Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series / PC

Een psychologisch horrorspel over de gruwelen uit de Eerste Wereldoorlog. Klinkt bekend? Toch hebben we het niet over Amnesia: The Bunker die eerder dit jaar uitkwam, maar over het debuut van gamestudio Hekate. Ad Infinitum is Latijn voor ‘tot in het oneindige’, maar helaas laat de walking simulator geen oneindig diepe indruk achter.

Oost west, thuis best?

Ad Infinitum speel je vanuit het perspectief van een getraumatiseerde Duitse veteraan uit de Eerste Wereldoorlog. Nadat je uit een nachtmerrie ontwaakt in het ouderlijke landhuis moet je op zoek naar aanwijzingen om het mysterie omtrent je verdwenen vader, moeder en broer te ontrafelen. Naarmate je progressie maakt, word je in verschillende flashbacks getrokken waar je al sluipend door modderige loopgraven en duistere bunkers angstaanjagende monsters moet zien te ontwijken.

In de relatief veilige omgeving van het landhuis komt Ad Infinitum het meest tot zijn recht. Deze is prachtig vormgegeven en ademt de sfeer van begin 20^e eeuw. Als een soort escape room puzzel je op eigen tempo de benodigde progressie bij elkaar en kom je meer te weten over je lot en dat van je familieleden.

Bovendien weet de spelwereld een goede representatie van trauma neer te zetten. Zo zijn er bijvoorbeeld scènes die plots lichtjes veranderen als je even de andere kant op kijkt en hierdoor ga je als speler al snel twijfelen of je niet zelf gek aan het worden bent.

Op oorlogspad

De flashbacks die je terugbrengen naar het front kunnen ons echter een stuk minder bekoren. De combinatie tussen de rauwe, menselijke strijd van de eerste wereldoorlog en de demonische vijanden die deze herinneringen terroriseren is niet overtuiegdn gebracht.

In plaats van puzzelen krijg je een zaklamp en gereedschap in de handen en moet je allerlei blokkades op je weg verhelpen. Het kapotslaan van houten planken is kinderspel, maar van het doorknippen van prikkeldraad raak je snel gefrustreerd wegens de onprecieze besturing. De samengevlochten draden moet je in een bepaalde volgorde en met uiterste precisie doorknippen. Frustrerend irritant en de makers duwen het je om de haverklap door de strot.

Omdat je ongewapend bent, beperken de meeste aanvaringen met monsters zich tot sluipen en ontwijken. En hoewel de monsters visueel indrukwekkend zijn – en zeker niet bedoeld voor spelers met een zwakke maag – merk je wel een duidelijk amateuristische indie-sausje in hun gedrag en de manier waarop ze bestreden moeten worden. Ironisch genoeg is er wel karakter en persoonlijkheid aan die vijanden toegevoegd in cutscenes, maar we hadden dit ook graag in de live gameplay teruggezien.

Hoge prijs

Ad Infinitum is op zich geen slechte walking simulator. In ongeveer 6 uur doorloop je het verhaal tot aan de ontknoping. Buiten het oplossen van puzzels, sluipen langs monsters en verzamelen van een handjevol collectibles wordt er echter niet veel van de speler gevraagd.

Door het ontbreken van enige diepgang in de gameplay heb je na de aftiteling dan ook geen enkele behoefte om een nieuwe playthough te starten. Er zijn genoeg games in dit genre die het beter doen en en een zachter parijskaartje hebben. Want 40 euro voor amper 6 uurtjes? Dat vinden we absoluut te duur. Gewoon wachten tot deze met flinke korting in de uitverkoop staat.