Een horrortripje naar de hel? In het echte leven zouden we er niet voor tekenen, maar als we uitgenodigd worden om Satans crib digitaal te verkennen, laten we de kans niet glippen. Wat een huiveringwekkende gruweltocht door de onderwereld moest worden, werd een saaie en frustrerende expeditie met ongeïnspireerde gameplay. Agony doet zijn titel alle eer aan en is een horror om te spelen.

Jagen op dames

In Agony speel je een verloren ziel die tracht te ontsnappen uit de diepste krochten van de onderwereld. Herinneringen aan je vorig leven zijn onbestaande. Het enige wat je zeker weet, is dat de Rode Godin je kan helpen ontsnappen. Tijdens je zoektocht kom je uittreksels van dagboeken tegen die de plot verder uitspitten. In beperkte mate kan je het avontuur sturen en het einde bepalen via conversaties met dialoogopties. Maar uiteindelijk heeft het verhaal buiten enkele Bijbelse verwijzingen niet veel om het lijf.

Agony moet het als horror-ervaring vooral hebben van zijn akelige omgevingen en choquerende taferelen. Vergis je niet: dit is geen game voor tere zieltjes. En hoewel de graphics niet heel indrukwekkend zijn, is het design geslaagd. Zo zijn omgevingen opgetrokken uit menselijke beenderen en organen, overgoten met bloed. Helbewoners worden voor je ogen gespiest of levend geplet tussen rotsblokken. Zelfs babylijkjes hangen te bungelen aan het plafond. Vrouwelijke demonen zijn haast altijd verwikkeld in een orgie. Behoorlijk vreemd om gehoornde monsters elkaar te zien plezieren.

Horror-navigatie

Nu duwt Agony dit soort taferelen je net iets te vaak door de strot, waardoor je er na een tijdje niet echt meer van opkijkt. Gewenning treedt heel snel op en da’s een probleem. Want als horrorgame is Agony allesbehalve angstaanjagend. Hier en daar word je gestalkt door demonen zoals in Outlast, maar dat is alleen de eerste twee keren echt intens. Je hebt nooit het gevoel dat er voortdurend iets op de loer ligt, waardoor de hel van Agony een mak figuur slaat.

Mocht de gameplay wat uitdagender zijn, dan kon de intensiteit opgeschroefd worden, maar ook hier stelt Agony teleur. En dat heeft alles te maken met het leveldesign. De hel is een ramp om te navigeren, omdat het gros van de gangen stikdonker is. Je ziet geen hand voor ogen en dat helpt echt niet wanneer er een duivel achter je aan zit. Toegegeven, je kan een fakkel oprapen om de boel te verlichten, maar een stealth-aanpak is dan uitgesloten. Met alweer enkele cheap deathstot gevolg.

Slordigheden

Als afleiding krijg je hier en daar een puzzel voorgeschoteld, maar meer dan het juiste symbool zoeken of een lichaamsdeel op een platform leggen is er niet aan. Makkie! Wel cool is dat sterven niet meteen gelijk staat aan game-over. Zo krijg je als zwevende ziel de kans om op zoek te gaan naar een nieuw lichaam en je reis verder te zetten. Die mechanic laat je zelfs toe om bezit te nemen van duivels met nieuwe gameplaymogelijkheden. Een lichtpuntje in een verder eentonige duisternis.

De lakse gameplay wordt nog verder onderuitgehaald door een resem technische mankementen en vreemde designkeuzes. Een eerste patch heeft de verschrikkelijke screen tearing al gefikst, maar problemen met animaties en vastklemmen in het decor blijven bestaan. Bovendien heeft Agony de vreselijke gewoonte om je terug te sturen naar je voorlaatste checkpoint als je meer dan drie keer op rij het loodje legt. Enorm irritant, want je moet alle eerder gepasseerde vijanden opnieuw trotseren. Gelukkig kan je de optie ook uitschakelen. Nog een betere tip: Agony gewoon links laten liggen.