Getest op: Switch 2

Nintendo’s gorilla heeft de Switch 2-launch met een maandje gemist. Kan gebeuren, zeker na een dik decennium op de bank. Maar de aap met de kenmerkende rode das maakt zijn lange afwezigheid meer dan goed en dropt zo maar eventjes een klepper die zelfs superster Mario het nakijken geeft.

Donkey Kong gaat weer 3D

Correctie: de remasters buiten beschouwing gelaten, is het al 11 jaar geleden sinds we op de Wii U door Donkey Kong Country: Tropical Freeze rolden. Tijd om een compleet nieuw pad in te slaan dachten ze bij Nintendo. Letterlijk. De bij momenten enerverend moeilijke 2D-platformactie maakt nu plaats voor een volwaardig en meer toegankelijk 3D-avontuur dat in de voetsporen van het lichtjes geniale Super Mario Odyssey treedt.

Dat het Odyssey-team ook hier achter de knoppen zit, hoeft niet te verbazen. Nintendo’s topteam voorziet DK’s nieuwe 3D-experiment (het laatste dateert van Donkey Kong 64 uit 1999) van tonnen creatieve vrijheid, evenveel vernietiging en origineel spelplezier. Een compleet nieuwe aanpak voor de gorilla, zonder zijn roots uit het oog te verliezen.

Ik maak alles kapot  

Een game reviewen gaat de ene keer vanzelf, terwijl het de andere keer een obstakelrace tegen de klok is. Deze Donkey Kong Bananza valt in die tweede categorie. Al hebben we het dit keer vooral aan onszelf en onze lichte vorm van OCG (Obsessief Compulsief Gamegedrag) te wijten.

We geraakten namelijk de eerste uren niet voorbij het tutoriallevel. Wat absurd klinkt voor een platformer met een flinterdunne verhaalopzet en een minimum aan dialogen. Het heeft echter alles te maken met Bananza’s overheerlijke alles-in-deze-wereld-kan-kapot-designfilosofie.

Zo start je in de Inglot-mijnen waar DK’s soortgenoten banadium hebben gevonden, glimmende XXL-bananenkristallen. Aan jou om er zoveel mogelijk te vinden en ze vervolgens kapot te meppen. En hier komt het: daarvoor kan Donkey Kong alles rond hem aan stukken meppen met zijn krachtige vuisten. En we bedoelen écht alles.

Van rotswanden en platformen tot de shops waar je items en outfits kan kopen en zelfs NPC’s: alles in elke windrichting kan je dankzij de vernuftige destructie-engine aan diggelen punchen. En de vernieling kent geen grenzen: zo kan je tunnels graven met vuistencombo’s, brokstukken uit de grond trekken en tegen vijanden keilen of ze gebruiken om door de levels te surfen.

Gecombineerd met een flinke brok materialenleer (elk grondsoort heeft zijn eigen hardheid en unieke kenmerken) serveert deze Bananza een uniek concept waarmee je je destructieve en creatieve lusten helemaal kan botvieren.

Verzameldrang

Het heeft iets louterend om een tunnel doorheen een gigantische steenmassa te meppen, of met een stevige brok ijzergesteente alles rond je kapot te slaan. Het sust een soort primaire vernielingsdrang en wakkert tegelijk onze verzamelwoede aan.

Want net zoals 3D-oervader Donkey Kong 64 barst deze Bananza van de verzamelbare objecten. Dit keer worden ze echter procedureel in de levels gegenereerd waardoor elke vernielsessie je steevast goudklompen, munten, fossielen en andere bruikbare items oplevert. Dat functioneel vernielen en verzamelen vinkt op de een of andere manier heel wat van onze OCG-vakjes af en zorgt voor een constante serotoninestroom in onze hersenen.

Dat we daardoor een dikke vier uur aan het allereerste level hebben gespendeerd, vinden we niet eens erg. Alleen: voor gelijkgezinden wordt deze Bananza enorm tijdverslindend. Onze teller tikte moeiteloos de 50 uur aan.

Pauline op je rug

Bananza draait om vernielen, maar is allesbehalve een gimmick. Met zangeres Pauline op je behaarde schouders, moet je een weg zien te meppen door alle layers (lees: levels) richting kern van de planeet. Zo moet je de slechteriken van mijnbedrijf VoidCo achterna die elke level in chaos hebben gestort. Die werelden zijn even kleurrijk als gigantisch en bestaan telkens uit verschillende niveaus waartussen je via kokers en de typische tonkanonnen kan reizen. Om het met de woorden van de oranje clown te zeggen: “It’s huge”.

De animaties zijn heerlijk om te zien en hoewel deze Bananza een totaal nieuw DK-concept op ons loslaat, zijn er genoeg herkenbare elementen uit het verleden. Overal vind je verborgen poorten naar challenges, bonuslevels of puzzels die zich meer toespitsen op platformen, creatief puzzels oplossen en af toe helemaal teruggrijpen naar de 2D-roots. Met naar het einde toe enkele geslaagde verrassingen voor veteranen. Maar dat moet je zelf maar ontdekken.

Transformaties FTW

Donkey Kong Bananza is puur en onversneden Nintendo-spelplezier. De jongens en meisjes van team Odyssey slagen erin om voortdurend nieuwe elementen en uitdagingen te introduceren die de lange rit verfrissend houden. Van moddermassa’s die je vooruitgang vertragen en een magmaplaneet waarbij je strategisch ijsblokken moet gebruiken om de weg vrij te maken tot regenboogmaterie die je als luchtlift kan gebruiken.

Maar het coolste: je speelt gaandeweg allerlei transformaties vrij waarbij DK tijdelijk met behulp van Paulines muzikale talent in een kwaaie supergorilla, zebra of ander superbeest verandert. Telkens met een andere kracht en een handvol skills om vrij te spelen.

Zo kan je als Bananza Kong door ijzeren en stalen materie kloppen, bloedhete goudmagma opzuigen als Bananza Olifant (onze favoriet) of vliegen als Bananza Struisvogel. De makers krikken de moeilijkheid van de puzzels gestaag op, waarbij je die verschillende gedaantes slim moet aanwenden. Echt pittig zoals in vroegere DK-titels wordt het echter niet en veteranen zoals ons zullen de baasgevechten een tikje te vlot vinden verlopen. Al draait Nintendo de moeilijkheidsknop naar het einde toe wel flink open.

Zo ontdek je ook dat je naadloos kan switchen tussen Bananza-gedaantes. Even de tijd vertragen als slang om vervolgens als struisvogel voorbij een obstakel vliegen en een explosief ei te droppen? En dat is maar één manier om het op te lossen. Met de nieuwe transformaties kan je ook backtracken en eerdere levels aan je nieuwe vorm van destructie onderwerpen. Wat spelmogelijkheden betreft is deze Bananza fantastisch en getuigt van een bijzondere sterke genrekennis en dito gamedesign.

Grenzen opzoeken

Eerlijk? We hebben sinds lang niet meer zoveel plezier beleefd met een Nintendo-game. Voor PlayStation-gamers die een vergelijkingspunt zoeken: neem Astrobot en voeg daar een extra vernielingsdimensie aan toe. Zo kan je hier ook naadloos fast travellen door en tussen de gigantische levels en zijn laadschermen tot het minimum beperkt. Al loopt het op technisch vlak helaas niet altijd even perfect.

En dat gaf de regisseur ook al toe. De game heeft soms last van framedrops. Vooral wanneer er heel veel destructie aan de gang is en veel effecten tegelijk op het scherm verschijnen. Of wanneer de camera uitzoomt en een groot deel van de omgevingen in beeld brengt.

Een kleine smet op het blazoen van deze gorilla, net zoals de pop-ups in het decor wanneer je aan een rotsnelheid dwars door een level wordt geknald. Die mankementjes vallen trouwens harder op je 4K tv op dan op het kleine scherm. Gewoon in handheldmodus spelen dan? Dat kan, maar ook dan merk je dat deze Bananza veeleisend is voor de Switch 2 hardware. Na anderhalf uurtje vernielen in handheldmodus is het gegarandeerd batterij opladen geblazen.

Het zijn euveltjes die nooit echt storen, maar we zijn het eerlijk gezegd niet gewend van een first-party Nintendo titel. En al zeker niet van een launchgame voor de gloednieuwe en veel krachtigere console. Ofwel botst deze launchgame nu al op de technische grenzen van de Switch 2, ofwel heeft het team de optimalisatie van de nieuwe console nog niet helemaal onder de knie.

Sputterende bijzaak

In elk geval: wij geven bovenstaande eerder mee als bedenking dan als punt van kritiek waar je rekening moet mee houden bij de aankoop. Omdat die sporadisch sputterende engine compleet ondergeschikt is aan het spelplezier dat de vernieling van de enorme omgevingen toelaat.

Na honderdduizenden kubieke meter steen, magma en en andere materie te hebben vernield, zijn we heilig overtuigd van onze zaak: deze Donkey Kong Bananza moet je gespeeld hebben. Wie wachtte om Nintendo’s nieuwste aan te schaffen, heeft er met Bananza een ijzersterk argument bij. Was je helemaal niet van plan om een Switch 2 te kopen? Herzie die beslissing, want dit is dé game waarvoor je er eentje moet in huis te halen.