Getest op: PS5 Pro
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

The Elder Scrolls IV: Oblivion is een dijk van een game. Ondertussen al 19 jaar oud en leeft tegenwoordig vooral verder in een hoop memes. Die steken de draak met het handjevol acteurs dat honderden NPC’s van stem en dialoog moest voorzien, alsook de hilarische taferelen die de game je voor de voeten werpt. De gloednieuwe remaster die Bethesda vorige week shadowdropte behoudt de kern van de ervaring, maar verbetert de oorspronkelijke versie op talloze vlakken.

Unreal Elder Scrolls

Deze geremasterde versie van de haast iconische RPG-klassieker is in eerste instantie vooral een indrukwekkende visuele upgrade. De volledige provincie van Cyrodiil is van nul heropgebouwd in Unreal Engine 5. De nieuwe texturen, 3D-modellen en belichting loodsen deze klassieker moeiteloos de huidige generatie consoles in.

Vanaf je eerste seconde in deze next-gen versie van Tamriel vergaap je je aan de details in deze flink opgepoetste omgeving. De zonsondergang die de haven van Anvil in een oranje gloed hult. Zonnestralen die het bladerdek van de uitgestrekte bossen doorboren. De grauwe, massieve forten en de vervallen Ayleid ruïnes verspreid over het landschap. De duistere, vochtige grotten waar spuuglelijke Goblins zijn genesteld. Maar ook de imposante torens in de Oblivion dimensie, waar de dreigende Dremora indringers proberen te vernietigen.

Framerate kan beter

Deze Oblivion remaster is kortom een grafisch spektakel. Voor het grootste deel dan toch. Helaas hebben de inwoners van Cyrodiil nog steeds dezelfde goofy gezichten die de originele versie ook had. Alle personages zijn gecreëerd met de in-game Character Creator en dat levert een gevarieerd doch ondermaats smoelencircus op. Toegegeven, zo blijft ook de originele feel behouden, maar de erbarmelijke tronies staan in schril contrast met de rest van de remake, die wel heel modern aanvoelt.

Een ander minpuntje is de framerate. Die neemt net iets te vaak een stevige duik, zelfs op onze PlayStation 5 Pro. Vooral als je de wildernis doorkruist tijdens een hevige regenbui, is de framerate verre van optimaal. Wanneer een Goblin Warparty dan ook nog eens besluit ruzie te zoeken, gaat de framerate helemaal de mist in. Hopelijk lost Bethesda Game Studios dat euvel snel op met een patch.

Moderne ervaring

De gameplay van The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered is grotendeels zoals je die herinnert, al is de ervaring veel vlotter gemaakt. De remaster kreeg een pak upgrades, zoals versoepelde animaties voor zowel exploratie als combat. Het speelt ook beter in third-person dankzij de verbeterde camera en besturing.

Tijdens combat hebben acties meer impact, waardoor gevechten realistischer aanvoelen. Vijanden deinzen terug wanneer ze loeiharde meppen krijgen van jouw goedendag, maar ook een kopstoot van een Clanfear (een mini Coronosaurus) komt hard aan op je schild. Bewegingen voelen ook gewichtiger, zodat je je echt voelt als een ridder in stalen harnas die dodelijke gedrochten te lijf gaat.

Wel zonde is dat Bethesda Game Studios de veelzijdigheid van de Skyrim combat niet geïntegreerd heeft in deze remaster. Door de sterke nadruk op mêlée-wapens, fungeren magische spreuken eerder als een aanvulling dan een alternatief. Toegegeven, je kan je magische vaardigheden sterk ontplooien en een tovenaarscarrière uitbouwen, maar omdat bezweringen slechts één knop toegewezen kregen in de button lay-out, worden magiërs nog altijd een beetje stiefmoederlijk behandeld.

Weg naar heldendom

Deze remaster kan je dankzij de vele quality-of-life verberteringen haast kwalificeren als een remake. Een ervan is het herwerkte progressiesysteem. Dat was toen behoorlijk ingewikkeld en resulteerde in een vrije steile uitdagingscurve als je de verkeerde keuzes maakte. In Oblivion Remastered kies je nog steeds een handvol major en minor skills, maar de levelprogressie is niet meer uitsluitend afhankelijk van je major skills. Dat zorgt er voor dat vijanden veel geleidelijker met jou meegroeien in level en die uitdagende pieken in moeilijkheidsgraad minder frequent zijn.

Zijn we ook dik tevreden van: de gameplay interface die een flinke upgrade kreeg. Bovenaan het scherm bevindt zich een kompas dat de afstand aangeeft tot je missiedoel. Via L1 kan je een radiaalmenu oproepen met acht shortcuts voor magische spreuken of potions. Vijanden hebben nu ook een effectief levensbalkje, zoals in The Elders Scrolls Online, en je richtkruis toont de impact van je pijlen, zodat je weet dat je raak schiet. Stuk voor stuk welkome aanpassingen.

Ook de menu’s zijn veel overzichtelijker en toegankelijker gemaakt met tabs voor je uitrusting, magische spreuken of de statistieken van je personage. De klassieke map is wel behouden, wat betekent dat je nog steeds niet kan zien welke locaties je al dan niet bezocht hebt. Een manueel lijstje bijhouden is dus nog steeds een must.

Hadden we trouwens al vermeld dat deze remaster alle uitbreidingen – The Knights of the Nine, The Shivering Isles – en alle DLC van de originele game bevat? Een goed gevulde remaster dus.