Jaarlijkse gewoontes zijn er om in ere te houden: Mariah Carey is haar stembanden aan het ontdooien tegen kerst, John McClane heeft zijn Beretta en voetzwachtels al klaargelegd en wij? Ondertussen zijn wij voluit gaan knallen met de nieuwste Call of Duty. Met Vanguard keren we terug naar WOII, maar of het wereldse geweld zich staande kan houden naast de hightech veldslagen van Battlefield 2042?

Suicide Squad

Zeker is dat het team van Sledgehammer genoeg knalwerk voorziet om je alweer minstens 365 dagen zoet te houden. Terwijl je het gros van die tijd met de multiplayer zal spenderen, raden we dit keer aan de campaign niet meteen over te slaan. Die vertelt je het verhaal van een zootje ongeregeld dat vlak voor de val van het Derde Rijk per ongeluk een eenheid vormt en diep achter vijandelijke grenzen Project Phoenix moet zien te ontfutselen aan de SS. Het heeft iets met het nageslacht van Adolf te maken.

Het spektakelgehalte ligt hoog. En met hoog bedoelen we Michael Bay-hoog. Vanguard dropt je op een op SS-trein richting Hamburg en stuurt je vervolgens flashbackgewijs naar elke uithoek van het wereldconflict. Een best onverwachte structuur en dat vinden we best te pruimen. Zo ga je van het Russische front waar je tussen bombardementen moet sniperen richting tankgevechten in Noord-Afrika en junglegevechten in de Stille Oceaan. De campaign rijgt het ene bombastische moment aan het andere, waarbij de makers weinig adempauzes voorzien. Gevolg: op zo’n zestal uur ben je er doorheen.

Het is een lekker ouderwets gezellige achtbaanrit die de wetten van een Hollywood actieblockbuster netjes volgt. Verwacht hier echter niet het sérieux die Call of Duty: WWII wel aan de dag legde. Sporadisch wordt een serieus thema aangekaart (protagonist Arthur Kingsley is bijvoorbeeld zwart, wat in die tijd onverzoenbaar was met zijn militaire rang), maar veel meer dan even langs de neus weg aanhalen gebeurt er niet. Ach, een vermakelijke en vooral vertrouwde opwarmer voor je in de multiplayer springt.

Multiplayer for the win?

Vanguard draait op een geüpgradede versie van Infinity Wards engine en ziet er op PS5 bijzonder gelikt uit. Vooral de contrasten tussen licht en donker scheppen ongelooflijk veel sfeer en dat in combinatie met de destructieve omgevingen geven alles een nog realistischer tintje. Pas op, de vernieling komt nergens in de buurt van Battlefield 2042. Je kan houten wanden en muurtjes gradueel kapot knallen, waardoor de map er na de eerste minuut al lichtjes anders uitziet. Een extra strategische dimensie dat je echter snel gewoon wordt.

De kleinere maps – Vanguard lanceert met zo’n 20 maps met veel afwisseling – kunnen best chaotisch zijn. Handig daarbij is het nieuwe ‘pacing’ systeem. Dat laat je instellen hoe hoog je het tempo van je multiplayermatch wilt. Met andere woorden: het aantal spelers en de grootte van de maps. Het werkt wel en moet voorkomen dat de beginnende soldaat meteen met zenuwaanval moet worden afgevoerd.

Blitzkrieg of niet?

De multiplayer van Vanguard knalt iets tactischer dan voorganger Black Ops, dankzij een lichtjes slomer tempo, de terugkeer van de mount functie (bedankt hiervoor!) en minder exotische spielerei. De audiomix kan een patch gebruiken, want voetstappen zijn nauwelijks hoorbaar. En laat dat nu essentieel zijn voor een multiplayer.

De Vanguard multiplayer is even wennen na een jaar Black Ops Cold War en als WOII jouw ding niet is, dan is er weinig nieuws dat je hier zal overtuigen. Het aantal wapens is veel beperkter gezien ze gebonden zijn aan de historische periode, maar dat probeert Sledgehammer goed te maken met meer gun attachments. O ja, en dat irritante voting systeem op het einde van elke ronde? Dat mag van ons part meteen geëlimineerd worden.

Qua modes trekt de multiplayer van Vanguard een voorspelbare kaart, al probeert het met Champion Hill en Patrol toch iets nieuws. Patrol geeft je dynamische objectives en dwingt je zo over de hele map te bewegen. Champion Hill is dan weer een variatie op Gun Game met een vleugje battle royale, waarbij je tussen de rondes snel-snel een upgradedansje moet uitvoeren met je wapens. Leuk voor even, maar wij grepen snel terug naar oude klassiekers zoals Kill Confirmed. Echt weinig nieuws onder de zon dus, maar het blijft een strakke formule.

Zo-o-o-ombie

De derde pijler vinden we voorlopig de minst overtuigende. De jongens en meisjes van Treyarch serveren alweer Zombies, maar hebben duidelijk minder tijd gehad om hun nazizombiehoofdstuk lijvig te maken. Ligt het aan corona? Sparen ze nieuwe content voor later? We hebben er het raden naar, maar het is absoluut niet Sledgehammer’s beste werk.

Zo kan je voorlopig enkel aan de slag met ‘Der Anfang’, een kruising van de klassieke survival waarin je waves zombies probeert te overleven en objective based gameplay. Stalingrad fungeert daarbij als je hub van waaruit je in allerlei portalen springt om daarna te upgraden en hetzelfde kunstje over te doen. Na vijf rondes kan je extracten en dan is het voorbij. O ja, en er zijn voorlopig maar drie verschillende types zombies om neer te maaien.

Zombies is leuk als tussendoortje, maar niet voldoende om je aandacht erbij te houden. We begrijpen het best: gecombineerd met de campaign en de multiplayer krijg je met Vanguard al ruimschoots voldoende nazigeweld op je bord. Al willen we na al die jaren wel eens wat nieuws te vreten.