Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS4/PS5/PC/Switch

We zijn gebeten door alles wat met motoren te maken heeft. Jaarlijks de nieuwe MotoGP-game spelen is daardoor een vanzelfsprekendheid. Maar voor ontwikkelaar Milestone is het minder vanzelfsprekend om alle onderdelen perfect op elkaar af te stemmen. Hun MXGP-serie, dat met MXGP 24 naar een andere ontwikkelaar verhuisde en een fiasco was, toonde haarfijn aan dat de Italianen het echt wel in de vingers hebben. Dat is met MotoGP 25 niet anders.

Bokkige stier

Zoals dat gaat met jaarlijkse releases, zijn de verschillen vaak miniem. Toch timmert Milestone geduldig verder aan de toegankelijkheid van een racegame in een notoir moeilijk genre. Wie nieuw is in dit genre kan terecht bij de aangepaste Arcade Modus, waar Milestone in naam van de laagdrempeligheid hier de sloophamer inzette.

In die Arcade Mode krijg je nu een heel vergeeflijke variant van hun normale physics – lees: het stuurgedrag van de motoren – die alles wat naar complexiteit neigt van de baan veegt. Perfect voor de ongetrainde nieuwkomer. Je kan de arcadeweglegging nog verder temmen door er bijkomend allerlei rijhulpmiddelen aan toe te voegen. Met andere woorden: als je de motor nu nog niet op het asfalt kan houden, dan ligt het echt wel aan jouw vingerdyslexie.

Voor de puristen

Voor terugkerende racepuristen zijn de veranderingen subtieler. De voorkant van de motor is te rustig. Keihard in de voorremmen knijpen en tegelijkertijd een bocht insturen, heeft normaliter dramatische gevolgen. In plaats van een crash trakteert de game je enkel op een slecht te navigeren machine. Dan rij je onbedoeld rechtdoor. Vervelend, maar minder fataal. Tenzij je geniepig de terugspoelfunctie gebruikt, natuurlijk.

Overtuigend weergegeven, vinden we het overstuur in de achtersteven niet. Het lijkt op de bokkige sprong van een halftamme stier, niet op de brute poëzie van een krachtig prototype dat vastberaden is om minstens enkele botten in jouw lijf te breken. Verder vinden we het pure klasse, hoe je bijvoorbeeld de tractiecontrole hoort schreeuwen om genade terwijl je veel te snel en met de ride height device ingeschakeld een uitdagende curve de kont toont. Voor wie hier geen snars van begrepen heeft: racepuristen kunnen hun hart hier ophalen.

Ride Light

Deze MotoGP 25 voelt eerder aan als de spirituele opvolger van Valentino Rossi The Game, dan als het vervolg op MotoGP 24. Een kleine 9 jaar na dato kunnen we eindelijk nog eens met flattrackmotoren de onverharde wegen op. Toen gebeurde dat op de virtueel nagebouwde ranch van The Doctor en werden de physics met de grootste zorg geprogrammeerd.

Deze keer is die flattrack, samen met de minibikes en de supermoto’s, duidelijk een achterafgedachte. Het is echt wel Ride Light, met weggedrag dat het verfijnde gashendelgevoel en sommige basislogica ontbreekt. We betwijfelen dus ten zeerste of we een klein decennium later af een toe eens deze game zullen opstarten om over het samengepakte gravel te scheuren. Dat is iets wat we met Valentino Rossi The Game wel sporadisch doen.

Verbeterde Career

In de carrièremodus kan je deze keer godzijdank wel weer van bij aanvang starten in de koningsklasse van de MotoGP. Ook de in de vorige alinea vernoemde activiteiten maken er hun opwachting. Net als vorig jaar is de transfermarkt met dynamisch veranderende deelnemersvelden weer van de partij. En je hebt uitgebreide opties om de motoren te ontwikkelen.

Kortom: deze MotoGP25 levert dankzij de Career Mode genoeg stof om je maandenlang in vast te bijten. Wij kijken er al naar uit om Honda of Yamaha opnieuw aan de top brengen. Maar of er echt veel veranderd is? Neen. Al zal dat de trouwe fans wellicht worst wezen. Deze modus is lijvig, zit goed in elkaar en is er makkelijk eentje van de meest robuuste in de racegameindustrie.

Betere editor, aub!

Een andere terugkomer is de adaptive difficulty. De moeilijkheidsgraad die zich spontaan aan jouw skills aanpast, zeg maar. Eerlijk? Wij zijn geen fan. Het is gewoon een omslachtige manier om eigenhandig rubberbanding te introduceren, zodat je zeker tussen het volk zit, letterlijk, en – we vermelden het voor de duidelijkheid – dat ook nog eens op een motor.

Nee, dan stellen we liever zelf de vaardigheid van de AI af. Op een niveau dat aanvankelijk iets boven dat van ons ligt. Dan kunnen we er langzaam en met wat moeite naartoe en misschien zelfs boven groeien. Dat is een stuk leuker, dan dat gedwongen sociaal zijn op een circuit.

Volgend jaar willen we wel graag één nieuwe feature, Milestone. Laat ons in godsnaam het gezicht van de rijder zelf in elkaar knutselen met een degelijke editor. Die paar voorgekauwde standaardgezichten zijn al jaren dezelfde. We doen liever een poging om onze eigen tronie rimpel voor rimpel na te bootsen.

En dan kunnen creatieve zielen pakweg Valentino Rossi, Casey Stoner, Nicky Hayden, Max Biaggi, Alex Barros, Kevin Schwantz en andere helden uit het verleden tot leven wekken. Geef ons daarnaast de kans om ze downloaden, zoals dat kan met de ontwerpen van helmen, pakken, nummers en stickers die anderen uit de community zo zorgvuldig maken. Dan zijn we helemaal tevreden.

4-2>4

MotoGP 25 is een steengoede racegame die we zonder nadenken kunnen aanraden aan iedereen die twee wielen beter vindt dan vier. En wie tot nu toe vooral vier wielen gewend is, kan deze reeks ter afwisseling proberen met de meest toegankelijke game uit de catalogus.

Dat wil niet zeggen dat MotoGP 25 perfect is, of een onvervalste topper. Maar Duits degelijk is het wel. Een beetje zoals de… euhm … Italiaan Fabio Di Giannantonio, een heel degelijke rijder die zelden valt en dicht bij de top aanleunt, maar zelden wint.