Ergens in een gamestudio ver, ver weg – in Irvine, Californië om precies te zijn – kregen wij het absolute privilege om Ubisofts ambitieuze Star Wars Outlaws voor te proeven. Vijf uur lang. En dat smaakte, als was het een ijskoud glas blauwe melk, naar meer.

Wie in de cockpit?

Na beide goed onthaalde Tom Clancy’s The Division-games, en het erg fraai ogende Avatar: Frontiers of Pandora, kreeg Ubisofts Zweedse tak Massive Entertainment – vlak voor Covid-19 de wereld lam legde – de kans om met de prestigieuze Star Wars-licentie aan de slag te gaan. Vier jaar later is Outlaws het resultaat, gek genoeg de eerste openwereldgame ooit in het rijke Star Wars-universum.

En in tegenstelling tot de met lichtzwaarden zwaaiende Jedi en Sith, is de glansrol dit keer weggelegd voor Kay Vess, een zogeheten scoundrel – zeg maar een rebelse antiheld die het liefst in de schaduw opereert en van smokkelen en diefstal haar handelsmerk heeft gemaakt. Dit ‘Han Solo-archetype’ sprak het team dan ook het meest aan in een openwereldsetting.

 Schimmige jobjes

Het avontuur van Kay – immer bijgestaan door het belachelijk schattige viervoetertje Nix – speelt zich af ergens tussen The Empire Strikes Back (1980) en Return of the Jedi (1983). Onze speelbare demo vangt aan wanneer Kay ontwaakt, kennelijk na een onzachte landing met haar ruimteschip. Wanneer ze nog maar een voet buiten zet wordt ze meteen belaagd door buitenaardse bandieten, waarop we kennismaken met de Adrenaline Rush Shot, waarbij je à la Red Dead Redemptions Dead Shot-feature in slow motion meerdere raakpunten selecteert alvorens je belagers omlegt met je blaster.

Ons schip blijkt kapot, en dus moeten we credits bijeen zien te sprokkelen om mecanicien Waka aan het werk te zetten. Dat doe je vanzelfsprekend geheel in scoundrel-stijl: door schimmige jobjes aan te nemen. Op naar Mirogana City, waar onder meer het criminele Pyke-syndicaat van Gorak werkzaam is.

Unieke vibe

Extra cool aan deze uitgebreide speelsessie is dat Ubisoft ons geen enkele richtlijnen oplegt: zodra we de wijde wereld kunnen verkennen, mogen we gaan en staan waar we willen. En dus springen we op onze Speeder, een zwevende motorfiets die je te allen tijde kan oproepen in de wijdse gebieden zoals pakweg Torrent uit Elden Ring, om volop te exploreren. Het zoeven door de woestijnachtige wereld voelt erg goed, net als de shoot-outs met voorbijrazend schorremorrie of hongerige fauna. En wanneer een passant ons uitdaagt tot een race gaan we daar gretig op in. En ja, uiteraard kraaien we victorie.

Audiovisueel wekt Outlaws indruk: de pittoreske panorama’s, in de wind wapperende bomen, maar ook de aan John Williams schatplichtige score onderstrepen dubbel en dik die unieke Star Wars-vibe. De game is dan ook specifiek ontwikkeld voor de huidige generatie consoles, en dat is eraan te zien.

Ook de gezellig drukke stad Mirogana, waar Stormtroopers de boel in de gaten houden aangezien het Galactische Keizerrijk nog de touwtjes in handen heeft, ademt helemaal Star Wars met zijn billboards, neon en blikken behuizingen.

Reputatie is key

Goraks hoofdkwartier bereiken blijkt enkel weggelegd voor VIP’s, dus moeten we creatief te werk gaan (al kan je desgewenst ook gewoon een uitnodiging kopen bij een malafide makelaar). Door een luchtkoker te hacken, via een op ritme gebaseerde minigame, bereiken we Goraks suite op heimelijke wijze, al blijken we daar niet erg welkom. Dan gaan we maar te rade bij vismuil Danka, eveneens een makelaar, die ons meer vertelt over de aanwezige vakverenigingen, zijnde het eerder vernoemde Pyke Syndicate, Crimson Dawn, Ashiga Clan en Hutt Cartel – onder leiding van de iconische blob Jabba.

Die misdaadsyndicaten zijn cruciaal in Outlaws. Kay mag dan wel een lone wolf zijn die voornamelijk handelt uit eigenbelang, ze kan (en móét) ook verbonden smeden met bovengenoemde clans om haar doelen te bereiken. Let wel: die samenwerkingen zijn altijd van tijdelijke aard, en wanneer je op een goed blaadje staat bij de ene groepering, word je uitgespuwd door de andere. Verraad is dus een rode draad doorheen dit avontuur, hetgeen narratief voor een razend interessante spanningsboog kan zorgen, maar ook impact heeft op de gameplay.

Zo ontdekken we na een infiltratiemissie dat een Pyke-lid van plan is een coup te plegen. We besluiten Gorak in te lichten met die informatie, waarop we het vertrouwen winnen van de organisatie en nu dus vrijelijk hun hoofdkwartier kunnen betreden – én bestelen. Bovendien krijg je ook een korting bij geaffilieerde winkeliers. Handig!

Niet Nix

Tijdens ons hands-on avontuur blijkt vooral de pluizige Nix een uitstekende handlanger: hij kan vanop afstand items allerlei apporteren, maar ook deuren openen, camera’s uitschakelen, vijanden afleiden of zelfs aanvallen. Superhandig, vooral in een stealth-context. Onze voorzichtigheid is echter tevergeefs en al snel loeien de alarmen terwijl we de ene Pyke na de andere trakteren op een headshot. Kay beschikt over een upgradebaar blasterpistool als hoofdwapen, maar kan ook schiettuig van gevelde vijanden oprapen, al zijn die slechts tijdelijk bruikbaar, tot wanneer de munitie op is.

Opvallend overigens: van XP of een levelsysteem is hier geen sprake. Komende van Ubisoft is dat extra verrassend. Upgrades en nieuwe skills krijg je gewoon na het vervolledigen van (zij)missies en andere opdrachten. Opmerkelijke keuze voor een openwereldgame, maar wij zien er geen graten in.

Parallellen met Hogwarts

Toegegeven: de overige missies die we voor de kiezen krijgen, doen allemaal meer van hetzelfde, zo ook die in een typische basis van The Empire, of in de prachtige sneeuwstad Kijimi City: probeer, het liefst zo clandestien mogelijk, ergens te infiltreren en ga aan de haal met een artefact, kostbare informatie of zelfs een gebotteld wezen dat veel verwantschap toont met Krang uit TMNT. De soms verplichte stealth-segmenten wekken lichte ergernis op, al ligt dat aan onze eerder ongeduldige, ‘explosieve’ speelstijl – extra aangewakkerd door de tikkende klok.

Explosief wordt het zeker wanneer we later met ons gerepareerd ruimteschip richting een andere planeet sjezen. We komen dan ook snel terecht in een dogfight met niet nader bepaalde ruimtepiraten. Die voelen best goed aan, hoewel vrij basic – met een laserblaster enerzijds en hittezoekende raketten anderzijds – en doen grosso modo wat denken aan de luchtcombat van Starfield. Het doet goed voor de variatie. Over Starfield gesproken: ook hier vlieg je niet fysiek van planeet naar planeet maar krijg je op een bepaald moment een prompt om te landen. Onze natte No Man’s Sky-droom doorprikt. Al doet Outlaws het wel zonder die vele laadschermen.

Al bij al vertoont deze Star Wars Outlaws wat ons betreft nogal wat parallellen met monsterhit Hogwarts Legacy. Het doet gameplaygewijs hoegenaamd niets écht baanbrekends, lijkt grotendeels op safe te spelen, biedt een rechttoe rechtaan openwereldavontuur, maar is desondanks onweerstaanbaar dankzij die authentieke Star Wars-laag en de met veel liefde voor detail gemaakte werelden door ontwikkelaars met een encyclopedische kennis van zaken. Een meer dan degelijke ervaring voor de Star Wars Wappies lijkt het te gaan worden, dus. En voor de rest? 30 augustus krijg je het antwoord.