Het volk kreeg waar het om vroeg: weg met jetpacks en ander futuristisch gedoe, terug naar ouderwets naziknallen. Maar goed ook. Want met Call of Duty WWII levert ontwikkelaar Sledgehammer zowat de beste COD-ervaring sinds jaren af. Al gooiden technische problemen wel flink wat roet in het rantsoen.
Maar laten we positief beginnen: de singleplayer schudt eindelijk zijn ongezouten verleden van zich af en is niet langer een verplicht nummertje. We krijgen een filmisch oorlogsepos dat een Amerikaanse eenheid volgt tijdens hun bevrijding van Europa. De Normandië-opener is memorabel, maar het is de daaropvolgende afwisseling van stevige actie, epische set pieces en zelfs geslaagde undercovermissies die overtuigt. En dat allemaal aan elkaar geregen met een best te pruimen plot. Lang geleden dat we nog zo van een ouderwetse singleplayerrit genoten hebben.
Minder geslaagd: voor het eerst sinds jaren kreeg een COD bij launch af te rekenen met serverproblemen waardoor de multiplayer op verschillende vlakken het liet afweten. Van slechte matchmaking tot server time-outs en functies die gewoon niet werkten. Zonde. Gelukkig heeft Activision zijn servers ondertussen terug op orde en is het duidelijk hoe stevig de multiplayer in zijn legerlaarzen staat. Het tempo ligt een stukje lager, acrobatie maakt plaats voor meer tactiek, vooral tijdens de nagelnieuwe War Mode (onze favoriet na Kill Confirmed) waarin teamwork het verschil maakt. Veel echte vernieuwingen? Niet bepaald. Al hadden we dat nu ook niet verwacht.
Het serverfiasco heeft een maand geduurd, maar alle problemen zijn nu van de baan. Ook headquarters, de sociale hub die ontworpen werd voor spielerei en verbroedering met andere online soldaten, is eindelijk up and running. Gezellige boel daar, al hopen we volgend jaar geen maand meer te moeten wachten.
