Getest op: Nintendo Switch

De zoveelste remake… of, oh nee, wacht eventjes! Een volledig nieuwe Mario & Luigi game? In 2024? Dit hadden we niet zien aankomen, zeker aangezien het alweer bijna tien jaar geleden was sinds er met Paper Jam nog een nieuwe game in deze reeks was verschenen.

Extra verrassend omdat de ontwikkelaar van alle vorige M&L-games, AlphaDream, in 2019 dicht ging door faillissement. Dan rees bij ons toch meteen de vraag: kan een nieuwe game door een andere ontwikkelaar ook maar een schijn van een kans maken om het niveau van de klassieke Mario-RPG’s te benaderen?

We gaan het je piekfijn uitleggen, dus haast je naar de dichtstbijzijnde pijp, smeer je snor in en hou een voorraadje paddenstoelen bij de hand!

De drie M&L-pijlers

Voor wie nooit eerder een Mario & Luigi-game speelde, misschien eerst wat duiding. Deze reeks rust op drie pijlers. Ten eerste is het een heuse RPG, wat betekent dat Mario, Luigi, Peach en een handvol bekende personages in dit verhaal meer dialogen en plot te verwerken krijgen dan in je doorsnee Mario-game.

Ten tweede is er de combat. Die lijkt sterk gebaseerd op het gekende turn based systeem zoals in Dragon Quest of Persona, maar met die toevoeging dat je je aanvallen goed moet timen door op bepaalde tijdstippen de juiste knoppen (doorgaans A of X voor Mario en B of Y voor Luigi) in te drukken. Enkel zo kan je extra schade toebrengen of vijandelijke aanvallen counteren of ontwijken.

En dan is er nog het meest subtiele element: de Mario & Luigi-games staan bekend om hun humor. Vaak steken ze bewust de draak smet enkele clichés uit de typische Mariogames. Denk aan Peach die een expert is in gekidnapt worden, of Luigi die onhandig en stuntelig overkomt.

In overvloed

We kunnen fans van de reeks meteen geruststellen: Brothership bevat de drie bovenstaande elementen in overvloed. Te beginnen met de verhaallijn: die speelt zich ditmaal af in een land genaamd Concordia. Een land met elektriciteit als thema dat door omstandigheden gesplitst werd in verschillende eilanden, die elk apart in de oceaan ronddrijven.

Het is aan de broertjes om de eilanden terug met elkaar te verbinden, wat betekent dat je elk van de eilanden eerst moet lokaliseren in de oceaan (zeilend op jouw Shipshape Island) en er vervolgens alles aan doen om zijn lichttoren te activeren. Enkel zo kan je het eiland terug laten aansluiten bij de rest.

Goed gezien van Nintendo, want dit zorgt ervoor dat je heel wat uiteenlopende werelden kan bezoeken, er kort een bepaald doel kan bereiken en daarna door kan naar de volgende. Een beetje zoals de Mario platformgames dus. En ja, veel originaliteit zit er dan wel niet in die verschillende eilanden (Allsand Island is – kan je het raden? – een woestijnlevel, terwijl Scorcheen Island dan weer vol magma en vulkanen zit). Toch zorgt het aparte sfeertje op elk eiland voor heel wat afwisseling in de game.

Over de rooie

Dat die verhaallijn, met een wat typische villain en enkele lichte plottwists, ging meevallen, daar hadden we op zich wel alle vertrouwen in. Het zijn vooral die andere twee elementen, combat en humor waar we twijfelden of AlphaDream wel vervangbaar was.

Dat we vlak voor onze review ontdekten dat de ontwikkelaar achter deze Brothership het gerespecteerde Acquire was, die recent nog onze harten wisten te veroveren met Octopath Traveler 2, stelde alleen gerust. Die game blonk uit in combat. En jawel hoor, ook hier durven we die bijna perfect te noemen.

Tijdens elk gevecht moet je actief opletten om de aanvallen middels quicktime events correct uit te voeren. Daarbovenop krijg je nog enkele visueel spectaculaire en unieke Bros. Attacks. Dat zijn aanvallen die potentieel een massa schaden kunnen verrichten, maar een puike timing van de speler vereisen.

Zo heb je Red Shell, waarbij Mario en Luigi een rood schild naar elkaar trappen tot wanneer Mario het schild met een indrukwekkende, vlammende volley in de lucht, recht in de tronie van een vijand trapt. Of de Zapperator, een toestel dat je afwisselend met Mario en Luigi moet indrukken tot wanneer er voldoende lading opgebouwd is om een heuse bliksemstorm te laten neerdalen op het groepje tegenstanders.

Inpluggen die handel!

De andere grote toevoeging zijn de Battle Plugs, een soort modifiers die je op elk moment in de menu’s of tijdens combat kan aan- of uitschakelen. Je moet ze eerst ontgrendelen door voldoende Sprite Bulbs te verzamelen, en daarna kan je kiezen welke je installeert om tijdens combat te gebruiken.

Ze hebben effecten zoals het automatisch gebruiken van healing items wanneer het nodig is, of het creëren van een shockgolf telkens je een uitstekend getimede aanval uitvoert. Sommige Battle Plugs geven nog eens een combovoordeel als je ze samen installeert, wat tot zeer coole effecten kan leiden.

Maar er is ook een klein minpuntje: elke Battle Plug heeft tussen vijf en twintig ladingen. Zijn deze opgebruikt, dan gaan ze een tijdje in cooldown vooraleer je ze opnieuw kan gebruiken. Hoe leuk dit idee ook is en het voor extra uitdaging zorgt, na een tijdje wordt het best wel vervelend om je favoriete Battle Plugs constant te moeten wisselen. Gelukkig is de combat net haalbaar genoeg om de meeste gevechten te doorstaan zonder intensief gebruik van de Battle Plugs.

Pure Nintendo-kwaliteit

En dan moeten we het nog hebben over het derde, meest subjectieve element: zit de vibe van de game wel juist? Dat betekent dat naast de essentiële humor, ook zaken als muziek, grafische stijl en inventiviteit euh snor moeten zitten. En het doet ons plezier te kunnen meedelen dat al deze aspecten de stempel van Nintendoklassieker verdienen. Voor een game die niet door Nintendo zelf ontwikkeld werd, is dit zelfs een heuse eer.

De humor is gedurende de hele game zowat constant aanwezig. Het zit in eenvoudige elementen zoals de namen van de personages. Zo heet je vliegende varken met het gezicht van een stopcontact Snoutlet en loop je prins Chilliam tegen het lijf, hoofd van een ijsdorp. Daarnaast zit het spel tjokvol absurditeiten, oneliners en grappige momenten. Met dank aan Luigi, die in heel wat cutscenes en dialogen voor humor zorgt.

Bovendien bevat Mario & Luigi: Brothership enkele momenten waarop de groene loodgieter een moeilijk obstakel of baasmonster verslaat via zijn eigen unieke kijk op de wereld. In de levels zelf komt hij met gekke ideeën aanzetten over om hindernissen te doorkruisen, en tijdens boss battles krijgt hij vaak absurde ideeën om de vijand te verzwakken. En die doen dit avontuur alleen maar goed.

Klank en beeld

De cel-shaded graphics stralen eenvoud uit en zien er wat ons betreft prima uit. De kleurrijke werelden zijn vaak een lust voor het oog en ook op technisch vlak loopt alles vlot. Meer moeten we vertellen over de sterke soundtrack. De battle theme hopen we snel op de nieuwe Nintendo Music app te kunnen beluisteren, al is dat lang niet het enige auditieve hoogtepunt. Zowat elk eiland heeft zijn eigen iconische track die nog lang in ons hoofd zal afspelen. Eenvoudig, catchy en steeds perfect aansluitend bij de situatie of omgeving. Kortom, zoals een Nintendo-soundtrack hoort te zijn.

Extra aandacht mag ook gaan naar de innovatieve gameplayelementen, waarbij vooral de transformaties van de twee broers opvallen. De besnorde helden grijpen elkaar vast alsof ze een tango gaan dansen, maar draaien dan zo snel rond hun as dat ze in een UFO lijken te veranderen. Later in de game krijgt die MariUFO een extra vaardigheid waarmee je coins, sneeuw en platformen kan opzuigen zoals de tractor beam van een heus ruimteschip. Of de balvorm waarin de broers zich kunnen oprollen, die je na verloop van tijd kan chargen en aan volle snelheid kan afvuren, een dikke knipoog naar die blauwe egel waar het vroeger altijd ruzie mee was.

Speel dit, broederschap!

Je merkt het, we zijn onder de indruk van Brothership. En dat de game ook nog eens voldoende content bevat om je gemakkelijk 30+ uur zoet te houden, is mooi meegenomen. Als we dan toch enkele minpuntjes (buiten onze haat-liefdeverhouding met de Battle Plugs) moeten noemen, dan komen we bij eerder kleine klachten.

Zo hebben de sidequests die je vrijspeelt na elk eiland niet al te veel om het lijf, en zijn ook de beloningen die ze opleveren nauwelijks de moeite waard. Daarnaast zit er net iets te veel korte cutscenes en dialogen in de game, waardoor het tempo er af en toe wordt uitgehaald. Maar uhm, daar stopt onze klaagzang.

Brothership hoort sowieso thuis in de collectie van elke zichzelf respecterende Mario-fan. En dankzij heel wat quality of life opties is de game vlot speelbaar voor alle leeftijden. Dankzij zijn soundtrack, vrolijke graphics en steeds boeiende combat is Brothership ook gewoon een genot om te spelen, met weinig of geen frustrerende momenten. Aanrader en misschien wel kanshebber voor onze game van het jaar! Als we nog één ding mogen vragen, Nintendo, kunnen jullie ook de Mario Golf RPG-reeks opnieuw tot leven wekken? Geef dat projectje gerust aan de ontwikkelaar van deze Brothership!