Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/PC/Switch

Beat ’em ups zijn terug van nooit weggeweest. De Franse jongens van Dotemu brengen na Streets of Rage 4 en TMNT: Shredder’s Revenge het genre alweer vanonder het stof. Dit keer voorzien ze het echter van een roguelite injectie die verrassend verslavend werkt.

Oude vuisten, nieuwe regels

Dotemu, de Franse hofleverancier van klassieke beat ’em ups, blaast het stof nog eens van het genre en levert – samen met de teams van Guard Crush Games en animatiestudio Supamonks – hun nieuwste beleving af: Absolum.

Hoewel de vorige projecten van de studio warm werd onthaald werden, kreeg Dotemu de kritiek dat ze ondanks de visuele opfrissing bijzonder trouw aan het verleden waren gebleven. Dat krijg je ervan als je klassiekers opnieuw tot leven wil brengen.

De echte vernieuwing bewaarden ze blijkbaar voor hun eigen indieproject. Absolum slaagt erin om het nostalgische vechtplezier van de klassieke beat’em ups in een bijzonder geslaagd roguelite keurslijf te dwingen.

Dood aan de zonnekoning

Het verhaal speelt zich af in de wereld van Talamh, waar magie na een eeuwenoude ramp verboden werd door de tirannieke zonnekoning Azra. Jij speelt één van vier rebellen die zijn heerschappij willen doorbreken. Elk personage beschikt over een unieke vechtstijl, speciale aanvallen en rituelen die je gaandeweg vrijspeelt. Klinkt als klassieke fantasykost, maar de uitvoering voelt verrassend fris.

Je eerste run start met Galandra of Karl. De eerste is een elf met een gigantisch zwaard, de tweede een geharde dwerg die zijn vijanden te lijf gaat met wapens én blote vuisten. Naarmate je verder vordert, ontmoet je Cider, een flitsende sluipmoordenaar met dolken, en tot slot Brome, een humanoïde kikker die door de lucht zoeft op zijn magische staf.

Met één van deze vier trek je door een reeks handgetekende scènes die stuk voor stuk prachtig tot leven komen. In elk gebied neem je het op tegen vijanden die variëren naargelang het thema van de omgeving. Rijden op de rug van een everzwijn terwijl je trollen in stukken hakt? Zoals in Golden Axe? Klopt, maar dan met een vernuftigere motor onder de kap.

Roguelite classic

Absolum mengt de typische beat’em up van weleer met een sterke roguelite formule. Beloningen komen in de vorm van rituals die je telkens laten kiezen tussen twee upgrades. En wanneer je sterft, is je run voorbij en keer je terug naar de veilige haven: een mystiek bos waar je wordt herboren uit de armen van een goddelijke ‘moeder’.

In dit heiligdom kun je upgrades uitvoeren aan wapens of speciale aanvallen genaamd arcana’s unlocken. Of even bijkletsen met personages die je eerder hebt ontmoet. Met je verzamelde mineralen ontgrendel je permanente verbeteringen die elke volgende poging iets soepeler laten verlopen.

Gecontroleerde chaos

Je merkt dat de jongens en meisjes van Street Fighter 4 hier achter de knoppen zitten. Het vechtsysteem is snel, strak met veel schermvullende spektakelmoves. Toegankelijk om mee te starten en dankzij het legertje mogelijke upgrades heel wat afwisseling. Je dash of vuistencombo die plots vlammen creëert en onfortuinlijke tegenstanders in lichterlaaie zet? Het is maar een voorbeeldje van de vele upgrades met een niet afzienbare impact op het vechten.

De roguelike-formule maakt het knokken in Absolum bovendien verrassend verslavend. Waar klassieke brawlers vaak in herhaling vervallen, gebruikt Absolum die herhaling als drijfveer. De runs zijn kort maar pittig, en elke herstart betekent andere powers uitproberen, waardoor je verder geraakt dan ervoor. Of dat hoop je toch.

En eerlijk? Tussen al het steeds realistischer worden gamegeweld, voelt Absolum als een verfrissend nostalgisch tripje naar de hoogdagen van de sidescroller. Visueel is het een absoluut hoogstandje. De met de hand getekende animaties, vloeiende bewegingen en kleurrijke contrasten maken van dit fantasy-eposje bijna een tot leven gebracht stripverhaal.

Scherpe kantjes

Maar hoe sterk deze fantasy brawler ook in elkaar zit, het kent zijn scherpe kantjes. Af en toe piekt de moeilijkheidsgraad onverwacht hoog. Sommige bosses zijn overpowered en verrassen je met enorm onvoorspelbare en krachtige aanvallen waardoor een veelbelovende run in enkele seconden eindigt.

Dat typische roguelite element houdt het spannend, maar kan best frustrerend zijn voor wie overschakelt van Streets of Rage 4 of TMNT. Heb je al genregenoten zoals Hades, Dead Cells of Slay The Spire gespeeld? Dan zal je dit gewoon zijn, al moeten we toegeven dat de vooruitgang in Absolum in vergelijking met aangehaalde genregenoten soms erg minimaal is. Wij zijn niet vies van wat grindwerk, maar het mag niet te overweldigend worden.

Absolum is voor volharders, die de genadeloosheid van de game een plekje kunnen geven. Onze eerste succesvolle run? Die kwam er pas na 10 uur en verdomd hard doorbijten. En zelfs nadat we met Cider de zonnekoning de genadeklap hadden toegediend, ontdekten we dat Absolum nog veel meer verborgen regio’s had die we nooit eerder bezochten. Hier verstopten zich dan vaak de moeilijkere bosses, met sterkere rituelen als beloning.

Herhaling troef

Daarnaast zijn er momenten waarop de omgevingen iets té bekend aanvoelen na meerdere runs. En ondanks de prachtige handgetekende stijl misten we na een tijdje de nodige afwisseling in vijandtypes en locaties. Wat extra variatie of unieke events per biotoop hadden deze Absolum nog sterker kunnen maken.

Toch doen deze schoonheidsfoutjes weinig af aan het totaalplaatje. Dat je deze Absolum ook lokaal en online met zijn tweetjes kan spelen, is ook een dikke plus. De dynamiek in co-op verandert volledig. Je buddy die een zinderende finishing move uitvoert net nadat jij bent neergeslagen? Het maakt de roguelite-ervaring er enkel geslaagder op.