Toen waren ze met twee?

De makers omschrijven deze remake als een liefdesbrief aan de cultklassieker uit de jaren ’90. Op verhaalvlak gaat het écht om een hervertelling: jij speelt privédetective Edward Carnby die in het Louisiana van de jaren ’20 op zoek moet naar de vermiste Jeremy Hartwood. Waar? Die mysterieuze zoektocht speelt zich grotendeels af in Derceto Manor, een instelling voor mensen met een mentale aandoening wiens architect ongetwijfeld een voorliefde voor labyrinten moet gehad hebben.

Je kan ook kiezen om met Emily aan de slag te gaan, het nichtje van de vermiste. Volgens de makers beleef je dan een compleet ander verhaaltraject, maar echt waarachtig vinden we die uitspraak niet. De cutscenes en de reacties van de bewoners in Derceto zijn wat anders, maar voor de rest doorloop je eigenlijk grotendeels dezelfde game.

Het duurt ook lang tot je met Edward een stukje verhaal op zijn maat tegenkomt. En ook al kunnen we de flashback naar zijn oude onderzoeken wel smaken, het valt allemaal te mager uit om de ganse zwik met Emily opnieuw te gaan doorworstelen.

Die beloofde herspeelbaarheid is dan ook onbestaande en anders dan in pakweg Resident Evil 2 is hier absoluut geen noodzaak om alles een tweede keer te doorploegen. Al moeten we ook toegeven: de personages zijn mooi vormgegeven en de keuze voor bekende gezichten werkt. David Harbour uit Stranger Things vertolkt Carnby, terwijl Emily vertolkt wordt door Jodie Comer. Zeg maar Villanelle uit Killing Eve.

De combat zuigt

Dat gebrek aan verschillen tussen beide personages merk je ook aan het haast identieke arsenaal. Wat ons bij één van de grootste pijnpunten van deze Alone in the Dark doet aanbelanden: de combat. De wapens zijn zo basic dat de revolver, het machinegeweer en lichtpistool een stap terug lijken na Resident Evil.

De slag- en steekwapens breken dan weer onafhankelijk van het materiaal waaruit ze vervaardigd zijn allemaal even snel. En met gooiwapens in de aanslag moet je als een halve eend het slagveld doorkruisen in de hoop dat de baddies nog trager bewegen dan jij. Raak je toch één van de gedrochten met je molotov of baksteen? Dan moet je nog enkele van je zuurverdiende kogels opofferen om ze helemaal om te leggen.

Met andere woorden: de combat speelt bijzonder clunky en het gebrek aan inventory management of upgradesysteem katapulteert je zomaar terug naar 1992. Nee, dan ben je zelfs in Resident Evil 4 op dat vlak beter af. Daarenboven voel je je ook nergens bedreigd door de gedrochten die op je afkomen. Oké, het sfeertje en de muziek zijn creepy, maar qua monsterlijke misbaksels zagen we al erger op een gemiddelde familiefeest.

Indiana Jones en puzzels

Geef ons dan maar de puzzels. Die zijn als voorheen soms keihard, maar gelukkig kan je rekenen op enkele hulpsystemen om het wat minder tenenkrullend moeilijk te maken. Zo kan je in de tekstfragmenten of verschillende kamers de belangrijke hints laten oplichten, of werken met subdoelen zodat je stapsgewijs naar de oplossing toewerkt.

De instelling is ook een echt doolhof en net als in Resident Evil moet je goed op je tellen passen om alles te ontrafelen. Af en toe maak je uitstapjes buiten Derceto, in de vorm van vreemde nachtmerrielevels. En die Anomalies vinden we nog het vermakelijkst: zomaar even naar het Oude Egypte gekatapulteerd worden om er Indiana Jones-gewijs lichtbakens te positioneren? Het voelt als een verademing aan na de vele zoektochten in de donkere instelling.

 Kopen of niet?

Wij raden de aankoop van dit mislukte eerbetoon af. De oirginele Alone in the Dark mag dan wel een cultgame zijn, elk aspect van deze remake vind je beter uitgewerkt in andere genregenoten. De monsters lijken wel een afgewaterde kopietjes van Resident Evil of The Last of Us. Een vertakt verhaal tussen twee personages? Resident Evil 2 deed het stukken beter. Net zoals Alan Wake 2 de paranormale trips tot een hoger niveau tilt. Dat deze horrorgame eigenlijk niet zo eng is, is de nagel aan de doodskist. De moeder van alle surival horrorgames heeft zich laten inhalen door zijn volgelingen.