Als hofleverancier van Star Wars-games heeft EA nog maar weinig gescoord. Na het Tsjernobyl in PR-formaat dat Battlefront II was, zet EA nu Respawn aan het werk. De jongens die met Titanfall en Apex Legends hun strepen hebben verdiend in het shootergenre hadden gemakkelijk een rechtlijnige actiegame zoals The Force Unleashed kunnen maken. Maar hun Star Wars-ambities reikten verder. Met Jedi: Fallen Order leveren ze een third-person actiegame af die Uncharted probeert achterna te gaan, een vechtsysteem à la Soulsborne integreert én een stevige dosis backtracking (hallo, Metroid) erbovenop gooit. Bijzonder ambitieus, maar het gebrek aan afwerking bederft Respawns lichtzwaardfeestje.

Start met een knal

Het intergalactische avontuur van jonge Jedi Cal Kestis begint nochtans indrukwekkend. Het verhaal speelt zich zo’n vijf jaar na de uitvoering van Order 66 af. Als ukkie heeft Cal de Jedi-holocaust overleefd en schuilt hij nu op een intergalactische schrootbelt. Tot hij gedwongen wordt om de Force in het openbaar te gebruiken en hij meteen opgejaagd wordt door The Empire. Wanneer een knorrige ruimtepiloot met vier armen, ’s werelds schattigste robotsidekick en een voormalige Jedi hem te hulp schieten, ontaardt zijn vluchtpoging in een reddingmissie van mythische grootorde. Aan Cal Kestis om te planeethoppen en de Orde der Jedi’s te redden.

Kudos voor de verhaalschrijvers bij Respawn: deze Fallen Order voelt echt als een volwaardig Star Wars-hoofdstuk met dieperliggende thema’s die we uit de trilogieën kennen. Alle personages proberen de gruwel van de Empire te verwerken en doen dat op hun eigen manier. Respawn maakt veelvuldig gebruik van flashbacks om Cals kindertijd te hervertellen. Oké, misschien doen ze het iets te vaak, maar dat neemt niet weg dat we het verhaal, de acteerprestaties en stemmen absoluut te pruimen vinden.

Zal je ook vaak doen: je vergapen aan de prachtige locaties. Jedi: Fallen Order trakteert de fans op fantastische settings die op en top Star Wars aanvoelen. Net zoals de set pieces waar menig filmfan een lichtzwaard in zijn broek van krijgt. In een cockpit van een AT-AT klimmen bijvoorbeeld om vervolgens met het metalen beest een basis van The Empire kapot te knallen? Erg vet. Net zoals landen op een nieuwe planeet en getrakteerd worden op een nieuw fantastisch vergezicht. Dat de framerate hierdoor af en toe de dieperik in sukkelt, nemen we er maar bij.

Force pushen

Andere zaken kunnen we niet door de vingers zien. Het vechtsysteem bijvoorbeeld dat je evenveel coole momenten serveert (een Stormtrooper de afgrond in force pushen gaat nooit vervelen) als momenten van frustratie. Respawn opteerde voor een lightversie van Dark Souls en Sekiro waarbij pareren de sleutel is om je tegenstander te stunnen en af te maken. De timing van vijandelijke aanvallen is echter vaak irritant onvoorspelbaar, de hit detection bijzonder warrig en de schade die je oploopt onlogisch groot. Waardoor je vaak het gevoel krijgt onterecht het loodje te leggen.

De game frustreert het hardst wanneer je tegenover meerdere vijanden van verschillend allooi staat. Dan is het lock-systeem zo goed als waardeloos, werkt de camera vaker tegen dan mee en voel je allesbehalve een oppermachtige Jedi die dwars doorheen een leger Stormtroopers kan hakken. Dat Respawn de coolste aanvallen en Force-moves ook nog eens koppelt aan een blauw metertje dat veel te snel leegloopt, helpt ook niet. We begrijpen dat de makers de speler niet te veel krachten wil geven, maar het komt het spektakelgehalte van de battles niet ten goede.

Upgraden die Jedi

Respawn heeft nog meer dingen afgekeken van Dark Souls. Via vaste meditatiepunten kan je de skills van Cal upgraden en je levensmeter terug vullen, waarna alle vijanden terug spawnen. Kunnen we best mee leven. Helaas dienen die meditatiepunten ook als savepoints. Leg je tijdens een gevecht plots het loodje, word je teruggestuurd naar je laatste meditatiepunt. Best vervelend wanneer je een passage met verschillende opeenvolgende gevechten telkens moet overdoen, omdat het wisselvallige vechtsysteem je parten speelt.

Star Wars Jedi: Fallen Order dwingt je regelmatig om ganse levels of toch grote stukken ervan te backtracken. En da’s niet altijd even geslaagd of vanzelfsprekend. Hoewel de hologramkaart netjes aanduidt waar je bent geweest en welke stukken je nog niet bewandeld hebt, slaagt het er toch in om zo onduidelijk te wezen, dat je vaak de verkeerde weg neemt. De game moedigt je ook aan om levels opnieuw te bezoeken en met je nieuwe Force-trucjes geheime locaties te ontdekken. Maar of een nieuwe poncho of andere cosmetische item voldoende reden is om de ganse zwik te doorlopen? Voor ons niet.

Uncharted 0.5

Onze laatste ergernis? Respawn wil ook Uncharted achterna, maar kan de tred van grootmeester Naughty Dog niet volgen. De omgevingspuzzels zijn best basic en onze roodharige klim- en spelonkenexpert mist bovendien de precisie van een Nathan Drake of Lara Croft. Het liaanzwieren of muurhangen eindigt vaak nillens willens met een val in de dieperik, omdat het klimsysteem en de animaties niet op punt staan. Toegegeven, een bewegende AT-AT beklimmen ziet er best cool uit, maar wanneer je de jungleplaneet Kashyyk voor de tweede maal aandoet beleeft de game een triest laagtepunt. Frustrerende platformsecties, ondermaatse onderwaterlevels en Wookies die lijken uitgepoept door een Playmobil-machine. Gelukkig pikt Fallen Order de draad erna terug op en sluit het af met een geslaagde eindconfrontatie. Maar the damage is done.

Oké, misschien zijn we te hard voor deze game. Star Wars Jedi: Fallen Order is best een coole Star Wars-ervaring en als fan van het eerste uur zijn we blij dat er na al die jaren nog eens een singleplayer Star Wars-game werd gemaakt. Maar dat mag geen reden zijn om de game de hemel in te prijzen. Sterker, we vinden het eerder zonde dat dit niet de ultieme Star Wars-game is geworden omdat de afwerking op verschillende vlakken te wensen overlaat. Leuke Star Wars-trip, maar evenzeer een gemiste kans.