Het eerste wat opvalt als je Bayonetta Origins opstart, is de aparte stijl. Het lijkt wel of je in een sprookjesboek bent terechtgekomen om daar het verhaal te lezen van een klein meisje en haar knuffelkat Chesire. Weg sexy heksen dus, waanzinnige combo’s van 1000 hits en gekke Platinum-actie. In de plaats krijg je een 3D-platformer aan een veel gezapiger tempo en waar af en toe wat combat om de hoek komt loeren.

Die aparte combinatie wordt mooi weergegeven in de vorm van de twee protagonisten: Cereza (Bayonetta voor ze haar bibliothecaresse-look aanmeet) zorgt voor de puzzels, Chesire zorgt voor de actie. Cereza is al in opleiding om de keiharde Umbra-heks te worden die ze later is, maar hier is haar missie van een heel andere aard: in het Avalon-bos op zoek gaan naar een speciale kracht om haar moeder te redden. Die is immers gevangen omdat ze een kind verwekt heeft met een aartsvijand van de heksen: een Lumen Sage.

The Legend of Okami

Het lijkt wel of je bent beland in een kruising van Okami met een ouwe top down Zelda-game. De sfeer houdt het midden tussen sprookjesachtig en grimmig. Op gameplayvlak krijg je twee soorten uitdagingen: het verkennen van omgevingen met vrij eenvoudige puzzels en combatsequenties waarbij de leercurve een stuk hoger ligt. Een demon neemt immers bezit van je knuffelkat Chesire en vanaf dat moment kan hij veranderen in een badass duivelskat waar je best niet mee solt.

De besturing is ongewoon: met de linker thumbstick bestuur je Cereza, en met de rechter Chesire. Niet gemakkelijk, en al helemaal niet in handheldmodus. De combat is daarom best pittig: Cereza kan met haar magie vijanden vasthouden, Chesire kan ze daarna aanvallen. Alle aanvallen voer je bovendien uit met de R-toets die je kan indrukken, vasthouden of beide.

En da’s qua besturing best pover in vergelijking met de uitgebreide toetsencombo’s die we van de reeks gewend zijn. Daarenboven speelde ons brein ons ook nu en dan parten, wat er op meer dan één gelegenheid voor zorgde dat we gewoon die R-knop als een gek aan het mashen waren. Fuck it.

Versnelling lager

Een stapje terug dus als je de flitsende actie van Bayonetta 3 gewend was. Da’s geen totale ramp, maar het haalt wel de vaart uit. Versla je een eindbaas, dan krijgt Chesire Zelda-gewijs een Elemental Core-upgrade, waardoor hij steeds meer kunstjes kan. Door bijvoorbeeld de grijphaak of het vermogen om door rotsen te breken kan je dan weer nieuwe delen van de wereld bereiken.

Vrij voor de hand liggend allemaal, en daarom waren we extra blij met de optionele Tir Na Nog-levels. Via een portaal in het bos krijg je toegang tot minikerkers waarin behendigheid en de samenwerking tussen Cereza en Chesire centraal staan. Je moet bijvoorbeeld als Chesire rondjes rennen op een soort rad om een platform te besturen terwijl Cereza allerlei aanvallen ontwijkt. Anders dan in de hoofdgame is de samenwerking hier vooral fun.

Moet je dit aparte origineverhaal in huis halen? Zelden vonden we die vraag zo moeilijk te beantwoorden. Je haalt immers eerder een old school Zelda-game in huis dan de gekende Bayonetta-formule. En op geen enkel moment waren wij ervan weggeblazen. Meer nog, de combat liet ons onze joy-cons bij momenten bijna door het raam flikkeren.

En toch: de fabelachtige visuele stijl en de setting van het verhaal hebben iets. De manier waarop alles gepresenteerd wordt is zo charmant dat je niet anders kan dan vertederd zijn door de kleine heks en haar knuffeldiertje. Enfin, de levensgevaarlijke Umbra-heks en haar badass demon.