Bayonetta mogen we sinds het eerste deeltje uit 2009 zonder veel schroom een cultreeks noemen. Het was één van de games die ontwikkelaar Platinum Games op de kaart zette. Dankzij zijn flitsende actie, een over-the-top plot en het uitgesproken sexy hoofdpersonage, trok Bayonetta meteen de aandacht, om die vervolgens bijna even snel weer te verliezen.

Voor het grote publiek was Bayonetta net iets té. Te chaotisch, te luid, te nonsensicaal en te kitscherig. Maar wie daar voorbij kon kijken en de verrassend diepe combat onder de knie kreeg, zag in Bayonetta een waardige opvolger van actieklassiekers als Devil May Cry. Snedig en uitdagend in alle betekenissen van het woord. Dat net Nintendo met de exclusiviteit ging lopen, kwam ten tijde van Bayonetta 2 als een heuse verrassing.

Wie, wat, waar, huh?

En nu – een dikke 8 jaar later – eindelijk die derde game. Die volgens ons geen nieuwe fans zal bijmaken, en oude zal schofferen. Wie de trailers zag, zal opmerken dat het lijkt alsof de game zichzelf speelt. Twee maal drukken op dezelfde actietoets en je overpowered personage doet schermvullende aanvallen die in andere games pas na 10 uur spelen mogelijk zijn.

Neem het van ons aan: die indruk klopt niet, want de combat in Bayonetta 3 bezit een diepgang die we zelden hebben gezien. De vorige games leken al eindeloos in het aantal wapens, combo’s en power-ups, dit derde deel doet daar nog een flinke schep bovenop. Nieuw zijn de Demon Slaves: enorme, demonische wezens die je op eender welk moment kan oproepen om mee te vechten.

Deze mastodonten nemen vaak de helft van het scherm in, en vechten dan tegen twee tegenstanders die ook allebei de helft van het scherm innemen. Dat terwijl Bayonetta nog steeds door jou bestuurd wordt, maar enkel aanvallen kan ontwijken. Indrukwekkend, dat zeker, maar niet geschikt voor wie een prikkelarme ervaring zoekt.

De multiverse

Ook de plot trekt alle registers open. Iets met het multiverse dat beetje bij beetje wordt vernietigd en nu is het universum van ‘onze’ Bayonetta aan de beurt. Of dat denken we. Het doet er trouwens helemaal niet toe, want dit is het soort plot waar enkel de makers van de film Everything, Everywhere, All At Once, of de bombastischere Avengers-film ’s nachts van wakker liggen. Bayonetta gooit zoveel personages, werelden en plotpunten in de mix, dat je al bij de pinken moet zijn om na het tweede hoofdstuk nog te begrijpen wat er precies gebeurt. Meppen op die kerels daar? Okay!

En dat hoeft geen probleem te zijn. Net als de vorige twee delen, is Bayonetta 3 ontworpen om meermaals uit te spelen. Heel wat zaken worden pas ontgrendeld nadat je aftiteling de eerste keer hebt zien voorbij rollen. En als je die eerste rit doorheen de dolle wereld leuk vond, garanderen we je dat zal terugkeren. Dan houdt de plot ook iets meer steek, al snappen we net zo goed als je gretig van de Skip-functie wil gebruik maken.

Alles op de pizza

De gameplay zit grotendeels snor en ook de soundtrack en het stemmenwerk zijn opnieuw van hoog niveau. Maar we kunnen niet ontkennen dat Bayonetta 3 met enkele noemenswaardige problemen kampt. Dat de Switch niet meer tot de jonge garde behoort als het op grafische kwaliteit aankomt, weten we al eventjes. De vijf jaar oude console slaagt er desondanks nog elk jaar ons te verrassen met geslaagde en grafisch mooie titels. Bij Bayonetta 3 valt de ouderdom van de hardware net iets te hard op. Omdat Platinum Games zoveel tegelijk op je scherm wil toveren, moet heel wat grafische opofferingen maken.

De makers geven terecht voorrang aan de framerate, die 99% doorheen de game perfect wordt gehouden. Keerzijde van de medaille: de soms verrassend grote levels zien eruit alsof ze recht uit een Wii U-game zijn geplukt. De prachtige character designs gaan verloren in het onscherpe visuele pakket, zeker in handheldmodus. Zonde.

Daarbovenop komt nog dat de makers – zelfs tijdens de cutscenes – moeite hebben om alle spektakel goed in beeld te brengen. Het is het soort spektakel dat we kennen uit de luidste Michael Bay-films (denk Transformers). Dit gekoppeld aan wel tientallen ideeën, wapens en gameplayvarianten, met talloze tutorials over hoe je ze precies dient te gebruiken. Kortom: belachelijk overweldigend. Alsof Platinum dit keer té gulzig was en gewoon alle ingrediënten op de pizza heeft gekieperd.

Hexagonaal

En dat vertaalt zich ook in de gameplay. De geslaagde en diepe combat verzuipt in een zee van overbodige elementen. Bayonetta is een actiereeks en heeft geen tientallen collectables, challenge zones of item crafting nodig. Wij willen vooral de meest onmogelijke wezens in de pan hakken met een uitgepimpte heks. Omdat Platinum Games zoveel spelemelenten erbovenop gooit, voel je je na het spelen bijna letterlijk fysiek en mentaal uitgeput. Zonde dat Platinum Games deze derde game niet gebruikt heeft om simpelweg de Bayonetta-ervaring verder te perfectioneren.

We willen echter niet te negatief klinken. Wie zich ermee kan verzoenen dat Bayonetta 3 een gevalletje ‘kom voor de combat, blijf voor de combat’ is geworden, zal tientallen uren met de heks spenderen. Net als voor die andere maffe, Japanse reeks No More Heroes, bestaat hier een publiek voor. Een publiek dat de gekte omarmt of weet te negeren voor de ongepolijste diamant die erin verscholen zit.