Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series / PC

Wie een shot eighties nostalgie wil, kan altijd naar The Expendables kijken, maar wij bij Invader zweren bij de schrik van Detroit: RoboCop. Half mens, half machine en helemaal onsterfelijk dankzij de ondertussen tot cult uitgegroeide scifi-films. En RoboCop: Rogue City? Die gaat verder waar de films stopten.

B-actiefilm

En dat mag je gerust vrij letterlijk nemen: Rogue City slaagt erin de toon en sfeer van Verhoevens scifi-topper op heerlijke wijze te recreëren. De satirische toekomstblik op het grimmige leven in de Amerikaanse grootsteden lijkt zo uit de films geplukt. En zorgt tegelijk voor veel humor tussen het bloedvergieten door.

En of er bloed zal vloeien: net als in de film mag je als cyberagent de straten van Detroit schoonvegen met je trouwe Auto 9 pistool. Rogue City speelt zich af tussen RoboCop 2 en 3 en gaat van start wanneer een onbekende slechterik dé nieuwe drugsbaron van Detroit wil worden. En daarvoor spant hij samen met de Torch Heads, een bende punkers die iedereen aan hun superdrug Nuke verslaafd willen maken. Een heerlijk eighties-flutverhaal dus over zwaarbewapende criminelen die de plak zwaaien in de straten. En RoboCop die ze stuk voor stuk de ledematen afknalt. Exact wat wij verwachtten.

Dat acteur Peter Weller hier opnieuw de kapotgeschoten en terug opgekalefaterde superflik Alex Murphy vertolkt helpt ook. Oké, meer dan zijn stem en goedkeuring om zijn smoel te gebruiken, zal de ondertussen bejaarde Weller niet gegeven hebben. Maar het helpt de beleving enorm. Net als actrice Nancy Allen die opnieuw als agente Lewis aan je zijde staat en je tegen de metalen kop tikt wanneer je alweer een traumatiserende flashback beleeft. Of de schreeuwende sergeant Warren Reed die de lakens uitdeelt in het politiebureau van de Detroit PD. Genoeg punten van herkenning om je meteen terug naar de jaren ’80 te katapulteren.

RoboCop vs ED209

Oké, ontwikkelaar Teyon heeft zijn huiswerk goed gedaan. Maar houdt deze nostalgietrip ook op gameplayvlak stand? Als traag stappende RoboCop moet je je in first person een weg knallen doorheen het gespuis van Detroit City. En dat voelt best vreemd in het begin. Anders dan in de meeste shooters zoekt RoboCop geen dekking: zijn stalen borstkas dient als kogelspons terwijl hij de slechteriken scant en ze aan gort knalt. Gewoon tijdig jezelf met een medikit herstellen en je kan weer verder. Best retro. Ben je jouw Auto-9 pistool even beu? Dan kan je ook uzi’s en andere wapens van je baddies oppikken en leegschieten. Dat klinkt als iets wat snel gaat vervelen, maar niks is gelukkig minder waar.

De Poolse jongens en meisjes van Teyon hebben flink hun best gedaan om de eentonigheid tegen te gaan. Zo is er best wat veriatie in het schietende en granaatgooiende tuig van de richel dat je pad kruist. En de hoge graad van bloedvergieten en vernieling zorgt ervoor dat de game zijn 18+ bronmateriaal alle recht aandoet. Een shootout met een scherm vol baddies eindigt steevast met ontplofte hoofden, afgeschoten ledematen en vijanden die door een ontplofgende gasfles met hun verbrande smoel tegen een betonpijler worden gekatapulteerd.

Dat je naast het gebruikelijke kanonnenvlees ook lastige snipers en oude bekenden zoals de bipedale ED209 tegen het metalen lijf loopt, betekent dat je af en toe ook strategisch moet denken. Omgevingen aan flarden knallen is fun, maar levert soms ook een strategisch voordeel op. Zo kan je je een weg doorheen de cover van de bad guys schieten of door bepaalde delen van het decor breken om daarna in slowmo de slechteriken door de kop te schieten. Of in de noten. Dat je ook vijanden kan vastgrijpen en als menselijk schild gebruiken verdient een dikke +1.

Parkeerbonnen uitschrijven

RoboCop: Rogue City pakt het erg klassiek aan en wisselt lineaire schietlevels of met semi-openwereldhubs waar je als RoboCop vrij kan rondlopen om er een beperkt aantal zijmissies te spelen. Zo moet je RPG-gewijs kleinere criminele zaakjes oplossen of opdrachten die altijd geestig zijn. Zoals foutparkerende truckchauffeurs beboeten, een verslaafde informant helpen om weer clean te worden of zelfs even de receptionist van de Detroit PD spelen. Wij lagen alvast in een deuk met Robo die overal rondgaat met een wenskaart voor een collega die in het ziekenhuis beland is.

Funny en ook onontbeerlijk voor de afwisseling. RoboCop heeft alleen een singleplayer campaign en is niet bijster uitdagend. Ook het XP-progressiesysteem met skill points is vrij basic, maar doet zijn job. Zo kan je meer slowmotion tijd unlocken, nieuwe dialoogopties unlocken of RoboCop een knetterende stroompunch geven. Je kan ook je Auto 9  upgraden, waardoor je nog meer het gevoel krijgt dat je overpowered bent voor de ettelijke slechteriken die jouw pad kruisen.

Polish, maar niet zo Polished

Het past allemaal perfect binnen de nostalgietrip die deze RoboCop: Rogue City is. De CRT-monitors die je kan oppikken en wegkeilen, de politiewagens die veel weg hebben van Ford Taurussen, de scanlijnen van Robo’s miksysteem en het gratuite geweld uit de originele films zullen je geregeld doen glimlachen. Heb je geen band met de films? Dan blijft er enkel een basic shooter over geteisterd door bedenkelijke visuele glitches en bugs.

Want jammer genoeg schemert Teyons flauwe en wisselvallige manier van polishen ook hier alweer door. Texturen worden soms rijkelijk laat ingeladen, net als achtergronden die in het begin van cutscenes tevoorschijn lijken te springen. Alsof de game de snelle, nieuwe consoles niet kan bijbenen.

De gezichtsanimaties variëren van matig bij de hoofdpersonages tot ondermaats bij anderen. Kapsels van personages beginnen tijdens cutscenes plots onverklaarbaar te bewegen alsof de eigenaar op een trilplaat staat. En er zijn nog zoveel voorbeelden. Die visuele glitches zijn zonde, al is het niets wat niet met enkele updates kan opgelost worden. En vooral: ze kunnen alsnog de pret van dit shot nostalgisch gameplezier niet bederven.