Velen zien het niet goedkomen met Assassin’s Creed Shadows. Een zwarte samoerai? Een vrouwelijke shinobi? Al twee keer uitgesteld? Voldoende reden om zelf naar het feodale Japan te reizen en kennis te maken met Ubisofts nieuwe moordtandem.

Lord Nobunaga

We hebben zo’n drie uurtjes Assassin’s Creed Shadows mogen spelen. En eerlijk? Dit wordt echt een van de meest veelbelovende hoofdstukken van Ubisofts tot actie-RPG uitgegroeide stealthserie.

Onze spelsessie start aan het begin van de game. Het is 1579, Japan zit in een burgeroorlog en de daimyo (krijgsheer) Oda Nobunaga probeert eenheid te brengen in zijn land. Met nog meer militair geweld en bloedvergieten. Jij start als Diogo, een zwarte slaaf/lijfwacht van enkele Portugese missionarissen die een audiëntie hebben met Nobunaga. Naast zieltjes winnen, willen ze ook handel kunnen drijven in Nobunaga’s district.

Nobunaga blijkt echter vooral geïnteresseerd in de zwarte slaaf. Niet alleen vanwege zijn huidskleur, indrukwekkende gestalte en zijn kennis van het Japans – na drie jaar aan wal spreekt hij al een aardig mondje Japans – maar ook omwille van zijn vechtersinstinct.

Hij lijft de slaaf in, doopt hem tot Yasuke en geeft hem – na een grondige stoomcursus – de titel van samoerai. Volgens enkele historici was dat eerder een ceremoniële titel en werd Yasuke eigenlijk als marionet opgevoerd, maar daar heeft niemand een boodschap aan. De game springt plots 6 maanden vooruit. We zien hoe Yasuke in volwaardig samoeraipantser en onder toeziend oog van zijn meester zijn eerste nachtmissie beleeft.

Kies je samoerai…

Het blijkt niet minder dan een gewelddadige raid op een opstandig shinobodorpje in de bergen. Yasuke verdringt zijn rechtvaardigheidsgevoel en rent met geheven katana tussen de brandende hutten om alle overlevende shinobi neer te slaan. De combat voelt als een geslaagde mix van Assassin’s Creed en Ghost of Tsushima. Yasuke beschikt over verschillende stances (en wapens), kan aanvallen ontwijken, maar heeft meer baat bij het pareren. Door op het juiste moment de vijandelijk aanval te blocken, breng je hem/haar uit evenwicht. Waarna Yasuke zijn op de knieën gevallen tegenstander op brute wijze onthoofdt.

Het zwaardgevechten met Yasuke is een stuk tactischer dan in Valhalla. Maar net als Viking Eivor beschikt de boomlange samoerai over enkele over-the-top aanvallen. De bekende superkick bijvoorbeeld die je tegenstander metersver het decor in katapulteert. En een flitsende zwaardhouw waarbij alles plots zwart-wit kleurt. Net als in de oude samoeraifilms. Ok ja, en Ghost of Tsushima.

Yasuke is duidelijk de powerhouse van de twee speelbare Assassins. Hij beweegt zich trager, hakt en beukt zich door alles heen en is door zijn pantser niet echt geschikt om bergwanden te klimmen of aan stealth te doen. Hem vanop een dakje in een hooibaal laten springen? Dan doet hij geen sierduik zoals Naoe, maar laat hij zich met zijn volle gewicht op zijn rug in het hooi vallen. Speel je met Yasuke dan kies je voor de directe confrontatie. Een aparte kerel dus die niet echt in het rijtje van sluipmoordenaars past.

… of shinobi?

Dat beide Assassins totaal verschillend spelen, merken we na de slachtpartij van Yasuke. De klok draait even terug. Nu zien we hoe shinobi Naoe vanuit de verte toekijkt hoe Nobunaga’s troepen (en dus ook Yasuke) haar dorp binnenrijdt en in lichterlaaie zet. Haar vader draagt haar op om onmiddellijk terug te keren en het geheim van haar shinobi-clan te beschermen. Dat ergens in een grot verborgen zit en ongetwijfeld iets te maken heeft met de Orde der Assassins.

Ze krijgt van haar pa het iconische polsmes en start haar avontuur. En hier zien we de typische parkour stealth gameplay terug. Naoe sluipt gehurkt en op de buik in schaduwen en door het hoge gras. Ze klimt in bomen en tagt haar doelwitten. Ze ploft haar nieuwe polsmes op acrobatische wijze in verschillende slagaders en schakelt zo enkele van Nobunaga’s soldaten geruisloos uit. Ze kan ook een vorm van Eagle Vision inschakelen en silhouetten door muren zien. Op en top Assassin’s Creed dus. Maar dit keer wel zonder de kenmerkende roofvogel.

Acrobatische parkour

Valt ook op: het vernieuwde parkoursysteem ziet er een stuk spectaculairder en acrobatischer uit. Zo kan de shinobi tijdens haar vlucht duikrollen, zich afzetten tegen muren, met haar grappling hook snel op daken klimmen of er mee aan hoge takken of daken slingeren. Om tijdens haar wervelsprong shuriken te gooien of de nietsvermoedende vijand onder haar uit te schakelen. Eerlijk? Het speelt even indrukwekkend en sierlijk als het eruitziet.

Op het einde van de proloog staat Naoe voor een groepje samoerai en bewijst ze dat ze ook haar mannetje in lijfgevechten kan staan. Haar combat heeft wat weg van die van Yasuke, maar is veel dynamischer en meer gefocust op ontwijken dan pareren. De houwen met haar korte katana wisselt ze steevast op met een rake kungfu kicks in de ribben en het smoel. En haar Kusarigama – een mini-zeis met aan het heft een stalen bal-aan-ketting – is uitermate geschikt voor crowd control. Al wilde camera tijdens omsingelingen niet altijd meewerken.

Complementair als de pest

Dat Yasuke en Naeo elkaar oog in oog komen te staan tijdens die nachtraid, dat lijkt ons wiedes. Alleen liet Ubisoft ons die confrontatie niet zien. En vertelde ons ook niet wanneer de twee precies bondgenoten worden. Na de best spectaculaire proloog, dropt Ubisoft ons in de open wereld voor het tweede deel van onze speeltest. Naoe en Yasuke werken inmiddels samen als Assassins en moeten het Japanse volk zien te bevrijden van de onderdrukkers. Elk op hun eigen manier.

Terwijl Yasuke als een baas door een vissersdorp wandelt om sporen te zoeken naar een verdwenen kasteelheer, rent Naoe over daken om een een gegijzelde zoon van een edelman te lokaliseren. Je kan op elk moment wisselen tussen de personages, al zijn bepaalde missies gemakkelijker aan te pakken met stealth. En toegegeven, Assassin’s Creed is nu eenmaal leuker als je vanuit het niets ongezien kan toeslaan en je even snel uit de voeten kan maken.

Tijdens verhaalmissies en cutscenes doet Shadows vaak denken aan de tv-serie Shogun: de politieke intriges zijn legio, de Japanse gewoontes bij momenten heerlijk vreemd. Zo worden we tijdens een missie verplicht om een sessie poëzieschrijven bij te wonen. Waarna een rivaliserende clan plots ons relaxatiemoment verstoort en een bloedbad aanricht.

Zoek het zelf uit!

Ubisoft Québec heeft het feodale Japan alvast genaild. De wereld druipt van de sfeer en details. Haal je als Yasuke op straat je katana uit zijn schede, word je aangemaand die terug te steken en de vrede te bewaren. Doe je dat niet, breekt een gevecht uit.

De makers willen je dit keer ook minder aan het handje houden. Zo werkt het lokaliseren van je volgende doel zoals de Explorer’s Mode in Valhalla. Je krijgt enkele oriëntatietips van de locatie, meer niet. Waarna je zelf hints moet zien te verzamelen om het zoekgebied te verkleinen. Je kan ook spionnen inschakelen om die locatie specifiek te maken, al is dat eerder gewoon een kwestie van knopje drukken, waarna het missiesymbool op de juiste plek op de map verschijnt.

Ook observeren is van groot belang. Ben je als Naoe op een toren geklommen om te syncen, dan verschijnen de points of interest niet meer vanzelf op de map. Je moet zelf vanop de toren je omgeving afturen en zo handmatig interessante locaties taggen. Dat observeren kan ook op straat: zo kan je vijanden markeren, stashes of andere inetressante waar lokaliseren. Niet meteen baanbrekend, maar het helpt de beleving wel.

Staat dan weer wat haaks op die zoek-het-maar-zelf-uit-filosofie: houd je het linkse pijltje van de D-pad ingedrukt, dan licht het te volgen pad naar je doelwit op. Waarna je die automatisch kan volgen. We begrijpen het: het Japanse landschap is bijzonder bebost en bergachtig. Niet alleen beginnende spelers zullen hun weg gemakkelijk verliezen. Al wordt de luie krent op deze manier ook beloond, en dat kan niet de bedoeling zijn.

Smaakt naar meer

Naast veelvuldig hoofden afhakken als Yasuke, hebben we als Naoe ook een halfnaakte man achternagezeten door de straten van het dorp nabij kasteel Himej. En stilletjes een rustende reiger beslopen om die vervolgens met inkt te vereeuwigen op een schilderij. Andere zaken hebben we tijdens onze drie uur durende hands-on dan weer niet kunnen testen. Een thuisbasis bouwen bijvoorbeeld waar je shinobi kan trainen of allianties met bondgenoten aangaan. Of het nieuwe klimaatsysteem in actie zien waarbij de verschillende seizoenen een impact hebben op je omgeving en de gameplay. En wellicht zijn er nog tal van kleine nieuwe twists en vernieuwingen die ontdekt moeten worden.

Deze korte kennismaking smaakte alvast naar meer. Los van enkele technische probleempjes lijkt deze Assassin’s Creed Shadows op weg om het meest veelbelovende hoofdstuk van de serie te worden. Het rammelt de typische Assassin’s Creed-formule genoeg door elkaar en verrast tegelijk door niet één, maar twee verschillende gameplaystijlen te serveren. Alsof je twee games in één koopt. Iets zegt ons dat ons geduld op 20 maart echt beloond wordt.