Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PC

Walking simulators, je kent ze wel: gewoon van punt A naar B zien te wandelen en obstakels overwinnen. Maar wat als zelfs wandelen geen evidentie meer is? Baby Steps daagt je uit om alles opnieuw te leren, letterlijk stap voor stap. Elke misstap heeft gevolgen, en dat is meteen de kern van de uitdaging.

Foddy doet het weer

Baby Steps is het nieuwe stokpaardje van onder andere Bennett Fod, niet alleen de voormalige bassist van Cut Copy, maar ook de bedenker van QWOP. Je weet wel, die wereldberoemde browsergame waarin je de ledematen van een atletiekrenner moest navigeren. En Foddy blijft bij zijn leest: opnieuw tovert hij moeiteloos een wereld vol absurditeit uit zijn mouw.

In Baby Steps kruip je in de huid van Nate, een werkloze, niet bepaald sportieve kerel die nog steeds in de kelder van zijn ouders woont. Zonder veel meer context gooit deze Baby Steps je vervolgens in het diepe. Erg letterlijk zelfs.

Komische tocht

Waar je normaal gezien meteen je thumbsticks indrukt of op zoek gaat naar de sprintknop, is dat hier totaal overbodig. In Baby Steps moet je slechts vier knoppen gebruiken: L2 is je linkerbeen, R2 je rechterbeen, de linkerstick dient om elk been afzonderlijk voor- of achterwaarts te bewegen, en met X raap je willekeurige items zoals een of andere gekke hoed die je kan opzetten.

Je eerste stappen zijn gedoemd om te mislukken en zelfs na uren spelen blijkt de perfecte cadans ongrijpbaar. En juist dát maakt deze ogenschijnlijk simplistische game zo hilarisch absurd. Onhandig waggel je door bossen, woestijnen en grotten, gehuld in een besmeurde onesie die genadeloos verraadt hoe vaak je al tegen de grond bent gegaan.

Struikelen met trots

Er is geen map, geen inventory, geen collectibles. Het is alleen jij en de berg. En toch weet deze Baby Steps je aandacht te houden. Hoewel het dezelfde insteek heeft als eender welke andere walking simulator, is de reis hier stukken interessanter dan de bestemming. Met korte cutscenes onthult de game stukje bij beetje het karakter en sociale leven van Nate, dat duidelijk niet altijd over rozen loopt.

Wat Baby Steps zo leuk en anders maakt, is de perfecte balans tussen frustratie en medelijden die je voelt voor de spilfiguur van het verhaal. Zijn onhandige, vreemde en awkward voorkomen wekt plaatsvervangende schaamte op, maar de trots die je voelt wanneer zielige Nate weer een obstakel overwint, is ongeëvenaard.

Toegegeven, Baby Steps is niet voor iedereen weggelegd. Wie het absurde niet weet te appreciëren, zal hier vooral een frustrerende en best eentonige game vinden die je genadeloos afstraft bij elke verkeerde stap. Maar wij zijn stiekem wel fan geworden van de obese underdog Nate.

Het geluid van frustratie

Je struikelt en strompelt grotendeels in je eentje door heuvelachtige landschappen op weg naar de top van een berg, maar af en toe duiken eigenaardige figuren op achter struiken, duinen of regenputten. Deze bizarre types bestoken je met vage aanwijzingen en cynische raad om je weg te vinden naar de top.

Tussen de absurde interacties en frustrerende valpartijen die uren aan voortgang uitwissen zit er een verfijnde subtiliteit in geluidseffecten en muziek die zich aanpassen aan je omgeving en speelstijl. Wandel je op vlak terrein door een bos, zal de muziek rustiger en vrediger zijn. Met vallende druppels, een blaffende hond of kwakende eend op de achtergrond.

Balanceer je aan een afgrond, dan wordt de soundtrack opzwepend. En worden de soundeffects voortdurend herhaald. Wat de frustraties bij het falen alleen maar versterkt. Op de tanden bijten is ons advies, want de volharders worden hier wel degelijk beloond.