneer je ontdekt dat het veranderen van de taal ook het menu én game-aanbod aanpast. Erg cool allemaal en we kunnen alleen maar hopen dat alle toekomstige retroconsoles (we zouden geen neen zeggen tegen een N64 Classic of Dreamcast Mini) deze als voorbeeld nemen.
- beste retroconsole ever
- vette nostalgietrip
- niet duur
- Streets of Rage 2
- old school controllers
- nooit genoeg klassiekers
BESLUIT
Sega dropt met de Mega Drive Mini zo maar eventjes de beste retroconsole op de markt. Van de sterke selectie en uitmuntende afwerking naar de geniale soundtracks: deze nostalgische trip naar je jeugd moet je als ninetieskid beleefd hebben.