Een nieuwe shooter van de makers van Deathloop en Dishonored? Met enkele vampierenjagers de krachten bundelen om een Amerikaans stadje van die verrekte halsbijters te bevrijden? Klinkt als een droom, speelt als een nachtmerrie.

Bloody hell

Redfall speelt zich af in het gelijknamige stadje waar de apocalypse is uitgebroken en vampieren alles hebben overgenomen. Ze blokkeerden de zon en isoleerden het eilandje met een muur van water. Als één van de overlevers neem je staken en wapens op om de vampierennesten en bijhorende sekte te gaan uitroeien en je een weg te banen naar de ondode overlord.

Klinkt cool en ziet er dankzij zijn typische Arkane-stijl niet onaardig uit: als een donkergothische versie van Fortnite. Alleen heeft Redfall zo’n waslijst aan frustraties en fouten, dat het vampierenjagen al snel aanvoelt als een karwei. De intromissie brengt al een pijnlijk in beeld: het halfslachtig uitgewerkt verhaal. De cutscenes zijn een soort goedkope, geanimeerde dia-schilderijen de niet overtuigen. Zonder veel context word je in de game gegooid, waarna de jongens en meisjes van Arkane de storytelling vooral via ellenlange teksten en weinigzeggende dialogen laten aanslepen. Niet wat we gewoon zijn van een Arkane-game.

Bloedarmoede

Het goede nieuws? Redfall speelt als een soort Far Cry met vampieren. Je krijgt een open wereld, veel schiettuig en voldoende sekteleden en bloedzuigers om . Alleen zijn haast alle missies variaties op hetzelfde: je kan eigenlijk zowat alles herleiden tot ‘doorzoek de stad’, ‘vind de…’ of ‘zet de schakelaar aan of uit’. Je botst nu en dan op een gesloten deur en dat betekent: even met de zaklamp een sleutelbos in het donker gaan vinden. Kortom: ook op vlak van creatieve quests blijven we op onze honger zitten.

Het aanpakken van vampierennesten is copy-paste en ook de baasgevechten volgen steeds hetzelfde stramien: verzamel de schedels van drie omgelegde minibosses – dat doe je via een drietal template sidequests – en dan knallen geblazen tot de hoofdbloedzuiger klaar is voor de staak. Dat knallen met magische shotguns en revolvers, voelt niet eens bevredigend aan.

Ligt het aan de overstuurde besturing, het gebrek aan punch of iets anders? We kunnen er onze vermoeide triggerfinger niet precies op leggen, maar het vol lood pompen van vampieren, voelt monotoon aan. Dat elke vampierenkiller zijn unieke krachten heeft en die ook in co-op gecombineerd kunnen worden, da’s zowat het enige aspect waar de genialiteit van Arkane doorschemert. Zij het heel lichtjes.

Zoutloos

Want ook die special abilities voelen na enkele speelbeurten best gelimiteerd en oppervlakkig aan. Arkane doet ook weinig om het schietplezier te bevorderen: haast geen gadgets, granaten, mêlee-wapens of goed uitgewerkte stealth. Zo word je opgedragen om ongezien je doelwit uit te schakelen, waarna je naar de patrouillerende wachter moet sluipen om hem erna middels een elleboogje in de rug knock-out te meppen. Alsof Arkane Austin gewoon geen tijd heeft gehad om een stealthmove of finisher te integreren.

Redfall kampt ook met een stevig AI-probleem. De vampieren zijn niet eng, hangen vaak ergens te slapen en blijken niet van de intelligente soort. Net als de vele identieke sekteleden die je moet omleggen in de lege spelwereld van Redfall. En zo kunnen we nog een eind doorgaan. Ergens is het volledig verkeerd gelopen met de artistieke visie die Arkane voor ogen had met Redfall. Met een zielloze shooter als resultaat.

Pauzes niet toegelaten

Volgens Xbox-baas Phil Spencer zou Redfall een nieuwe golf sterke Game Pass exclusives inluiden. Maar laat het ons zo stellen: alle hoop is nu gericht op het ruimte-epos dat Starfield moet worden. Dat je hier in de singleplayer niet eens kan pauzeren is onhandig. Dat er nog spellingsfouten in het menu en de dialogen staan onfortuinlijk. Maar dat Redfall ook nog eens geteisterd wordt door tonnen bugs? Da’s de nagel aan deze vampierenkist.

Teamgenoten en vijanden verdwijnen geregeld van het scherm, of lijken luchtgitaar te spelen op hun intussen verdwenen wapens. We hebben vampieren zien vastzitten in het decor, of animatieloos over de vloer zien schuiven. Geloof ons, best eng allemaal. Enkel zonde dat het niet de bedoeling was. Mijden als de pest dus, deze bloedzuiger.