Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS5 / PC

Ken je dat gevoel, dat je ‘s nachts in een duistere gang slentert richting toilet, en je plots een of ander malafide schaduwfiguur meent te ontwaren, terwijl het in werkelijkheid die veel te grote ficus in de hoek betreft? Wel, dat bedrieglijke schaduwspel weet het eigenzinnige Remedy Entertainment perfect te vatten in de horrorparel Alan Wake II.

Liefst dertien jaar heeft het geduurd eer de Finnen het vervolg losten op de originele culthit. Daarin moest titelpersonage Alan Wake, een succesvol thrillerauteur, het met een zaklamp in de aanslag opnemen tegen de omnipotente ‘Dark Presence’.

Hoewel de eigenlijke gameplay – waarbij je vijanden eerst dient te verzwakken door licht op hen te schijnen, alvorens je de trekker overhaalt – na een tijd eentonig werd, staat dit grimmig actie-avontuur nog stééds als een huis. Dé hoofdreden? De met meta doorspekte, verknipte plot die zowat het midden hield tussen Twin Peaks en het beste van Stephen Kings oeuvre. En het onweerstaanbaar lugubure sfeertje natuurlijk.

Occulte sekte

De sequel voert je opnieuw mee naar het schijnbaar pittoreske Bright Falls, gelegen in de staat Washington. Schijnbaar, want Bright Falls is de plaats delict van enkele ritualistische moorden, gepleegd door een occulte sekte. Dit keer kruip je niet alleen in de huid van Alan Wake zelf, die na zijn verdwijning moet zien te ontsnappen uit The Dark Place, maar ook in die van Saga Anderson, een FBI-agent die deel uitmaakt van Alan Wakes tot leven gewekte horrorverhaal. Zij moet helpen de boosaardige Mr. Scratch voor eens en altijd te stoppen. Het moge duidelijk zijn: Remedy trekt weer volop de metakaart.

Niet alleen meta overigens; ook horror speelt een veel prominenter rol in dit vervolg. Vooral in Alans droomachtige sequenties, waarin humanoïde schimmen je constant in de gaten aan het houden zijn. Ze vallen opnieuw simpelweg af te blokken door er letterlijk een licht op te werpen, maar het opgejaagd gevoel is omnipresent. Psychologische terreur van de bovenste plank.

Nep-tv-show

Alans gameplaysegmenten worden afgewisseld met live-actiebeelden van een nep-tv-show, vaak met de protagonist zelf in de hoofdrol, en een mysterieuze Mr. Door. Zonder het spoilerterritorium te betreden: deze tussenfilmpjes zijn weer op en top Remedy (lees: compleet van de pot gerukt), maar te allen tijde boeiend. Voor de scherpzinnigen onder jullie: Alan Wake II staat overigens bol van de al dan niet subtiele verwijzingen naar andere Remedy-games, zoals voorganger Control dat zich in eenzelfde universum afspeelt. En ja, de OG Alan Wake spelen – inclusief DLC – is wel degelijk een must om helemaal mee te zijn.

Het deel van de met een bovennatuurlijk intuïtie gezegende Sagan is dan weer (íéts) meer met de voetjes op de grond. Als een rasechte FBI-agent moet je – naast de akelige schietsequenties – plaatsen delict afschuimen, bewijzen verzamelen en eventuele getuigen ondervragen; een beetje zoals in het door ons warm aanbevolen L.A. Noire. De puzzelstukken samenleggen doe je in de zogeheten Mind Place, een denkbeeldig politiekantoor waarin je fysiek linken legt tussen het gevonden bewijsmateriaal. Hoewel er telkens slechts één oplossing is, voelt het toch aan alsof je alles organisch ontdekt en het verhaal zélf ontrafelt. Zo krijg je niet alleen een waardevol inzicht in wat er eigenlijk allemaal in godsnaam aan het gebeuren is, maar het is ook best bevredigend om een zaak af te ronden.

Met niets te vergelijken

Wake zelf heeft zijn schrijverskamer als mentale ruimte. Hij probeert zichzelf een weg uit The Dark Place te schrijven. Interessant is dat je als speler impact hebt op die plot, met ingrijpende veranderingen op de omgevingen als gevolg. Enorm innovatieve toevoeging die opnieuw Remedy ademt.

Eenmaal op een bepaald punt in het verhaal kun je wisselen tussen Saga en Alan naar believen en hun verhalen individueel ervaren, voordat ze samenkomen voor de climax. Het eindresultaat is opnieuw ‘speciaal’, niet toevallig hét synoniem voor Remedy entertainment, die hier een zeventien uur lange helse tocht voorschotelt vol psychologische terreur, survival-horroractie en zelfs enkele muzikale verrassingen. Een unieke horrorervaring die met niets anders te vergelijken valt. De twee aangekondigde uitbreidingen kunnen wat ons betreft niet snel genoeg komen.