Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS4/PS5 /Xbox One/PC

Vorig jaar deed WWE 2K22 zijn beruchte voorganger vergeten met “een Andre The Giant-stap voorwaarts”, zo jubelden we in onze recensie. De twee jaar durende terugkeer naar de tekentafel deed ontwikkelaar Visual Concepts duidelijk deugd. En dus krijgen we voortaan weer jaarlijkse afleveringen, met verbeteringen van een iets kleinere grootteorde. Een Rey Mysterio-huppeltje vooruit, zeg maar.

De liefst 178(!) ingeoliede spierbundels en rondborstige kemphennen, onder wie zo’n 40 nieuwkomers, ogen alweer een tikkel waarheidsgetrouwer. Onder hen huidige kanjers als Cody Rhodes, Liv Morgan en Roman Reigns, maar ook ter ziele gegane legendes als ‘Rowdy’ Roddy Piper en Eddie Guerrero.

Als op de buis

Of het nu in de ring is of tijdens de parade ernaartoe: de veelkleurige spandex blinkt (en spant) als nooit tevoren, zweetdruppels glijden van de getatoeëerde bicepsen en iedere pocherige signatuurbegroeting dan wel -afwimpeling is uitvoerig aanwezig.

Reken daarbij de vele kolkende arena’s vol joelende fans, die per bordkarton laten weten welke kleerkast hun voorkeur geniet, en het is alsof je weer gewoon naar een aflevering van Smackdown op de buis aan het kijken bent. Dat 2K een heuse crack is wat presentatie betreft, wordt bij dezen andermaal bevestigd.

Ook het schijnvechten zelf voelt merkbaar vloeiender dankzij lichte tweaks in de besturing, opdat de clotheslines, DDT’s, powerbombs en top-rope dives weer wat eenvoudiger uit te voeren en vlotter aan elkaar te linken zijn. Alleen missen we soms een beetje controle, aangezien een simpele druk op de knop vaak een langer uitgesponnen animatie kan triggeren, die bovendien niet op te breken valt wanneer je met meerdere worstelaars tegelijk in de ring rondhost.

Het ziet er allemaal heel erg gepolijst uit, dat wel, maar de actie lijkt met momenten een beetje té geautomatiseerd. Natuurlijk is het, veel meer dan bij pakweg UFC of zelfs Tekken, eerder de bedoeling om een soort gewelddadig theaterstuk op te voeren dan je tegenstander zo snel en efficiënt mogelijk te vloeren. En dan zit het hier qua show- en spektakelgehalte wel snor.

Acht man, twee ringen

Vrijwel ieder matchtype dat je kent van op tv is speelbaar, gaande van Royal Rumble over Elimination Chamber tot Hell in a Cell. Nieuw dit jaar is WarGames, waarbij twee teams van vier man het tegen elkaar opnemen in twee naast elkaar geplaatste ringen, omringd door een meedogenloze stalen kooi. Klinkt chaotisch? Yup, is het ook. Maar wel verdomd plezierig. Zéker als je erin slaagt de kamp te beslechten door de tegenpartij richting asfalt te flikkeren van de top van de kooi. YEET!

Ook over de hoeveelheid diepgravende spelmodi hoor je ons niet mopperen. Zo zijn MyGM/Universe – waarbij je de lakens uitdeelt als General Manager – en MyRise – waarbij je dit keer ook je eigen ineengeflanste vechtjas richting kampioenschap kunt gidsen – weer een vleugje rijker en dus interessanter geworden. Al laten in die laatste de robotachtige gezichtsanimaties en dito stemmenwerk tijdens tussenfilmpjes nogal te wensen over.

Rond het MyFaction-kaartspel – zo’n beetje WWE’s antwoord op FIFA’s Ultimate Team – liepen we dan weer met een grote boog heen, aangezien dit overduidelijk 2K’s halfslachtige poging is om je zuurverdiende euro’s afhandig te maken en sorry: daar doen wij niet aan mee.

Mislukkingen vieren

Nee, het vlaggenschip van WWE 2K23 is de Showcase Mode, die draait rond de coverboy van dienst, John Cena – vandaag de dag vooral bekend in Hollywood, als onder meer de gewéldige Peacemaker uit de DC-stal. Verrassend is dat je niet ‘s mans vele successen moet herbeleven, maar net diens nederlagen, onder zijn leuze ‘Never Give Up’.

En dat doe je dan ook vanuit het oogpunt van de tegenstander: zo kruip je onder meer in de huid van Rob Van Dam tijdens de roemruchte ECW One Night Stand, waar John Cena zijn kampioenschapstitel verloor voor het oog van duizenden fans die zijn bloed wel konden drinken. Of hou je The Undertakers WrestleMania-streak overeind door Cena te pinnen na een vernietigende Tombstone Piledriver. ‘t Is een verfrissende blik op een beproefde formule, wat ons betreft zelfs de beste ooit in zijn soort.

Voor de creativo’s

Nog indrukwekkender is WWE’s Creation Suite, een waar speelparadijs voor hen gezegend met een omnipotente rechterhersenhelft. Van arena’s over kampioenschappen tot entrees en uiteraard de wrestlers zelf: je kan het zo gek niet bedenken of het valt in het leven te roepen. Dat 2K je zelfs in staat stelt om je eigen fotomateriaal te uploaden, en er dus ook enorm waarheidsgetrouw nagebouwde patsers uit de stal van concurrent AEW op de servers te vinden zijn, juichen we alleen maar toe.

Die servers, gestut door een even bedreven als gepassioneerde community, staan overigens nu al vol met pareltjes en zijn bovendien cross-platform! Donald Trump is een hilarische aanrader, al mocht-ie van ons nog een tint oranjer.

Bovengenoemde All Elite Wrestling (AEW) zou ook dit jaar nog op de proppen komen met zijn iets meer uptempo videogamedebuut Fight Forever. Dat ze hun borst maar extra natmaken, want de WWE 2K-reeks is in vorm, zoveel is duidelijk.