Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

De makers worden ervan verdacht gegevens te verzamelen voor de Russische overheid. En Oekraïne wil de game laten verbannen wegens communistisch gedachtengoed. Maar is Atomic Heart die controverse wel waard? Wij kapten een glas Stoli achterover, zetten onze oesjanka op en dropten in de wereld van Atomic Heart. Met hamer, sikkel én controller in de aanslag.

BioShock achterna

Los van de brandend actuele controverse, heeft deze Atomic Heart stevige schoenen te vullen. Al sinds zijn onthulling werd het omschreven als het Russische antwoord op BioShock. En tijdens het eerste uur is het overduidelijk waarom. Een utopische stad in de wolken met retro jaren ’50 esthetiek? Elementaire krachten in je handpalmen? Thema’s zoals vrijheid en individualisme die uitmondden in ene horrorscenario? Dit lijkt écht wel BioShock 4.

Met één groot verschil: Atomic Heart speelt zich af in de Sovjet-Unie van 1955. Een alternatieve versie waarin de Russen een technologische supersprong hebben gemaakt. Tussen kolossale standbeelden van arbeiders met sikkel en hamer, zien we honderden wit-porseleinen robotten marcheren. De nieuwe arbeidskrachten die van de Sovjet-Unie een nog grotere wereldmacht zullen maken. Al komt er een snel een kink in die atoompunkkabel.

Slechte landing

 Jij – Sergey ofte majoor P-3 – bent een weinig charmante elite-agent met geheugenproblemen en in dienst van Dr. Sechenov, de vader van de robotrevolutie. Hij wil een nieuwe technologie lanceren waarmee mensen robotten kunnen besturen met hun geest. Jij kreeg de experimentele tech al ingeplant en wordt na een indrukwekkende tocht door de wolkenstad naar de begane grond gestuurd. Bestemming: de uitgestrekt en streng beveiligde legerbasis Facility 3826.

Nog voor je een voet op vaste grond hebt gezet, loopt het mis. De robotten zijn opstandig geworden en hebben de labo’s tot een bloedbad omgevormd. Aan jou om te onderzoeken wat aan de hand is en een wereldwijde opstand te voorkomen. Daarin word je bijgestaan door Charles, een hoogtechnologische AI-handschoen die je kan upgraden met allerlei elementaire krachten. Samen met een arsenaal op te kalefateren vuur-en hakwapens moet je deze Russische robothel zien te overleven.

De eerste lineaire uurtjes van Atomic Heart laten een stevige indruk achter. De omgevingen zien er weergaloos uit, de productiewaarden zijn immens en de art direction vinden we ronduit fantastisch. Alsof BioShock en Fallout een Russisch bastaardkind hebben gemaakt. Of hier nu Russische overheidsgeld mee gemoeid is of niet: Atomic Heart weet te imponeren en serveert je een wereld die op eigen poten staat. Sterk werk, zeker voor een debuut van de jonge ontwikkelaar.

Lekkere gunplay

De combat zit best goed in elkaar. Je tegenstanders zijn geen robotdoetjes, maar snelle, dropkickende Krav maga-bastards die jou met een roundhouse tegen de vloer werken. Wil je overleven? Dan moet je vooral tijdig ontwijken. En jouw vuurwapens en elementaire powers zo goed mogelijk zien te combineren. De munitie is beperkt, waardoor je vaak bent aangewezen op je hakbijl en zelfladend elektrisch pistool.

De powers van je experimentele handschoen kan je gradueel vrijspelen door polymeer te verzamelen, de magische grondstof van Atomic Heart. Al wordt het spelen met bliksem, ijs en zwaartekracht, nooit zo uitgekiend als in BioShock. Zo kan je je vijanden bevriezen, ze met telekinese optillen of een stroomstoot van 20.000 volt door hun metalen knoken jagen. Die elementaire powers zijn vooral een hulpmiddel om oprukkende vijand af te stoppen en vervolgens vernietigend met je andere wapens uit te halen.

Je kan je krachten aan een automaat wisselen of resetten en de punten opnieuw herverdelen. Handig, aangezien je meer krachten dan slots hebt, al moet je het vaak zelf allemaal zien uit te dokteren. Mundfish is duidelijk nog een jonge studio en houdt je het ene moment bij het handje, terwijl je het volgende niet weet wat precies te doen.

Het looten voelt goddelijk: door R1 ingedrukt te houden zuig je alle kasten, schuiven of op telekinetische wijze open waarna de bouten, batterijen en andere grondstoffen door de lucht vliegen. Dat je Resident Evil-gewijs ook aan irritante inventory management moet doen, vinden we minder geslaagd. En da’s zowat het verhaal van Atomic Heart: voor elk topidee is er ook een minder

Barst in de muur

Atomic Heart schiet als een rollercoaster uit de startblokken, maar wanneer de makers je even later in een semi-open omgeving droppen, begint het Sovjet-beton af te brokkelen. Het verhaaltempo dropt als een baksteen en die rit door Sovjet-wonderland maakt plaats voor frustratie. De munitie is schaars, de tegenstand talrijk en altijd meedogenloos. Die robotten (en mutanten) op twee benen zijn snel, taai en niet-aflatend. En dan heb je nog een legertje vliegende en rollende soortgenoten die je bestoken met zaagbladen, lasers, vlammen of granaten.

Het veel te strak afgestelde alarmsysteem helpt ook niet: als een tot de tanden bewapend eenmansleger door de streng bewaakte wereld sluipen en patrouillerende robotten ongezien de nek omwringen? Onbegonnen werk. Voor je het weet, springt alarmfase 2 op en worden versterkende troepen gedropt. Dat terwijl repairbots de verslagen vijanden terug tot leven wekken. Best pittig, denk je eerst. Tot je voor de zoveelste keer in het stof bijt en terug wordt gezapt naar die manuele savepoint kilometers terug. Niet dat we niet van een uitdaging houden, maar wanneer de survivaltocht te oneerlijk en rommelig aanvoelt, komen de frustraties tevoorschijn.

Spurten dan maar

Atomic Heart is een game van extremen. Het wisselt lineaire missies af met openwereldsegmenten. En terwijl die eerste geslaagd zijn, spurtten we bij de tweede zo snel mogelijk naar het volgende verhaalpunt. Alleen: zo werk je jezelf enkel in nesten. Om je wapens sterker te maken en ze met coole stuff zoals een warmtesensor uit te rusten, moet je grondstoffen en blauwdrukken verzamelen. En die vind je in de ondergrondse Polygon-labo’s. De omgevingspuzzels daar hebben een zweem Portal over zich en vinden we ondanks hun soms langdradigheid best geslaagd.

Terug aan de oppervlakte wil je eigenlijk elke vierkante meter van deze wereld verkennen, maar helaas is die ervaring te ongebalanceerd en te verwarrend. Alsof Mundfish te veel gamemechanics en ideeën heeft proberen te combineren en er zelf niet meer uitgeraakte. En dan zijn er nog de glitches en kleine euvels zoals slecht geplaatste savepoints. Zo renden we zonder kogels en achtervolgd door een meute robots, naar het volgende verhaalpunt. Om daar plots tegenover een retelastige boss te komen staan. Jammer dat de makers net dan een autosave hebben ingebouwd en we telkens opnieuw in de bossarena werden gedropt. Zonder kogels en met de geile grijpgrage upgrade-automaat (geloof ons, het gaat er behoorlijk schunnig aan toe) net buiten bereik. Hoe ontzettend irritant.

Rechte lijn is troef!

Mundfish had beter gewoon voor een rechtlijnig avontuur gekozen. Want daar schittert Atomic Heart het hardst, met vette set pieces die naar meer smaken. En dat had het verhaal ook ten goede gekomen. Vanaf het midden wordt je zoektocht naar de waarheid best voorspelbaar en de plottwist zie je van mijlenver aankomen. Dat jouw personage een idiote douchebag is, helpt de beleving ook niet. Met een welgeplaatste “No shit, Sherlock” of andere cliché oneliner weet hij conversaties steevast de kop in te drukken. Zonde, want dit universum vol coole lore verdient beter dan een foute actieheld en matig geschreven dialogen.

Atomic Heart haalt het niveau van zijn grote voorbeeld dus lang niet, maar wil dat zeggen dat je het moet skippen? Nee. Er schemert namelijk net genoeg originaliteit en genialiteit door om deze shooter niet links te laten liggen. De bossfights zijn best cool, hun designs en animaties ronduit spectaculair. Ook al is het vaak een kwestie van de juiste elementaire kracht in te zetten om te zegevieren.

En dan zijn er nog de vele krankzinnige WTF-momenten, het muzikale smörgäsbord van Russische technobeats en zware metalen geleverd door Doom-componist Mick Gordon. Het draagt allemaal bij tot een unieke shooterervaring waarbij je even vaak geniet als beseft dat hier echt meer had ingezeten.