Wat als de nazi’s de Tweede Wereldoorlog hadden gewonnen? Dat was het uitgangspunt van instant hit Wolfenstein: The New Order en het vervolg borduurt vlotjes voort op dat thema. Het is intussen 1961 en de nazi’s hebben het grootste deel van de westerse wereld in hun klauwen, ondanks de inspanningen van BJ Blazkowicz in deel 1. BJ is er erg aan toe en de hele proloog mag je hem in een rolstoel met mitrailleur op de schoot naar de uitgang van een onderzeeër loodsen. Wat meteen de juiste sfeer zet: hoe badass kan je zijn om vanuit een rolstoel dualwieldend en met rocksoundtrack trappen af te denderen en nazi’s om zeep te helpen? Het voelt bijna als een Duitse variant op DOOM.

Wat Wolfenstein anders maakt dan de doorsnee shooter? De botte actie en het verhaal. MachineGames doet zijn uiterste best om je een sfeervolle rit te bezorgen doorheen het bezette Amerika en tegelijk de knalknop helemaal open te draaien. BJ is de enige overgebleven verzetsheld en dus de enige optie om de wereld te bevrijden van de nazi’s, die met een vette knipoog worden voorgesteld. Frau Engel is alweer de psychopathische generaal van dienst die dit keer haar obese dochter voortdurend belachelijk maakt. Dat terwijl domme infanterie op de achtergrond één voor één in een val loopt en geëlektrocuteerd wordt. Naast bijzonder bloederig is Wolfenstein II ook vaak hilarisch… en misschien wat controversieel.

MachineGames verschoot helaas wel al zijn kruit op de singleplayer en dus kan je niet samen met je vrienden aan de slag in het Wolfenstein-universum. Bummer, maar gelukkig maakt die sfeervolle campagne alles goed. Het knallen met je geschift wapenarsenaal voelt opnieuw heerlijk, er zijn meer upgradebare wapens en perks en een aantal heerlijk old school-mechanismes. Dualwieldend de nazi’s afknallen blijft dikke pret, zeker wanneer de soundtrack je nog wat extra aanmoedigt om echt kont te gaan schoppen in de Duitse rangen. Sfeervol pareltje dus dat je moet in huis halen. Befehl ist befehl!