Lijdt als een beest ende sterft, gij addergebroed! Met Chivalry II tuimel je recht in een spectaculaire middeleeuwse veldslag, van het type dat je misschien al eens hebt gezien in films als Braveheart en Kingdom of Heaven. Wat? Een multiplayerklepper die niet vol hoogtechnologisch schiettuig of bovennatuurlijke krachten zit? Ja, en het werkt wonderwel!

Middeleeuwse Battlefield

Vergaap je niet aan de titel, want het merendeel van de tijd ben je uitgesproken niét ridderlijk bezig: smurrie, bloedfonteinen, uitgerukte ingewanden en afgehakte ledematen vliegen je hier om de oren. Niet moeilijk dat Tripwire Interactive, bekend van de waanzinnig gore Killing Floor-zombieshooters, als uitgever optreedt voor Torn Banner Studios. De Canadese gameontwikkelaar deed Chivalry uit 2012 groeien vanuit een mod van Half-Life 2. En dit vervolg pakt het nog beter aan.

Het opzet van Chivalry II is in essentie ‘Battlefield’ in de middeleeuwen: grote veldslagen (maximum 64 spelers ten velde) waarbinnen twee teams elkaar naar het leven staan, met de gewoonlijke multiplayerchaos als gevolg. Zonder schietgeweertjes natuurlijk, maar wel met een breed arsenaal aan middeleeuwse wapens waarmee je kunt hakken, houwen en steken.

Eerdere pogingen om middeleeuwse zwaardgevechten naar een gamecontroller te brengen, zoals For Honor en de actiesequenties van Kingdom Come: Deliverance waren sterk gericht op een zo fysiek accuraat mogelijke beweging van je zwaard, maar dat iéts te hermetische pad slaat Chivalry II niet in. Je neemt het zwaard ter hand via een relatief eenvoudig knoppenopzet dat vooral gebruikmaakt van de trekkers en schouderknoppen, en waarin onder meer ook blokkeer- en pareerbewegingen zitten.

Slag tegen de neus

Door alleen wat op die knoppen te rammen kom je al heel eind, maar het wordt pas écht prettig om te spelen wanneer je de finesses van de game leert. De ware pret zit hem namelijk in de combo’s of in de goed getimede details, zoals een vernederende schop tijdens het zwaardgekletter of een slag op de neus met het heft van je slagwapen. Die zeer geleidelijke overgang van maar wat buttonmashen naar een grotere bedrevenheid geeft Chivalry II een goeie balans in zijn gameplay.

Achter de sloten bloed die het decor van Chivalry II vormen, zit ook een licht progressiesysteem en zelfs een klassenindeling, maar – wat alwéér de deftig gebalanceerde gameplay aantoont – geen van beide heeft een enorme impact op je succes in de game. Je mag zelf een beetje kiezen hoe je het zompige slagveld betreedt. Maar of je er lang zult standhouden hangt af van hoe graag je dat wilt.

Iedere voor zich!

Wij hebben het meeste plezier gepuurd uit de free-to-play waarin je in een arena je mannetje moet staan tegen tientallen andere spelers. Waarbij de zwaarden, speren en morgensterren letterlijk vanuit alle mogelijke windrichtingen komen. Fantastisch. Vooral gecombineerd met het vechtsysteem dat je na wat oefenen best imposante zwaardaanvallen uit je maliënkolder laat schudden.

Met één houw en heupbeweging zowel een onverlaat onthoofden én zijn kompaan armloos maken? Het blijft zelfs na tientallen uren bijzonder vermakelijk. Al mochten de makers ook wat meer content voorzien hebben. Wij hebben elk hoekje van de maps ondertussen gezien. Tijd voor DLC, dus, maar dan het liefst op zijn middeleeuws: zonder Season Pass.