Toen A Plague Tale: Innocence drie jaar geleden op onze desk belandde, hadden we geen flauw benul van zijn nakende impact. Die knullige stealthgame van een onbekende Franse indiestudio veroverde ons hart met zijn bruut geweld, grauwe sfeer en emotioneel verhaal. Met Requiem gooit Asobo dezelfde ingrediënten in de strijd. O ja, en enkele honderdduizend ratten erbovenop.

Als klein, onbekend indieteam een sleeper hit scoren is moeilijk. Maar daarna met alle blikken op jou een even sterke opvolger afleveren? Dat is de echte uitdaging. Na Innocence komt nu Requiem, Latijns voor rust en da’s best ironisch: in amper drie jaar tijd – coronapandemie incluis – hebben de Franse developers een vervolg uitgepompt die grootser, spectaculairder én filmischer. Veel rust zullen ze niet gekregen hebben. Het goede nieuws: jij ook niet.

Niet zo sleeper hit 2.0

Requiem pikt de verhaaldraad op zo’n zes maanden na de zieke eindtaferelen uit Innocence. Geen drastische decorwissel hier: paard en kar denderen nog steeds doorheen het Frankrijk anno 1348, richting oorlog, pest, dood en verderf. Om de toon te zetten droppen de makers je vrijwel meteen in een met ingewanden en drek gevulde poel. De geur van rottend vlees komt haast door je controller. Hield je net als ons van de morbide toestanden uit Innocence? Maak je borst dan maar nat: deel 2 is nog ellendiger en griezeliger dan tevoren.

Als Amicia De Rune ben je nog steeds met je zieke broertje Hugo en moeder op de vlucht. Voor de Inquisitie en voor een immense rattenplaag die letterlijk alles op zijn weg verslindt. Alleen: Amicia is nu een stuk koelbloediger geworden. Haar beschermingsdrang dwingt haar tot steeds meer gewelddadiger en moordzuchtiger gedrag. Waardoor ze in de knoop begint te liggen met zichzelf. Zonder veel te spoilen: Asobo zet opnieuw een beklijvend en krachtig verhaal neer die ons zelfs enkele keren naar de keel greep. Maar geen paniek: genoeg geweld om die emotionele momenten snel weg te slikken.

Indiana Jones met ratten

Het valt hard op: de makers hebben hun keiharde best gedaan om in dit next-gen onlyvervolg het spektakel gevoelig op te voeren. Wat dacht je van een op Indiana Jones-geïnspireerde achtervolgingsscène waarin je op de hielen wordt gezeten door een tsunami aan ratten? Terwijl je richting camera loopt, zie je hoe de middeleeuwse stadsvest achter je tot puin en brokstukken wordt herleid. Een van de handvol verbluffende gamemomenten die Requiem in ons geheugen heeft gegrift. Al moeten we meteen de kanttekening maken: onze PS5 hufte en pufte meer dan eens onder het immense aantal knaagdieren. Volgens de makers krioelen er gemakkelijk enkele 100.000 over je scherm, terwijl dat in Innocence amper 5000 was.

Het mochten er voor ons part gerust de helft minder zijn. Ook onze Xbox Series X worstelde vaak om de framerate om op peil te blijven. En gezien de makers geen verschillende grafische modes aanbieden, is ondergaan hier de enige optie. Je krijgt er wel een grafische prachtige wereld voor terug. Met vertegezichten die je bek soms doen openvallen en netjes contrasteren met de vaak misselijkmakende taferelen. Ooit al een lijkenkar waar armen en benen uitsteken door een geïmproviseerde catacombe moet duwen om die vervolgens als opstapje te gebruiken? Zoals we al zeiden: gevoelige magen onthouden zich best.

Lijntjes trekken

Waar je in de vorige game als kwetsbare Amicia vooral moest sluipen, keien slingeren en vernuftig vuur en ratten in de strijd moest gooien, kan ze nu haar vijanden besluipen en – in het geval van ongepantserde exemplaren – ook wurgen of een mes in de keel planten. Of ze – vanaf de tweede helft van de game – een pijl door de oogkas jagen met je fonkelnieuwe kruisboog.

Requiem laat een agressievere aanpak toe, zonder echter aan intensiteit en spanning in te boeten. De makers hebben het aantal aanvalsmogelijkheden lichtjes uitgebreid en ook hun kennis van alchemie bijgespijkerd. Maar op gameplayvlak wordt het lijntje van de voorganger mooi doorgetrokken: veel stealth, veel gepuzzel met ratten en fakkels en een sporadisch achtervolging die de adrenaline door je aderen doet gieren. Niets mis mee, de combo werkt, maar misschien hadden we nu toch iets meer verrassingen verwacht.

Volleerde rattenmenner

Dat de leveldesigner van dienst de arena’s flink heeft opengetrokken en verschillende routes aanbiedt, komt het sluipen ten goede. Het gebeurde meer dan eens dat we met een dichtgeknepen anus doorheen een dorp vol wachters kropen, om plots te merken dat we eigenlijk een cirkel hadden gemaakt en terug bij af waren. Merde! Ook de omgevingspuzzels waarbij je als volleerde rattenmenner vuur, salpeter en teer in de strijd moet gooien, zijn een stuk imposanter geworden. Al blijven het vaak variaties op wat we al in deel 1 zagen.

Die geslaagde opschaling van de levels wordt ietwat ontsierd door de soms knullige intelligentie van vijanden. De looppatronen van de wachters zijn gelukkig wel een stuk dynamischer nu en ontworpen om je zo hard mogelijk te doen zweten in je schuilplaats. En zo’n nietsvermoedende onverlaat laten verslinden door en zwerm allesvretende ratten? Het gaat eerlijk gezegd nooit vervelen.

Dat ook je computergestuurde metgezel zich vaak vastloopt in het decor en je daardor niet verder kan, vinden we zonde. Een kleine smet op Asobo’s middeleeuwse blazoen, al kunnen de minpuntjes niet beletten dat deze Requiem van begin tot einde een verdomd spannende trip is. Eentje waar andere studio’s qua cinematografie en verhaalvertelling een voorbeeld mogen aan nemen.