Zijn twee over-the-top actiegames van tien jaar geleden nog steeds de moeite om te spelen? Dat lijkt ons de enige vraag die we in deze review moeten beantwoorden. Want of het nu over Bayonetta of Vanquish gaat: beide titels hebben we een decennium geleden helemaal kapot gespeeld. Terecht blijkt opnieuw.

Japan slaat (terug)

Tien jaar geleden kregen deze twee titels de aandacht noch verkoopcijfers die ze verdienden. Ook toen was het niet evident voor een Japanse ontwikkelaar om buiten de eigen landsgrenzen grote successen te scoren met eigenzinnige actietitels of RPG’s. Vandaag de dag – mede dankzij het tanende geduld van gamers met online only, games-as-services titels – zou het wel eens kunnen dat meer mensen warm zullen lopen voor dit vervaarlijke duo.

Sterker, Japanse developers lijken wel aan een remonte bezig. Na jarenlange dominantie van Activision Blizzard, Epic Games, EA en Bethesda, hebben we de indruk dat er toch steeds grotere vraag rijst naar op verhaallijnen gestoelde games. Een voormalige gigant als Capcom lijkt stilaan uit het dal te klauteren met fantastische games als Resident Evil 2 en Devil May Cry 5. SquareEnix is al enkele jaren bezig met de remake der remakes in Final Fantasy VII. En Nintendo, tja die hebben al die tijd gewoon blijven inzetten op singleplayer toppers als Breath of the Wild.

Geen toeval dus dat het moment gekomen lijkt om enkele pareltjes van Platinum Games, zowat de meest flashy developer uit het Land van de Rijzende Zon, terug onder de aandacht te brengen. Wie de games nog nooit eerder speelde raden we alvast één ding aan: vergeet je mondstuk niet, want beide games delen zware klappen uit.

Vanquish: kort maar bruut

Vanquish is het eindresultaat van wat er gebeurt wanneer Japanners met veel fantasie trachten een recreatie te maken van een Amerikaanse blockbuster. Dit is Gears of War meets Michael Bay, door de lens van gameontwikkelaars die de hyperbool als stijlkeuze par excellence vereren. Als all-American hero en DARPA-agent Sam Gideon heb je één van de krachtigste wapens steeds bij je: jouw ARS (Augmented Reaction Shoot), een harnas dat redelijk wat schade kan absorberen, maar tegelijk Sams mobiliteit verhoogt. De meest in het oog springende feature van het pak:  een power slide die je kan uitvoeren en zo als een telegeleide raket door de levels te stuwen.

Terwijl je je wapens afvuurt in het midden van de slide, vertraagt de tijd lichtjes, waardoor je naar hartenlust de Russische robots kan uitschakelen, die het westen met uitroeien bedreigen. Daarnaast heb je ook nog toegang tot een heus arsenaal vol standaardwapens (denk shotguns en assault rifles) aangevuld met heel wat unieke guns (de disc launcher is onze favoriet). Wat volgt is een no-nonsense actiegame van relatief korte duur. Maar doordat de actie nooit stopt, met levels die elkaar opvolgen zonder laad- of adempauzes, voelt de duur juist perfect aan. Vanquish vinden we het soort game dat geen klassieker kan genoemd worden, maar wél absoluut gespeeld moet worden door fans van stevige actie.   

De harige heks

Bayonetta kende aanzienlijk meer succes dan Vanquish, met zelfs een exclusief voor de Wii U gemaakte sequel en binnenkort zelfs een derde deeltje. Toch hebben we de indruk dat de meeste games de titel vooral kennen vanwege het vrouwelijke hoofdpersonage. En dat is jammer, want hoe provocerend en extravert hoofdpersonage Bayonetta ook moge zijn, toch vinden we gameplay de échte ster van Platinums paradepaardje. Toen Platinum Games nog Clover Studios heette, en titels ontwikkelde voor Capcom, bleek al dat de groep oog had voor zowel fun als stijl. Met games als God Hand, Viewtiful Joe en Okami bouwden ze een fantastische reputatie op, die ze pas echt verzilverden met Bayonetta.

Met gameplay die duidelijk knipoogt naar Devil May Cry, trachtte Platinum een game te ontwikkelen die wou testen hoe crazy actie kon zijn. Bayonetta start met het gelijknamige hoofdpersonage dat engelen oproept… om ze meteen erna af te slachten met haar pistolen en magische aanvallen. Kort erop: een episch gevecht tegen talloze engelen bovenop een naar beneden stortende klokkentoren. En dat, beste lezers, is letterlijk en figuurlijk nog maar het begin. Bayonetta slaagt erin om zichzelf met elke scène nog maar eens te overtreffen. Je staat vaak verstomd door de waanzinnige situaties waarin je terecht komt, en meer nog door de ongelofelijk vloeiende gameplay die je naadloos doorheen de combat begeleidt. Wennen aan Bayonetta’s magische krachten, waarbij ze haar lange haar kan omtoveren in allerlei creatieve maar dodelijke vormen, doe je nooit. De game blijft verrassen.

Smaakt naar meer

Om de vraag aan het begin van deze review dan maar volmondig te beantwoorden: ja! Bayonetta & Vanquish durven we bijna essentieel te noemen, zeker voor wie ze de eerste keer gemist heeft. Voor terugkerende bezoekers kunnen we melden dat deze remasters niet waanzinnig veel veranderen aan het origineel. De graphics werden opgepoetst, maar waren sowieso nooit de belangrijkste focus van deze games.

Wat extra bonuscontent hadden we zeker weten te appreciëren, maar je krijgt eigenlijk nu al waar voor je geld. De voornaamste reden om deze games opnieuw te kopen lijkt ons vooral het krachtige signaal te zijn dat we meer van dit willen. Méér single player, méér games die conceptueel een stapje verder durven gaan. En méér Japanse gekkigheid, want daar kan er toch nooit voldoende van zijn?