Het is in het begin wennen, die shoot’em up mechanics, maar DOOM: The Dark Ages gaat echt shinen wanneer je in een groot gebied wordt gedropt waar je zelf je weg moet zoeken. Die nieuwe semi-openwereldlevels barsten van de vijanden, geven je alle vrijheid om zelf je aanpak (lees: slachtvolgorde) te bepalen en te upgraden.

Die levels zijn uitgestrekt groot waarbij je van het ene kolossale slagveld in het andere struikelt, en tussendoor op zoek kan naar verborgen ruimtes en objecten. Oké, het puzzel- en platformgehalte (dat opnieuw gebaseerd is op je schild) is hier erg light in vergelijking met DOOM: Eternal, maar het zet aan om alle hoekjes van die grote speelgebieden uit te kammen. Op zoek naar goud en andere resources om je wapentuig te upgraden.

En dan klikt het

En wanneer je op zo’n slagveld vanuit alle windrichtingen belaagd wordt, dan klikt de nieuwe gameplaystijl plots. Omringd door een legertje demonen moet jij de chaos en waaier aan vijandtypes de baas kunnen. En haast reflexmatig een tactiek uitdenken.

Blijven bewegen, de gepantserde kolos met je raketwerper bestoken en ondertussen je schild werpen naar die cyberspin zodat die stopt met schieten. Projectielen terug meppen, die dikzak volpompen met explosieve spijkers om hem erna met een tik van je schild te doen openspatten. Op die momenten is DOOM zijn oude zelve: een badass adrenalinerit.

Dat de wereld van The Dark Ages druipt van de sfeer, helpt ook. Grote gotische settings worden afgewisseld met apocalyptische arena’s waar mechs, monsters of andere kolossale objecten in het decor bewegen. Het leveldesign is groots en weergaloos. De game gooit je bovendien voortdurend nieuwe en coole monsterdesigns voor de voeten waardoor de 25-uur durende rit er een is zonder stoffige momenten.

Bruut middeleeuws marteltuig

Na de wat wankele start, komt deze The Dark Ages op dreef en ontdek je dat er nog veel van het oerdegelijke DOOM-DNA in dit middeleeuwse experiment zit. En de shield gameplay mag voor ons part blijven. Zeker wanneer de makers in de tweede helft van je game, je extra schildpowers geven die letterlijk voor extra vonken en vuur zorgen op het reeds van vijanden en visuele effecten overbevolkte slagveld.

Op technisch vlak weten de techneuten van id Software wat ze doen: geen moment gaat de framerate aan het stotteren. En zoals vanouds blijft ook het arsenaal aan creatieve moordwapens, de sterkhouder van id Software. Per wapentype krijg je nu twee varianten waartussen je met vierkantje meteen kan wisselen. Het verschil tussen de wapens is nu meer uitgesproken, net zoals de upgrades.

The Dark Ages focust ook meer op mêléecombat dankzij de toevoeging van een ijzeren handschoen, strijdvlegel of slome maar vernietigende knots. En ook al hebben de makers het aantal ultragewelddadige finishers (glory kills) lichtjes afgeslankt vanwege het hoge speeltempo, de slagwapens zorgen voor voldoende expliciet geweld waarbij de stukken vlees letterlijk van de beenderen geslagen worden. O ja, en de middeleeuwse versie van de BGF? Die laten we je zelf ontdekken.

Rudimentaire drakenrijder

Maar het is niet alleen maar kommer en kwel in deze hel. Dat id Software shoot’em up mechanics in zijn snoeiharde shooter steekt, begrijpen we. Het maakt het hardcore kogelfestijn wat toegankelijker voor nieuw en jong publiek. Maar het doet ook soms onze wenkbrauwen fronsen. En niet altijd onterecht.

Zo trekken de makers dat shoot’em up-principe ook door naar de vlieglevels. Doom Slayer klimt enkele keren op de rug van een coole cyberdraak. En dan gaat deze DOOM echt de mist in. Terwijl het vliegen vergevingsgezind is en een best welkome afwisseling, voelt de combat met de draak bijzonder oppervlakkig.

Zo moet je simpelweg L2 ingedrukt houden om op je doelwit te locken. Waarna een mini-game start en je groene projectielen moet ontwijken om je guns op magische wijze harder te doen knallen. Het is rudimentair en allesbehalve uitdagend.

Ook de luchtexploratie met je draak voegt weinig toe: er is weinig interactiviteit en eigenlijk waren we blij wanneer we onze draak konden parkeren op de aangegeven plek en lekker te voet verder. Alsof ‘cyberdraak’ vooral bovenaan de checklist van het marketingteam stond, maar er niet lang is nagedacht over de gekoppelde gameplay.

Met minder mech aub

Hetzelfde probleem vinden we terug in de mech gameplay waarbij je met een kolossale stalen titaan reuzendemonen moet vellen. Opnieuw: ziet er cool uit, maar op gameplayvlak is het ontzettend oppervlakkig. Confrontaties verzanden in een rondje vuistenmeppen, waarbij je aanvallen moet ontwijken, blijven meppen tot het metertje vol is en je met een superpunch kan finishen. Het contrast met de gun gameplay kon niet groter.

Nee, wat ons betreft mocht id Software de mechlevels én die cyberdraak vervangen door extra levels op de begane grond. Want daar toont deze DOOM: The Dark Ages zijn forte. Eén grote win en twee klein verliezen dus. Geen complete voltreffer dus, al blijft de eindsom van dit middeleeuwse experiment nog steeds positief. Alleen niet overweldigend.